W twórczości literackiej możemy odnaleźć bardzo dużo utworów, których tematyka opisuje historie miłosne. Motyw ten występuje w literaturze od samych jej początków. Zanim zacznę omawiać temat mojej prezentacji, chciałbym zadać pytanie: Czym jest miłość? Nikt do końca o tym wiem, dla każdego z nas znaczy coś innego. Pewne jest, że miłość to uczucie najpiękniejsze… daje radość i szczęście, ale potrafi także zadać ból, a nawet zabić. Nie potrafimy żyć, nie kochając. To uczucie towarzyszy nam od początku naszego istnienia. Na tysiącach stron twórcy opisują miłość dwojga ludzi – kobiety i mężczyzny. Jak różne są jej oblicza. Mamy miłość spełnioną i niespełnioną, szczęśliwą i tragiczną, duchową i fizyczną, a także miłość potrafiącą przezwyciężyć nawet śmierć. W swojej pracy przedstawię historie miłosne, które nie tylko są szczęśliwe i ich miłość jest spełniona, ale także historie nieszczęśliwe, tragiczne, których uczucie staje się destrukcyjne.

Pierwszym utworem jaki chciałbym omówić jest epos rycerski „Dzieje Tristana i Izoldy”, który powstał we wczesnym średniowieczu i jest cyklem legend celtyckich. W 1900 r. opowieść o słynnych kochankach spisał Józef Bédier. Wersja ta cieszy się dziś największą popularnością. „Dzieje Tristana i Izoldy” to utwór o nieszczęśliwej miłości dwojga młodych ludzi. Uczucie jakie połączyło ich przez przypadek staje się przyczyną ogromnych cierpień i doprowadza do tragicznego końca. Izolda i Tristan byli sobie przeznaczeni, jednak nie mogli być razem, ponieważ Izolda została poślubiona przez króla Marka. Tristan natomiast był jego poddanym. Wypity przez pomyłkę magiczny napój miłosny łączy serca Tristana i Izoldy na zawsze. Kochankowie nie potrafią zapanować nad swoją miłością. Dla Tristana, uczucie jakim darzy Izoldę, jest silniejsze od wierności królowi i kodeksowi rycerskiemu. Izolda zaś w imię miłości oszukuje męża i potajemnie spotyka się  z Tristanem. Kochankowie chcą być ze sobą, chociaż przez kilka chwil, mimo zakazów, wbrew prawu i Bogu. Miłość staje się silniejsza od ich rozumu oraz mocniejsza od ich dwojga. Każdy kolejny krok głównych bohaterów zbliża ich do tragicznego, nieuchronnego końca: Tristan zostaje wygnany z kraju i umiera z ran i tęsknoty za ukochaną. Izoldzie zaś pęka serce z rozpaczy po śmierci Tristana. 

Ich miłość była tak silna, że trwa dalej po ich śmierci. Kochankowie zostają pochowani obok siebie i z grobu Tristana wyrasta krzak głogu, który następnie wrasta w grób Izoldy. Głóg symbolizuje wieczną, silniejszą od śmierci miłość.

Nawiązaniem do tego utworu jest napisany w epoce renesansu jeden z najpiękniejszych dramatów miłosnych wszech czasów – „Romeo i Julia” Williama Szekspira. Utwór ten opowiada historię o szaleńczej, nieszczęśliwej miłości dwojga ludzi, którzy niezważając na przeciwności losu, postanawiają być ze sobą. Romeo na widok Julii uświadamia sobie, że jest ona kobieta jego życia, pomimo, że jest córka Kapuletów. Jego uczucie sprawia, że przestaje on czuć nienawiść do tego rodu. Miłość Julii jest jej pierwszym porywem niewinnego serca i rozkwita pod wpływem pocałunku młodzieńca. Romeo i Julia zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia, obiecują sobie bezwarunkową i bezgraniczną miłość. Jednak na drodze do szczęścia staje konflikt pomiędzy ich rodzinami. Ich miłość jest tak silna, że nie zastanawiają się nad konsekwencjami ich uczucia i postanawiają potajemnie się pobrać. Pragną być razem po kres swych dni. Wszystkie kolejne zdarzenia prowadzą do nieuchronnej katastrofy. Romeo zostaje wygnany z miasta, ponieważ zabija Tybalta. Julia, mimo to wierzy, że w wkrótce znów będą razem. Młoda dziewczyna wykazuje się uporem i sprzeciwia się ojcu, który nakazuje jej poślubić Parysa. Bieg wypadków toczy się dalej wbrew woli Kochanków, aż do momentu decyzji o samobójstwie. W wyniku nieporozumienia i nieszczęśliwych zbiegów okoliczności młodzi kochankowie umierają, a śmierć staje się symbolicznym dowodem pięknej, nieszczęśliwej i niszczącej miłości.

Kolejnym utworem jaki chciałbym omówić w swojej pracy jest wiersz, Franciszka Karpińskiego pod tytułem „Laura i Filon”. Utwór powstał w epoce oświecenia i jest niewątpliwie jedną z najsławniejszych sielanek sentymentalnych Karpińskiego.  Budowa utworu jest stroficzna . W każdej strofie znajdują się cztery wersy. „Laura i Filon” składa się z wypowiedzi narratora oraz tytułowych bohaterów. Tematyką utworu jest idealne, romantyczne uczucie przeplatane z zazdrością. W utworze jako pierwszą poznajemy Laurę. Spóźniona przybywa pod umówiony jawor (symbol nadziei) i nie zastaje  tam ukochanego.  Pełna niepokoju zaczyna podejrzewać go o zdradę, uważa, że Filon bawi się jej uczuciem. Na myśl o zdradzie Ukochanego z Dorydą wpada w złość i roztrzaskuje o drzewo koszyk z malinami i rozrywa wianek, który miała na głowie. W tym czasie z kryjówki wyłania się Filon. Zaczyna tłumaczyć, że chciał sprawdzić, czy Laura go naprawdę kocha, wyjaśnia, że z Dorydą go nic nie łączy, że kocha wyłącznie Laurę. Utwór kończy się pojednaniem Kochanków i zapewnieniem o swojej prawdziwej, bezgranicznej miłości. 

Kolejny utwór nie opisuje tak pięknej, szczęśliwej i romantycznej miłości. „Cierpienia Młodego Wertera” Johanna Wolfganga Goethego są powieścią o nieszczęśliwej miłości, która doprowadza do obłędu tytułowego bohatera. „Cierpienia młodego Wertera” to utwór z epoki romantyzmu, powstał w 1774 r. Powieść składa się z dwóch części oraz dodatku pt. „Wydawca do czytelnika”. „Cierpienia Młodego Wertera” to powieść określona jako powieść epistolarna, czyli powieść w formie listów. Z ułożonych chronologicznie listów wyłania się historia nieszczęśliwej miłości młodego człowieka, jego życia i śmierci. Werter przyjeżdża na wieś, aby dojść do siebie po tajemniczym romansie. Tam poznaje Lottę, w której odnajduje pokrewna duszę. Mimo, że dziewczyna ma narzeczonego i traktuje go tylko jak przyjaciela, Werter zakochuje się w niej i popada w miłosne szaleństwo. Przeżywa ciągłe zmiany nastrojów, od miłosnej euforii do uczucia przygnębienia i smutku. Cierpienie staje się dla niego stałym elementem w życiu.  Gdy wraca narzeczony Lotty, Werter postanawia usunąć się z jej życia. Wyjeżdża na placówkę dyplomatyczną. Tam przeżywa ciężkie upokorzenie i postanawia wrócić. Tymczasem Lotta wychodzi za Alberta. Werter zaczyna coraz częściej odwiedzać młoda parę, stając się dla nich utrapieniem. Stan bohatera pogarsza się, zaczyna myśleć o samobójstwie. Miłość do Lotty staje się uczuciem niszczącym, destrukcyjnym. W końcu dziewczyna postanawia zerwa znajomość z Werterem, co okazuje się być decydującą przyczyną decyzji o samobójstwie. Główny bohater pisze list do ukochanej, w którym przeprasza ją za swoje zachowanie, żegna się  z nią na zawsze, po czym strzela sobie w głowę z pistoletu pożyczonego od Alberta. 

W literaturze możemy odnaleźć bardzo wiele utworów opisujących historie miłosne. Motyw ten jest ukazywany przez twórców podobnie, ale zawsze jest coś co powoduje, że różni się od siebie. Miłość jest uczuciem pięknym, nadającym sens życiu człowieka. Dlatego też mamy opisy historii miłosnych spełnionych, których uczucie jest gorące, a miłość jak łączy ukochanych wyrasta ponad wszystko, jest najważniejsza i szczęśliwa. Miłość jest także uczuciem potrafiącym zadać ogromny ból i cierpienie. Stąd są także historie miłosne opisywane jako miłość nieszczęśliwa, której uczucie mimo tego, że jest bardzo silne i gorące, to jest uczuciem destrukcyjnym, często prowadzącym do śmierci czy samobójstwa.