Przywołany fragment utworu to tylko początek „Wielkiej Improwizacji”. Konrad jest głównym bohaterem „Dziadów, cz. III”- Adama Mickiewicza. Jest on bohaterem romantycznym co oznacza również, że jest patriotą, samotnikiem, buntownikiem, poetą oraz przeżywa wewnętrzne rozterki. Te cechy można przypisać Konradowi. Konrad przerodził się z Gustawa, nieszczęśliwego kochanka z IV części „Dziadów”. Mimo odrzucenia miłości, próbę ratowania ojczyzny, oraz przypisując sobie przy tym prawo do posługiwania się mocą zarezerwowaną dla Boga. “Wielka Improwizacja” to monolog romantyczny, polemika człowieka z Bogiem. Konrad, grzesznik i bluźnierca stawia swoje dzieła poetyckie na równi z boskim dziełem stworzenia świata. Bohater wywyższa się ponad Boga. „Samotność- cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi? Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha”- świadczy to o samotności, ale także o wielkim dramacie poety, który świadomy wielkości swojej poezji, wie jednocześnie, że jest skierowana w próżnię. Konrad jest wyjątkowy, ponieważ jak nikt inny czuję poezję, uważa że jest w stanie poruszyć ludzi swoją twórczością i zmienić świat. W tej sytuacji kierował się z prośbą do Boga aby dał mu władze nad duszami ludzkimi jednak Bóg na jego prośby nie odpowiedział. Konrad buntuje się przeciwko Bogu i zarzuca mu iż jest obojętny na wszystkie cierpienia i problemy ludzkie. Dlatego czuje się odpowiedzialny za losy kraju i ludzi, jest wielkim patriota dlatego buntuje się przeciwko Bogu oraz wyzywa go na pojedynek. Bohater czuję się coraz to bardziej ignorowany i lekceważony, w szczycie swojej złości Konrad występuje przeciwko Bogu i chce go nazwać carem jednak w rezultacie to słowo wypowiada diabeł. pycha i zwątpienie w Boga czynią go łatwym celem dla sił zła. W scenie trzeciej dramatu Ksiądz Piotr odprawia egzorcyzmy nad duszą Konrada. Pokorny mnich wyjednuje przebaczenie dla poety, tłumacząc jego zbłądzenie wielką miłością do narodu i ludzkości. Konrad w pełni wpisuje się w obraz bohatera romantycznego. Jest artystą, a jednocześnie indywidualistą w walce o wolność. Kocha swoją ojczyznę i w jej imieniu, jako lepszy od innych wdaje się w polemikę z Bogiem. Uczucie dla niego jako romantyka ma ogromna moc, a on jako jednostka sądzi, iż jego szczególną misją jest objęcie władzy nad duszami narodu i poprowadzenie go do wolności. Jednak samotna walka i pycha prowadzą go w ostateczności do klęski – nie jest dana mu moc panowania, jak również nie jest w stanie odkryć szczęśliwej przyszłości Polski.