Socjalizm

Socjalizm to system gospodarczy charakteryzuje społecznej własności tych środków produkcji i spółdzielczego zarządzania w gospodarce, , a filozofia polityczna propagowanie takiego systemu. “Własność społeczna” może odnosić się do wspólnych przedsiębiorstw, własności wspólnej , państwowej własności lub własności obywatelskiej sprawiedliwości. Istnieje wiele odmian socjalizmu i nie ma jednej definicji kapsułkowania wszystkich z nich. one różnią się rodzajem społecznej własności oni opowiadają, stopień, w jakim opierają się one na rynkach lub planowania , jak zarządzanie ma być zorganizowana w produktywnych instytucji, rola państwa w budowie socjalizmu. Twórcami socjalizmu, który pojawił się w myśli europejskiej w końcu XVIII w., byli: F. Babeuf, C.H. de Saint-Simon, Ch. Fourier, R. Owen. Ich koncepcje, nazwane później mianem socjalizmu utopijnego, krytykowały stosunki kapitalistyczne z punktu widzenia praw natury i zasad sprawiedliwości. W końcu XIX w. dominującą rolę zdobył marksizm związany z ruchem robotniczym i działalnością II Międzynarodówki. W jej łonie doszło następnie do rozłamu związanego z krytyką marksistowskiej teorii walki klasowej, rewolucji socjalistycznej i dyktatury proletariatu. Czołowym przedstawicielem tego nurtu, określanego jako rewizjonizm, był E. Bernstein, głoszący teorię pokojowej transformacji kapitalizmu w socjalizm. Marksistowska koncepcja socjalizmu jest to, że z określonego etapu historycznego, który zastąpi kapitalizm i poprzedzać komunizm . Główne cechy socjalizmu (szczególnie w pojęciu Marksa i Engelsa po Komuny Paryskiej z 1871) jest to, że proletariat będzie kontrolować środki produkcji przez państwa robotniczego wzniesiony przez pracowników w ich interesie. Działalność gospodarcza będzie nadal być organizowane z wykorzystaniem systemów motywacyjnych i klas społecznych wciąż istnieje, ale w mniejszym stopniu niż maleje i za kapitalizmu. Dla ortodoksyjnych marksistów, socjalizm jest niższe stadium komunizmu opiera się na zasadzie “od każdego według jego zdolności, każdemu według jego zasług “, podczas gdy górna komunizm etap opiera się na zasadzie” od każdego według jego zdolności, każdemu według jego potrzeb “, górna faza staje możliwe dopiero po socjalistyczne etap rozwija gospodarczej efektywności i automatyzacja produkcji doprowadziło do nadmiaru towarów i usług. Marks twierdził, że materialne siły wytwórcze (w przemyśle i handlu), powołana przez kapitalizm opiera się spółdzielnia, ponieważ produkcja stała masa społeczna, zbiorowa aktywność klasy robotniczej do tworzenia towarów, ale z prywatnej własności (stosunki produkcji lub mienia relations). Ten konflikt między zbiorowym wysiłkiem w dużych fabrykach i własności prywatnej przyniosłoby świadomego pragnienia w klasie robotniczej w celu ustalenia wspólnej własności współmiernie zbiorowych wysiłków ich doświadczenie na dobę. Socjalistyczny system gospodarczy będzie składać się z systemu produkcji i dystrybucji zorganizowanej bezpośrednio spełniają wymagań gospodarczych oraz potrzeb człowieka, tak, że towary i usługi miałyby być produkowane bezpośrednio do użycia , a nie dla prywatnego zysku , napędzanego przez akumulację kapitału . Księgowość byłaby oparta na wielkości fizycznych , na wspólne wielkości fizycznej lub bezpośredni pomiar czasie pracy w miejsce finansowej kalkulacji. Podział byłby oparty na zasadzie każdemu według jego zasług . Jako ruchu politycznego , socjalizm obejmuje zróżnicowany wachlarz politycznych filozofii, począwszy od reformizmu do rewolucyjnego socjalizmu . Zwolennicy socjalizmu państwowego popierać nacjonalizację ze środków produkcji, dystrybucji i wymiany w ramach strategii wdrażania socjalizmu. W przeciwieństwie, libertariański socjalizm proponuje tradycyjny pogląd bezpośrednich pracownika kontroli środków produkcji i sprzeciwia się władzy państwowej, aby osiągnąć takie rozwiązanie, przeciwstawiając zarówno parlamentarne polityki i własności państwowej. Demokratyczny socjalizm dąży do ustanowienia socjalizmu poprzez procesów demokratycznych i propagowanie jego idee w kontekście demokratycznego systemu politycznego . Nowoczesny socjalizm pochodzi z 18th-wieku intelektualnego i pracy klasy ruchu politycznego, który krytykował skutki industrializacji i własności prywatnej w społeczeństwie. Na początku 19 wieku, “socjalizmu”, o których mowa jakiejkolwiek troski o problemach społecznych kapitalizmu, niezależnie od rozwiązania tych problemów. Jednakże, pod koniec 19. wieku, “socjalizm” przybył do oznaczać sprzeciw wobec kapitalizmu i wsparcia dla alternatywnego systemu opartego na jakiejś formy własności społecznej, marksiści rozszerzył się dalej w to, przypisując naukową ocenę i demokratycznego planowania jako krytyczne elementy socjalizmu. Pod koniec 20 wieku, termin “socjalistyczna” została również wykorzystana przez Trzeci sposób socjaldemokratów w odniesieniu do etycznej doktryny politycznej, koncentrując się na wspólnym zbiorze wartości podkreślających współpracy społecznej, powszechnego dobrobytu i równości.

Gospodarka socjalistyczna Socjalizm czyli gospodarcza droga donikąd

Gospodarka socjalistyczna jest przeciwieństwem kapitalizmu, czyli systemu, którego podstawowymi cechami są własność prywatna, nieskrępowana przedsiębiorczość i rynkowy mechanizm ustalania cen zależny od wielkości popytu i podaży. Socjalistyczne eksperymenty udoskonalenia gospodarki zawsze i wszędzie kończyły się gospodarczą klapą. Polegały wprowadzeniu do życia społeczeństwa - przez państwo - dużej dawki socjalizmu (etatyzmu), czyli na nacjonalizacji i wzroście redystrybucji dochodu przez rozbudowany aparat urzędników, dużych deficytach budżetowych, biurokratycznej regulacji ograniczającej zakres działania wolnego rynku. Wielkie dawki socjalizmu, które zakończyły się gospodarczą klęską, wprowadzono nie tylko w Europy Środkowo-Wschodniej i wielu krajach tak zwanego Trzeciego Świata (na czele z Afryką i światem arabskim). Ten epokowy eksperyment starano się także zaszczepić, choć w zdecydowanie mniejszej dawce, na przykład w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej do momentu objęcia rządów przez panią Thatcher czy we Francji na początku lat 80.

Podstawową cechą gospodarki socjalistycznej był brak własności prywatnej i prywatnej przedsiębiorczości. W socjalizmie właścicielem przedsiębiorstw, maszyn i nieruchomości było państwo. Prywatna własność środków produkcji była traktowana jako główny element wolnokonkurencyjnego rynku, który z kolei był uważany za system sprzyjający marnotrawstwu i wyzyskowi pracowników. Takie rozumowanie wynikała z przekonania, że dochód uzyskiwany przez prywatnych właścicieli jest ?nie zapracowany?, gdyż nie jest efektem pracy właściciela, ale zatrudnianych przez niego pracowników. Przedsiębiorstwa w gospodarce socjalistycznej stanowiły własność społeczną, czyli należały do państwa. Istniejące wcześniej przedsiębiorstwa prywatne zostały znacjonalizowane, czyli przejęte przez państwo. W efekcie, w socjalizmie ?nie zapracowane? dochody przedsiębiorstw trafiały nie do prywatnych właścicieli, ale do państwa.

Konsekwencją likwidacji własności prywatnej stała się konieczność centralnego planowania co, ile i kiedy mają produkować pozbawione autonomii przedsiębiorstwa państwowe. Proces centralnego planowania obejmował wszystkie aspekty działalności przedsiębiorstw, od inwestycji, wielkości produkcji, po urzędową cenę sprzedaży i odbiorcę produktu. Nawet najlepiej zorganizowany urząd nie był i nie będzie w stanie planować działalności wszystkich przedsiębiorstw, przyswajać i przetwarzać informacji w sposób, który zapewniłby im efektywne decyzje ekonomiczne. Takie planowanie nie jest zresztą możliwe, jeżeli nie ma rynku na wytwarzane produkty, czyli cen rynkowych.

W socjalizmie ceny większości towarów i usług nie kształtowały się w sposób wolnorynkowy w zależności od wielkości podaży i popytu, ale były wynikiem arbitralnych decyzji państwa. Socjalizm cechował permanentny niedobór towarów w sklepach. Przy administracyjnie utrzymywanych cenach na niskim poziomie, popyt na towary bardzo często przekraczał możliwości podaży. W efekcie, typową cechą socjalizmu były puste półki lub długie kolejki w sklepach. To z kolei przyczyniło się do rozwoju tzw. rynku równoległego lub czarnego rynku, na którym ceny towarów były wielokrotnie wyższe od cen urzędowych.

Centralne planowanie w gospodarce socjalistycznej wymagało ściśle określonego systemu organizacyjnego, w którym kierownicy przedsiębiorstw i banków podlegają urzędnikom państwowym i partyjnym. O wyborze menadżerów odpowiedzialnych za kierowanie przedsiębiorstwami nie decydowały umiejętności zarządcze, ale dobre kontakty z urzędnikami lub członkami partii. Kierownicy przedsiębiorstw nie mogli podejmować decyzji o zmianie profilu produkcji, o nawiązywaniu nowych kontaktów handlowych lub o wyborze innego dostawcy, jeżeli wcześniej nie przewidywał tego centralny plan. Zarządy pozbawionych autonomii przedsiębiorstw nie miały żadnych bodźców do tego, aby podnosić efektywność swojej produkcji, zwiększać jakość lub wprowadzać jakiekolwiek innowacje.

Socjalizm w gospodarce to także złudne przekonanie o sile interwencji państwa, które miałoby być rzekomo w stanie efektywnie korygować wszystkie nieefektywności gospodarki kapitalistycznej. Do dzisiaj wiara ta zachęca polityków do zwiększania wydatków publicznych w nadziei, że jest to skuteczny sposób na szybki i trwały wzrost gospodarczy oraz podniesienie dobrobytu w społeczeństwie. W praktyce, skutkiem socjalistycznego działania w gospodarce są wysokie podatki, z których finansuje się zwiększone wydatki państwa. Im więcej socjalizmu w gospodarce, tym państwo pośredniczy w podziale większej część tworzonego produktu (PKB). Najczęściej okazuje się jednak, że wpływy z podatków są zbyt niskie w porównaniu do wielkości ?niezbędnych wydatków? państwa. Wówczas powstaje deficyt finansów publicznych, określany także jako dziura budżetowa. Skumulowany deficyt z poprzednich lat tworzą dług publiczny. Wysokość deficytu i długu publicznego są dobrymi miarami socjalizmu we współczesnej gospodarce.

Problemy, jakie niekiedy powstają w odchodzeniu od socjalizmu w kierunku gospodarki wolnorynkowej, są z reguły wynikiem niekompletności podjętych reform, a nie ich nadmiaru. Ten wniosek kontrastuje z pospolitą w Polsce tendencją, aby winić wolnorynkowe reformy (a nie ich brak) za dowolne problemy, zwłaszcza bezrobocie. Tymczasem łatwo wykazać, że poważne zaburzenia biorą się z niekompletnej, a nie nadmiernej dawki liberalnych zmian. Na przykład wysokie bezrobocie w Polsce ma swoje główne źródło w blokadzie głębokiej liberalizacji rynku pracy i uzdrowienia finansów publicznych . Cechy charakteryzujących socjalizm: -Kolejki -Kartki -Bar mleczny -Pewex -Masowe imprezy