Jan Kochanowski, obserwator życia, obdarzony poczuciem humoru potrafił wychwytywać we fraszkach słabostki ludzkie i podkreślał je celną poetycka puentą. Fraszki pisał całe życie, utwory te stanowią zwierciadło charakterologiczne i obyczajowe. Niektórzy bohaterowie fraszek obrażali się na poetę, inni prosili, aby mogli się w nich znaleźć. Sante Gracciotti dowiódł, że wyraz “frasca”- od którego Kochanowski utworzył polski wyraz “fraszka” i wprowadził go do polszczyzny- oznaczał nie tylko “gałązkę”, ale też osobę bez znaczenia, rzeczy małej wagi, językowe drobiazgi. Źródła zawartych we fraszkach pomysłów i anegdot są liczne. Kochanowski czerpał ze zbioru łacińskich przysłów zebranych przez Erazma z Rotterdamu Pt. “Adagia”, z księgi utworów literacko- plastycznych nazywanych emblematami a opublikowanych po raz pierwszy w 1531 roku przez Andrea Alciatego. We fraszkach widać wpływ poezji włoskiej Francesco Petrarki. Wiele fraszek dotyczy osób i wydarzeń codziennego życia. Znoszono poecie powiastki, anegdoty, dowcipy, by je opracował we fraszkach. Znalezienie się w zbiorze słynnego poety przynosiło zaszczyt. Tematyka fraszek jest różnorodna. Są żarty i dowcipne anegdoty, erotyki, wiersze do przyjaciół i wiersze, w których autor zwracał się sam do siebie oraz fraszki o fraszkach. “Księgi pierwsze” posiadają kompozycyjną klamrę - dwie fraszki zatytułowane “O żywocie ludzkim”. “Księgi drugie” otwiera fraszka “Ku Muzom”, a kończą je trzy fraszki “Na most Warszewski”, jednak w “Księgach trzecich” trudno znaleźć jakąkolwiek tego rodzaju myśl kompozycyjną, rozpoczynają się autobiograficzną fraszką “Do gór i lasów”. Zbiorem fraszek rządzi zasada varietes- rozmaitości, odnosząca się do tematyki i do kompozycji. Język fraszek jest bardzo urozmaicony. Kochanowski chętnie wykorzystuje słownictwo potoczne, przysłowia, dowcip czy ironię, często ucieka się do skrótu myślowego, używa peryfraz, epitetów. Zestawione w trzech cyklach “Fraszki” skupiają ponad 300 utworów.