[u][b]Św. Aleksy[/b][/u]

[b]Patron: [/b] ubogich, pielgrzymów, wędrowców, żebraków, orędownik podczas trzęsienia ziemi, suszy, złej pogody, w czasie epidemii i plag; wierni modlą się również do niego o to, by pomógł im pozbyć się grzechu dumy i wyniosłości [b]Atrybuty: [/b]księga, kij pielgrzyma, schody i zwój.

Aleksy to tytułowy bohater średniowiecznej “Legendy o świętym Aleksym”. To młody Rzymianin. W noc poślubna opuścił swoją nowo poślubioną żonę, by odpowiedzieć natychmiastowo na powołanie które zrodziło się w jego sercu. Jego misją było poświecić się całkowicie Bogu. Porzucił swój cały majątek, ludzi którzy go kochają, i których, i on zapewne kocha, by podążyć za największą miłością swego życia. Staje się żebrakiem, wyśmiewanym i odtrącanym przez spotykanych przypadkowo ludzi. Cierpiał różnego rodzaju pokusy, wystawiany na wielka próbę… Wszystko to po to, aby być bliżej swej wielkiej miłości. Wszystko trzeba Jej oddać i po ludzku przegrać swoje życie. To jedyna droga aby osiągnąć życie wieczne. Ciało siedziba złych duchów, nieczystych myśli i żądz powinno być okiełznane poprzez różne umartwiające praktyki. Trzeba nieustająco walczyć z otaczającym go światem. Tak właśnie uważał.

[u][b]Stanisław Kostka herbu Dąbrowa[/b][/u]

[b]Patron: [/b] Polski, ministrantów, dzieci i młodzieży. [b]Atrybuty:[/b] anioł podający mu Komunię, Dziecię Jezus na ręku, krucyfiks, laska pielgrzymia, lilia, Madonna, różaniec.

Św. Stanisław Kostka był polskim jezuitą. Miał trzech braci i dwie siostry. Płynnie władał językiem ojczystym, niemieckim, łacińskim i trochę greckim. Uczył się w Wiedniu przez 3 lata, tam wolny czas spędzał na modlitwie, lekturze oraz zadawaniu sobie pokuty łącznie z biczowaniem się. Taki tryb życia nie podobał się bratu, wychowawcy i kolegom. Uważali to za rzecz niemoralną, a nawet niebezpieczną dla zdrowia. Dlatego w dobrej wierze usiłowali słowem a nawet biciem wyleczyć go i skierować na drogę normalnego postępowania. Intensywne życie wewnętrzne, nauka i praktyki pokutne tak osłabiły młody organizm chłopca, że ciężko zachorował.

[b]HISTORIA I CUDY[/b] Gdy był bardzo chory właściciel domu nie chciał wpuścić katolickiego kapłana, wtedy św. Barbara, patronka dobrej śmierci, nawiedziła jego pokój i przyniosła mu ów Wiatyk. Również w tej chorobie zjawiła się Świętemu Matka Boża, od której doznał cudownego uleczenia. Zaraz po uzdrowieniu postanowił wstąpić do jezuitów. Ojciec Stanisława nie wyraził zgody - więc ten ucieka, by wstąpić do zakonu jezuitów. Spowiednik przyszłego świętego zeznał, iż jego penitent zwierzył mu się, iż w drodze do zakonu otrzymał Komunię św. z rąk anioła, gdyż nie mógł jej przyjąć w kościele protestanckim. Gdy umarł, wbrew zwyczajowi zakonu zwłoki młodzieńca przystrojono kwiatami, a ciało włożono do drewnianej trumny, co również w tamtych czasach w zakonie było rzadkim wyjątkiem. W dwa lata później, gdy otwarto trumnę Stanisława, znaleziono Jego ciało nietknięte rozkładem. Przypisywano mu również zwycięstwo nad Turkami w bitwie pod Chocimiem. Jan II Kazimierz Waza orędownictwu świętego przypisywał wygraną w bitwie pod Beresteczkiem.

[u][b]Św. Kinga [/b] [/u]

[b]Patronka:[/b] patronka Polski i Litwy, Diecezji tarnowskiej, Polskich Samorządowców, ubogich, górników.

Kinga pochodziła z węgierskiej rodziny królewskiej. Księżna, która od dziecka pragnęła całkowicie poświęcić się Bogu, skłoniła w 1246 r. męża Bolesława, do wspólnego złożenia ślubu czystości. Mówi się, że odznaczała się wielką dobrocią, łagodnością.

[b]ZASŁUGI:[/b] -dzięki sprowadzeniu górników węgierskich doprowadziła do uruchomienia pierwszego szybu solnego w Bochni. -wspólnie z Bolesławem Wstydliwym ufundowali klasztor klarysek w Starym Sączu. -doprowadzenie wraz z biskupem Prandotą do kanonizacji biskupa Stanisława ze Szczepanowa. -Według tradycji klaryska Kinga przyczyniła się do wprowadzenia pieśni, pacierzy i chóralnego śpiewu sióstr w języku polskim.

W rok po śmierci męża, w 1280 r., wstąpiła do klasztoru klarysek w Starym Sączu. Nie sprawowała tam żadnych godności, zajmowała się sprawami majątkowymi.

[u] [b]Święty Jerzy [/b][/u]

Jerzy był wielkim prawosławnym męczennikiem. Zwany również Jerzy Zwycięzca. Jest też świętym Kościoła katolickiego, jednym z Czternastu Świętych Wspomożycieli.

[b]Patron:[/b] wielu krajów mi.in Gruzji, Anglii, Bułgarii, Litwy, Portugalii, a także: archidiecezji białostockiej [b]Atrybuty [/b]: anioł z wieńcem laurowym lub z koroną, baranek, biała chorągiew lub lanca z czerwonym krzyżem, koń, palma męczeństwa [b] ŚWIĘTY JERZY I SMOK[/b] Opowieść o świętym Jerzym i smoku jest legendą, przybyłą do Europy podczas krucjat i ponownie opowiedziana w formie romansu. W pełni rozwiniętej wersji zachodniej, smok zrobił swoje gniazdo na źródle, którego woda zaopatrywała miasto “Silene” (prawdopodobnie późniejsza Cyrena) w Libii lub miasto Lod, zależnie od źródeł. W konsekwencji, mieszkańcy musieli wypędzać smoka z jego gniazda, na czas, gdy nabierali wodę. Każdego dnia oferowali smokowi owcę, a jeśli jej nie znaleźli, musieli oddać zamiast jej jedną z dziewczyn. Ofiara była wybierana przez losowanie. Pewnego razu losowanie wskazało księżniczkę. Monarcha żebrał o jej życie, jednak bez rezultatu. Miała zostać ofiarowana smokowi, lecz na jego drodze pojawił się święty. Stanął twarzą w twarz ze smokiem, obronił się znakiem krzyża, pokonał go i uratował księżniczkę. Wdzięczne miasto porzuciło pogaństwo i przeszło na chrześcijaństwo. W średniowiecznych romansach broń (lanca lub miecz, w zależności od wersji), którą św. Jerzy pokonał smoka, nazywała się Ascalon.