Na początku 1989 roku miała miejsce transformacja systemu bankowego w gospodarce polskiej. Podstawą tej transformacji były dwie ustawy z 31.01.1989 roku: „Prawo bankowe”, i „ O Narodowym Banku Polskim”. Ustawa „Prawo bankowe” stanowi, że „banki sa samodzielnymi i samofinansującymi się jednostkami organizacyjnymi, posiadającymi osobowość prawną, działającymi na podstawie ustawy oraz statutów”. Do 1989 roku gospodarka polska była centralnie planowana a system bankowy charakteryzował się jednopoziomowością – „monobank” (czyli bank pełniący funkcję banku centralnego oraz banków handlowych). Nowy polski system bankowy charakteryzuje się „dwupoziomowością”. Oznacza ona, że istnieją dwa poziomy bankowe. Na pierwszym funkcjonuje Bank Centralny, pełniący funkcje banku banków, banku emisyjnego, oraz banku państwowego. Drugi poziom – to duża ilość samodzielnych, konkurujących ze sobą banków handlowych. Przed procesem transformacji istniało 7 banków, natomiast po procesie transformacji istniało już 9 banków (banki dziewiątki):