To Mieszka I uważa się za pierwszego władcę Polski. W 966 roku przyjął on chrzest z rąk Czech, poślubiając wcześniej córkę ich króla – Dobrawę. Dzięki temu zwiększył się jego autorytet wśród poddanych. Polska uzyskała też możliwość pomocy od innych państw chrześcijańskich w razie napadu plemion pogańskich, a także była mniej uzależniona od Niemiec. Od tego momentu kraj mógł również korzystać z dorobku kultury Zachodniej – do Polski napłynęli wykształceni duchowni, którzy uczyli ludzi nowych form pracy, pisma. Oprócz tego Mieszko I okazał się być mądrym i silnym wodzem dla dopiero kształtującego się państwa. Rozbudowywał grody obronne, prowadził sprawną politykę zagraniczną, a także ciągle zwiększał granice kraju. Przez wzgląd na przyjęte chrześcijaństwo, za jego panowania powstało wiele kościołów. Po Mieszku nadszedł czas rządów jego syna, Bolesława Chrobrego. W 1000 roku, w pielgrzymce do grobu św. Wojciecha przybył do Polski cesarz Niemiec Otton III. W tym samym roku odbył się w Gnieźnie zjazd gnieźnieński, podczas którego utworzono niezależną polską organizację kościelną z metropolią w Gnieźnie i biskupstwami w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu. Ponadto odbyła się wtedy nieoficjalna koronacja Bolesława, przez nałożenie na jego skronie diademu cesarskiego. Oprócz tego Chrobry został również uznany przyjacielem Cesarstwa Rzymskiego i bratem cesarskim, co stanowiło najwyższą możliwą godność w ówczesnym ceremoniale. Ponadto Polska uniezależniła się od Niemiec – została zwolniona z płacenia trybutu. Niestety dobre relacje z zachodnim sąsiadem legły w gruzach po niespodziewanej śmierci Ottona III. Bolesław zajął wtedy ważny rejon przedpola Odry: Miśnię, Milsko i Łużyce. Oprócz tego objął również panowanie w Czechach. Natomiast na Rusi zajął Grody Czerwińskie. Ważnym wydarzeniem podczas panowania Chrobrego była jego koronacja w 1025 roku. Dzięki temu Polska stała się monarchią. Za panowania syna Bolesława – Mieszka II – w państwie polskim nastąpił kryzys. Było to spowodowane m.in. najazdami sąsiadów, ale też i kwestią panującego władcy. Kraj został podzielony, ale ostatecznie Mieszko zjednoczył ziemie. Był królem. Za jego czasów od Polski odpadły nabytki terytorialne Bolesława Chrobrego: Milsko, Łużyce, Grody Czerwieńskie, Morawy i Słowacja. Kolejny władca – Kazimierz Odnowiciel – musiał borykać się z rozgrabieniem państwa i buntami ludności. Jednak dzięki staraniom i przemyślanym sojuszom udało mu się odbudować zniszczenia np. odnowił biskupstwo krakowskie, i zjednoczyć lub odzyskać utracone tereny – Mazowsze, Śląsk, Pomorze i Wielkopolskę. Właśnie dlatego nosi przydomek ‘Odnowiciel’. Na tronie polskim osiadł następnie Bolesław Śmiały, zwany też Szczodrym. Umocnił on państwo, odnowił metropolię gnieźnieńską, a także uniezależnił się od Czech. W konflikcie papieża z cesarzem rzymskim poparł papieża, co przyczyniło się do jego koronacji w 1070 roku. Następny ważny władca – Bolesław Krzywousty, bratanek Bolesława Śmiałego – dużą część swojego życia poświęcił sprawie Pomorza. W ciągu ponad trzydziestu lat panowania udało mu się ustanowić lenno z Pomorza Zachodniego, a Pomorze Gdańskie podbić i schrystianizować. Z sukcesem odparł też atak Niemiec, a także unormował stosunki z Czechami. Władysław Łokietek – jeden z najsłynniejszych Piastów – nieustannie walczył o nowe dzielnice pragnąc zjednoczenia Polski. W 1305 roku opanował Małopolskę, w 1312 – Wielkopolskę. W 1320 roku koronował się na króla w Krakowie. W 1331 roku zwyciężył Krzyżaków pod Płowcami. Ostatnim władcą z dynastii Piastów był syn Łokietka Kazimierz Wielki. Jak ojciec dążył do przywrócenia całości królestwa, opierając się na sojuszu z Węgrami i papiestwem. Jako władca unormował stosunki z Czechami i Zakonem Krzyżackim. W 1335 udało mu się uzyskać od czeskiego króla Jana Luksemburskiego zrzeczenie się pretensji do polskiego tronu. Ostatecznie w 1348 w Namysłowie zawarł pokój z Czechami. Na mocy pokoju kaliskiego z 1343 odzyskał zajęte przez Krzyżaków Kujawy i ziemię dobrzyńską. Podporządkował sobie Mazowsze, ziemie bełską, chełmską, Włodzimierz i Podole jako lenna. Przyłączył do Polski Ruś Halicko-Włodzimierską. W 1364 roku ufundował Akademię Krakowską – pierwszy uniwersytet w Polsce. Otoczył opieką miasta – za jego panowania powstało ich około stu, a także około 50 nowych zamków. (Zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną.) Wydał przywilej dla Żydów. Uporządkował podatki i obronność kraju. Popierał rozwój rzemiosła, handlu i górnictwa. Przeprowadził reformę monetarną, kodyfikację prawa zwyczajowego i wprowadził nowy system zarządzania. Znaczenie osiągnięć Piastów dla przyszłych pokoleń znakomicie określają słowa Pawła Jasienicy: [cytat]‘…lata drugiej wojny światowej wydobyły na jaw prawdę, że jedynym naszym dziedzictwem, którego istnienia najgorszy wróg zaprzeczyć ani przekreślić nie może, jest fakt egzystencji narodu i międzynarodowy problem państwa polskiego, zajmującego określone miejsce w Europie i posiadającego odrębna kulturę. I jedno, i drugie – naród i jego państwo o zdecydowanym obliczu – uformowały się i okrzepły w dobie piastowskiej. Jak się okazało, tego wielkiego ‘minimum’ nie zdołały zniweczyć ani mocarstwa rozbiorcze, ani Rzesza Adolfa Hitlera. Epoka naszej pierwszej dynastii stworzyła niezniszczalne fakty dziejowe. Czasy późniejsze osiągały rzeczy równie trwałe, ale wyłącznie w dziedzinie kultury.’[/cytat]

Źródła: 1.Podręcznik do historii do klasy pierwszej gimnazjum ‘Przez Wieki’, Nowa Era. 2.Mała Encyklopedia Powszechna PWN. 3.Paweł Jasienica ‘Polska Piastów’, Państwowy Instytut Wydawniczy Warszawa 1989. 4.Leksykon Wiedzy Szkolnej, Graf Punkt. 5.Multimedialna Historia Polski ‘Od Mieszka I do Jana Pawła II’, tom 1,2,3,4. 6.Internet.