Aby mówić o sztabie generalnym wojska polskiego i jego zadaniach, należy przed wszystkim powiedzieć, czy taki sztab generalny jest. Samo słowo „sztab” zostało zapożyczone z języka niemieckiego (niem. Stab) i do leksykonów wojskowych weszło już przeszło trzysta lat temu, na przełomie XVII i XVIII wieku, głównie w państwach, które były rządzone przez monarchów absolutnych, prowadzących wojny zaborcze. Sztab generalny w ujęciu wojskowym to centralny organ, którego zadaniem jest kierowanie siłami zbrojnymi, na którego barkach spoczywa szereg zadań ściśle powiązanych z działalnością wojską zarówno w czasie pokoju, jak i w czasie prowadzenia działań wojskowych. W Polsce sztab generalny jest instytucją centralną Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej, a utworzony został w 1918 roku. Na dzień dzisiejszy organ ten jest zazwyczaj podstawowym ogniwem centralnego dowodzenia wojskowego. Ponad to spełnia rolę głównego organu planowania operacyjnego, a także jest podstawą dowodzenia całością wojsk lub poszczególnych sił zbrojnych. Obecną rolę tejże instytucji najlepiej oddaje jej definicja, która pozwala nam wywnioskować, że: „sztab generalny to główny organ dowodzenia w oddziałach wszystkich rodzajów sił zbrojnych, kierujący planowaniem, organizacją i kontrolą działań bojowych; w czasie pokoju sztab zajmuje się organizacją szkoleń bojowych; sztab generalny (główny) to centralny organ dowodzenia całością sił zbrojnych kraju”1 . Sztaby generalne, główne i obrony, odgrywają dzisiaj znaczącą rolę w większości państw NATO, choć w różnych krajach ich ranga jest różna. Sztaby generalne obrony są zazwyczaj integralną częścią ministerstwa obrony, jak to ma miejsce w Polsce, a pozycja szefa sztabu zwykle jest bardzo silna, nawet, jeśli nie jest usankcjonowana przepisami prawnymi. Zasadniczo pozycja szefa sztabu generalnego podlega ministrowi obrony narodowej. Choć sztab generalny to organ, który istnieje w niemal każdym państwie zmilitaryzowanym, posiadającym własne siły zbrojne wszelkiego rodzaju, to jednak najbliższy nam jest Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego i to w oparciu na jego zadaniach, roli i strukturze oparta będzie ta praca. Zadania i rola sztabów generalnych na całym świecie jest niemal identyczna, stąd różnice w ich działaniu są dosłownie znikome do tego stopnia, że nie trzeba się na ich temat za bardzo rozwodzić. Tematyka polskiego sztabu generalnego poruszana jest w historiografii dość fragmentarycznie i powierzchownie, stąd niestety nie można doszukać się zbyt wielu pozycji, skąd można czerpać informacje na ten, skądinąd ciekawy, temat. Jednak tych kilka pozycji, do których dotrzeć jest dość łatwo, pozwala dogłębnie poznać Sztab Generalny zarówno od strony historycznej, jak i jego działalność w czasach dzisiejszych. Do głównych zadań sztabu generalnego można zaliczyć: współuczestniczenie w opracowywaniu koncepcji i planowanie rozwoju sił zbrojnych, kierowanie planowaniem mobilizacyjnego i strategiczno-operacyjnego rozwinięcia oraz użycia sił zbrojnych, utrzymywanie gotowości bojowej i mobilizacyjnej, określanie celów, kierunków) i głównych zadań szkolenia, w tym działalności sportowej sił zbrojnych, kierowanie programowaniem i planowaniem materiałowo-finansowym, wykonywanie zadań zleconych przez ministra obrony narodowej oraz tych wynikających z ustaw i przepisów, przeprowadzanie kontroli jednostek organizacyjnych sił zbrojnych na zasadach i w trybie, które określają odpowiednie przepisy. Szef Sztabu Generalnego odpowiedzialny jest za organizację i przygotowanie do działania organu dowodzenia i stanowiska dowodzenia Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych.2

2. Historia

2.1. Lata 1800-1918

Żeby mówić o powstaniu Sztabu Generalnego na ziemiach polskich należy cofnąć się do roku 1808, a więc do czasów Księstwa Warszawskiego. Z woli Napoleona Bonaparte naczelnym dowódcą wojsk znajdujących się w Księstwie został general Poniatowski. Utworzono Sztab Generalny, który składał się z dowódcy, szefa sztaby, który jednocześnie był inspektorem jazdy, inspektora artylerii i czterech dowódców okręgów. 

Od tego czasu kolejne zmiany następowały coraz szybciej. W ciągu kolejnych stu lat, aż do uzyskania niepodległości przez państwo polskie struktury Sztabu Generalnego były wielokrotnie zmieniane, bardzo często opierając się na wzorcach innych krajów. Najczęściej brano przykład z organizacji sztabu generalnego armii rosyjskiej, co z kolei nie wpływało krzepiąco na nasz rodzimy organ władz wojskowych. Dopiero poważne doświadczenia w dziedzinie organizacji i pracy sztabów przyniosły wydarzenia lat 1904-1905, a mianowicie wojna rosyjsko-japońska. Wydarzenia tej wojny pozwoliły zweryfikować, jak powinien wyglądać sztab generalny, czym się zajmować i wysnuć wnioski na przyszłość.Najważniejszym okazało się, by sztaby generalne były zorganizowane, o stałym składzie i wyposażone w środki łączności.

2.2. Lata 1918-1939 W roku 1918, gdy Polska była już u progu odzyskania niepodległości, Sztab Generalny Wojska Polskiego skupiał w swoich rękach rolę głównego organizatora Wojsk Polskich. Oficjalnie jednak powołany został poprzez Rozporządzenie Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego z dniem 25 października 1918 roku. Na czele Sztabu Generalnego wówczas mianowany został generał hrabia Tadeusz Jordan Rozwadowski. Już na początku swojego istnienia organ ten był głównym w sprawach planowania operacyjnego i dowodzenia tworzącymi się w tym czasie siłami zbrojnymi. Na początku swojego istnienia, od dnia szóstego listopada, Sztab Generalny posiadał strukturę oddziałową. Kierowała ona sprawami organizacyjnymi, wywiadowczymi, geograficznymi, mobilizacyjnymi, naukowymi, a także zajmowała się szkoleniami sztabów i wojska. Nie trwało długo, jak Sztab Generalny został dołączony do struktur Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, gdzie pełnił rolę organu wspierającego Naczelnego Wodza Wojsk Polskich. W praktyce można było mówić o przejęciu przez Sztab Generalny odpowiedzialności za planowanie wojenne oraz zaopatrzenie materiałowe ówczesnych formacji wojennych.

Niecały rok później struktura ta uległ lekkiej zmianie. Sztab Generalny Wojska Polskiego skoncentrował się w dużej mierze na obronie kraju przed działaniami Armii Czerwonej. W 1920 roku uwaga sztabu skierowana była na rozpoznaniu zamiarów przeciwnika, zaopatrzeniu materiałowym oddziałów frontowych, doskonaleniu struktur sił zbrojnych, szkoleniu bojowym, udziale w kierowaniu działaniami wojennymi oraz na wypracowaniu jednolitej sztuki wojennej. Biorąc pod uwagę mnogość zadań, jakie pojawiły się w zakresie działań Sztabu Generalnego, szef sztabu musiał wyznaczyć swoich zastępców, którzy mogliby zając się nadzorowaniem poszczególnych oddziałów, a co znacznie ułatwiłoby pracę i funkcjonowanie całego organu.

Czas największego prestiżu Sztabu Generalnego w okresie dwudziestoleci między wojennego wypada na lata 1921-1926. W latach tych odnotowano znaczny wzrost znaczenia tej instytucji, jako centralnej wojska odpowiedzialnej nie tylko za dowodzenie i przygotowanie do działań wojennych, ale odgrywającej także bardzo ważną rolę w systemie bezpieczeństwa narodowego.6 Jednak po tych pięciu latach, miały nastąpić znaczące zmiany. Na posiedzeniu Ścisłej Rady Wojennej z dnia 15 lica 1926 roku, marszałek Piłsudski przedstawił projekt dekretu o najwyższych władzach wojskowych. Zdaniem marszałka całością spraw związanych z wojskowością miał być odpowiedzialny minister do spraw wojskowych, przy czym jednocześnie miał być on generalnym inspektorem. Uznał, że nie będzie on w stanie zajęty konferencjami i posiedzeniami Rady Ministrów zajmować się jednocześnie sprawami obrony kraju, które były równie ważne, jeśli nie najważniejsze. W dekrecie, więc proponował utworzenie nowego specjalnego organu, a mianowicie generalnego inspektora sił zbrojnych. Z dniem szóstego sierpnia ówczesny prezydent Ignacy Mościcki wprowadził dekret, wedle którego zlikwidowana została Rada Wojenna Pełna i Ścisła, a jednocześnie powoływany był generalny inspektor sił zbrojnych. Miał być on stałym zastępcą ministra spraw wojskowych przewidzianego na naczelnego wodza. To właśnie jemu podlegały dwa, stałe organy pracy: Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych oraz Sztab Generalny. Zgodnie z tym dokumentem szef Sztabu Generalnego przestał podlegać ministrowi spraw wojskowych, a zwierzchnictwo nad nim obejmował generalny inspektor właśnie. Tym samym Sztab Generalny stracił mocno na znaczeniu, ponieważ stracił wpływ na życie wojska, a pełnił jedynie rolę planistyczną na wypadek wojny, podczas której miał przejąć rolę Sztabu Naczelnego. Wyłączono z jego kompetencji problemy pokojowej organizacji wojska, a także sprawy dotyczące szkolenia kolejnych sztabów i wojsk. Rola Sztabu Generalnego została zminimalizowana do przygotowywania materiałów dla generalnego inspektora oraz do dostarczania rozkazów. Piłsudski wyeliminował z jego kompetencji problemy niemające bezpośredniego związku z przygotowaniem sił zbrojnych do wojny. Jak sam mówił, odebrał mu rozkazodawstwo, szkolnictwo oraz sprawy personalne oficerów.7 Organ ten przestał być współtwórcą myśli wojskowej, a stał się swego rodzaju biurem studiów. Jego kompetencje i zadania zostaly drastycznie ograniczone, a on sam utracił wpływ na życie wojska. Niewiele później, bo tego samego roku, pod koniec grudnia, Sztab Generalny przemianowano na Sztab Główny, który podporządkowany był generalnemu inspektorowi sił zbrojnych. Jak mówił marszałek Piłsudski, dotychczasowa uprzywilejowana pozycja oficerów Sztabu Generalnego doprowadziłą do sytuacji, że każdy z nich przypisywał sobie ogromną rolę, choć w rzeczywistości na niewielu ciązyła faktyczna odpowiedzialność za podejmowane decyzje. Według niego, w czasie działań wojennych takie zachowanie doprowadzilo do sytuacji, że szefowie sztabów byli ponad dowódcow, a w opinii marszałka było to wynaturzenie, które prowadziło prosto do katastrofy. Uważał, że najważniejsi są dowódcy, a dopiero potem role pomocniczą posiadają sztaby. Wraz ze zmianą nazwy wprowadzono także dokument „Organizacja Sztabu Głównego”. Zawierał on ogólne określenie czym jest Sztab Główny i jakie są jego zadania oraz zakres pracy. Po przeanalizowaniu tego dokumentu można było dostrzec, że w pierwszej części „Zakres Pracy Sztabu Głównego”, a także w części drugiej „Szef Sztabu Głównego” zostaly wprowadzone jedynie werbalne zmiany, które polegaly na podmienieniu słowa Generalny na słowo Główny. W drugiej części określono także zakres obowiązków, jakimi mieli zajmować się zastępcy szefa sztabu. Tym samym pierwszy zastępca miał zajmować się sprawami ściśle związanymi z wojskiem, zastępca drugi z kolei dostał zadania skupione na współpracy z ministerstwami cywilnymi w zakresie przygotowania obrony państwa. Uprawnienia służbowe szefa sztabu i jego zastępców pozostały więc niezmienione w stosunku do podległego personelu. Lata trzydzieste dla Sztabu Głównego były czasami ciągłych przeobrażeń i reorganizacji. W latach trzydziestych Sztab Główny realizował prace związane z przygotowaniem i realizacją planu modernizacji oraz rozbudowy sił zbrojnych - przywrócono mu bowiem uprawnienia w sprawach organizacyjno-mobilizacyjnych wojska. Jego główny wysiłek został skierowany na organizacyjne i materiałowe przygotowanie obrony państwa. Powszechna mobilizacja polskich sił zbrojnych we wrześniu 1939 roku doprowadziła od tego, że praca Sztabu Głównego, jako organu generalnego inspektora została zakończona. Sztab ten zaczął się przekształcać w Sztab Naczelnego Wodza oraz wydzielił ze swojego składu elementy organizacyjne dla Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych i dowódców poszczególnych armii. Przeprowadzona została reorganizacja i rozpoczęto pracę w nowych strukturach.

2.3. 1945-1990

Dzieje Sztabu Generalnego tuż po drugiej wojnie światowej aż do transformacji ustrojowej stanowią zamknięty etap, który charakteryzuje się właściwościami wynikającymi z układów i powiązań polityczno-militarnych Wojska Polskiego z Układem Warszawskim. Możemy w latach od 1945 do 1990 wyróżnić cztery etapy działalności. Pierwszy to lata 1945-1956, drugi 1957-1965, trzeci 1966-1980 i ostatni to lata 1981-1990. Działanie Sztabu Generalnego tych latach naznaczone jest skomplikowaną sytuacją polityczną i militarną, tak samo jak w wymiarze krajowym tak i w międzynarodowym. 

Organizacja Sztabu Generalnego 1945. Na przełomie lat 1948-1949 Sztab Generalny Wojska Polskiego zajmował dominującą rolę w systemie kierowania obronnością państwa. Dostał rolę głównego organu dowodzenia Ministra Obrony Narodowej. Do podstawowych zadań należało między innymi opracowywane planów obrony państwa, koordynacja działalności resortów cywilnych i urzędów centralnych na rzecz obronności, kontrola gotowości i zdolności bojowej, a także koordynowanie współpracy z armiami sojuszniczymi.11 Dynamiczny rozwój techniki wojskowej spowodował, że w 1956 roku powołano Biuro Studiów, które podporządkowane było ministrowi Obrony Narodowej. Jego zadaniem było gromadzenie materiałów i wyposażenia technicznego, a także opracowanie koncepcji rozwoju organizacyjnego sił zbrojnych. Ponad to mieli także zaplanować koncepcję rozwoju nowych systemów uzbrojenia, dowodzenia i technicznego wyposażenia, z uwzględnieniem doświadczeń z dotychczasowych konfliktów i możliwości ekonomicznych kraju. Również w tym czasie dokonała się kolejna zmiana w organizacji Sztabu Generalnego. W kolejnych latach decydujący wpływ na zmiany strukturalno-organizacyjne miały wpływ przemiany w strukturze sil zbrojnych i zmiana ich technicznego wyposażenia. Wykazano znaczne niedociągnięcia, które należało poprawić i udoskonalić. Podczas tego procesu ujawniła się potrzeba ustalenia struktury kadry zawodowej, wymagań wykształcenia na poszczególne stanowiska. Wprowadzono znaczące zapisy dotyczące wykształcenia na poszczególne stopnie zawodowe, a jednocześnie wprowadzono nowy korpus osobowy tj. chorążych. Zmiany te poskutkowały znaczącą zmianą w stanowiskach oficerskich na stanowiska chorążych. Wszystkie nowe zmiany, jakie wprowadził Sztab Generalny doprowadziły do zasadniczej przebudowy systemu szkolnictwa wojskowego, zmiany struktury kadry zawodowej, a także dały podwaliny do prac Departamentu Kadr. Także w organizacji nastąpiły znaczące zmiany. W latach 1981-1990 struktura Sztabu Generalnego nie uległa większym zmianom, które naruszałyby w jakikolwiek sposób jej dotychczasowy układ merytoryczny i funkcjonalny. Jedyne, co uległo zmianie to rola licznych instytucji resortu Obrony Narodowej, a także Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, co było wynikiem transformacji ustrojowej Polski.

2. Obecnie Na chwilę obecną budowa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego jest nieco bardziej zorganizowana i nie ma tylu podjednostek, jak jeszcze w latach 60’. Na czele stoi szef Sztabu Generalnego, który ma pod sobą troje zastępców. Oni z kolei mają za zadanie dowodzenie, koordynowanie działań i zajmowanie się wszelkimi sprawami odpowiednich zarządów oraz biura koordynacyjnego. Szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego jest generał Mieczysław Cieniuch, zastępcami: generał broni Mieczysław Gocuł, generał dywizji Anatol Wojtan, wiceadmirał Waldemar Głuszko. W strukturze Sztabu Generalnego możemy wyróżnić osiem różnych zarządów. Są to kolejno: Zarząd Organizacji i Uzupełnień P1 Zarząd Analiz Wywiadowczych i Rozpoznawczych P2 Zarząd Planowania Operacyjnego P3 Zarząd Planowania Logistyki P4 Zarząd Planowania Strategicznego P5 Zarząd Planowania Systemów Dowodzenia i Łączności P6 Zarząd Szkolenia P7 Zarząd Planowania Rzeczowego P8 Ponad to znajduje się także Biuro Koordynacyjne.
3. Zadania 3.1 Zarząd Organizacji i Uzupełnień P1 Zarząd ten jest odpowiedzialny za sprawy organizacji i uzupełnienia sił zbrojnych. Do zadań tego zarządu należy profesjonalizacja sił zbrojnych Rzeczpospolitej, kwalifikacja wojskowa, obowiązek meldunkowy, ćwiczenia wojskowe żołnierzy rezerwy, opieka nad Narodowymi Siłami Rezerwowymi, proponowanie rozwiązań, które miałby usprawnić Narodowe Siły Zbrojne, kontrola funkcjonowania i planowanie perspektyw rozwoju NSR. Zarząd Organizacji i Uzupełnień jest właściwy w szczególności w zakresie opracowywania projektów decyzji organizacyjnych Ministra Obrony Narodowej, a także dokumentów etatwych, które regulują powszechny obowiązek obrony oraz działalność w resorcie na szczeblu organizacyjno kompetencyjnym. Planowanie uzupełnień pokojowych i mobilizacyjnych, funkcjonowanie terenowych organów administracji wojskowej i administrowanie zasobami rzeczowymi i osobowymi to także zakres działań tego zarządu. Również realizacja kompetencji kadrowych u dyscyplinarnych Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego podnależy pod Zarząd Organizacji i Uzupełnień. Szefem jest generał brygady Krzysztof Domżalski. 3.2 Zarząd Analiz Wywiadowczych i Rozpoznawczych P2 Właściwy w zakresie gromadzenia informacji o zagrożeniach bezpieczeństwa państwa na szczeblu militarnym, organizowania systemów rozpoznania wojskowego, walki elektronicznej oraz działań psychologicznych, a także określania głównych kierunków funkcjonowania i rozwoju sił zbrojnych. Zarząd ten ma także za zadanie uczestniczenie w pracach, które mają wpływ na kształtowanie kierunków rozwoju w obszarze rozpoznania i operacji psychologicznych na forum Unii Europejskiej i NATO. W ramach tego przedsięwzięcia przedstawiciele Zarządu Analiz Wywiadowczych i Rozpoznawczych uczestniczą w posiedzeniach grup roboczych, konferencjach, a także komitetach NATO i UE, między innymi:

• komitety doradcze do sprawy Rozpoznani Elektronicznego i Walki Elektronicznej, także grupach roboczych, które funkcjonują w ramach tych komitetów

• grupy robocze i konferencje do spraw Operacji Psychologicznych i Rozpoznania Obrazowego (IMINT)

• Grupa Zarządzania Programem Unii Europejskiej MUSIS, który realizowany jest w ramach Europejskiej Agencji Obrony

• posiedzenia Zespołu Projektowego EDA do spraw Rozpoznania Ponadto wytypowanie przedstawiciele biorą okresowo udział w przedsięwzięciach Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych ONZ, która powołana została do nadzoru i kontroli wykonania postanowień Układu Rozejmowego pomiędzy Koreańską Republiką Ludowo-Dekokratyczną oraz Republiką Korei. Na czele stoi generał brygady Leszek Soczewica. 3.3 Zarząd Planowania Operacyjnego P3 Zarząd ten jest odpowiedzialny za działania strategicznego planowania rozwinięcia i użycia Sił Zbrojnych w czasie pokoju, wojny oraz kryzysu. Szczególnie w sojuszniczych i narodowych operacjach łączonych i udziału w misjach wielonarodowych. Także określanie potrzeb mobilizacyjnych, zdolności operacyjnych, struktury, wyposażenia i wielkości sił zbrojnych oraz operacyjne przygotowanie kraju i wsparcie sił zbrojnych przez pozamilitarną część systemu obronnego państwa należy do zadań tego zarządu. Przewodniczącym jest generał dywizji Leszek Surawski. 3.4 Zarząd Planowania Logistyki P4 Zarząd ten jest właściwy w zakresie logistyki, w sprawach głównych kierunków rozwoju a także wypracowania modelu organizacyjno-funkcjonalnego logistyki resortu w czasie pokoju, wojny i kryzysu. Do ich zadań należy również wsparcie logistyczne w wymiarze narodowym i międzynarodowym. Organizator systemu logistycznego resortu, koordynuje problematykę w ramach realizacji zadań, które wynikają z obowiązków państwa-gospodarza, ale też państwa wysyłającego, jak również opracowania programu mobilizacji gospodarki w państwie. Głównodowodzącym jest generał brygady Jan Dziedzic. 3.5 Zarząd Planowania Strategicznego Do zadań tego zarządu należy planowanie i programowanie rozwoju Sił Zbrojnych Wojsk Polskiego, wypracowanie założeń i przedsięwzięć dyslokacyjnych, koordynowanie działań związanych z udziałem Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej w cyklu planowania obronnego NATO. Ponad to Zarząd Planowania Strategicznego zajmuje się planowaniem wdrażania celów Sił Zbrojnych i wymagań długoterminowych dla Rzeczpospolitej, a także wdrażaniem narodowego modelu transformacji, w tym obserwacja procesu jego funkcjonowania. Zarząd ten także ma za zadanie opracowywanie „Odpowiedzi na kwestionariusz planowania obronnego NATO i UE”. Szefem jest generał brygady Zdzisław Antczak. 3.6 Zarząd Planowania Systemów Dowodzenia i Łączności P6 Właściwy w zakresie planowania i organizacji systemów dowodzenia oraz kierowania w czasie pokoju, kryzysu i wojny. W szczególności funkcjonowanie takiego systemu i jego powiązanie z systemami kierowania bezpieczeństwem państwa oraz określania wymagań operacyjnych dla systemów teleinformatycznych i tejże infrastruktury. Szefem jest generał brygady Józef Nasiadka. 3.7 Zarząd Szkolenia P7 Zakres strategicznego szkolenia Sił Zbrojnych RP, w szczególności koordynowanie opracowywania doktryn operacji połączonych, planowanie i koordynowanie udziału jednostek w ćwiczeniach międzynarodowych, a także odpłatne wykorzystanie poligonów i obiektów wojskowych to zadania tego zarządu. Ponad to zajmuje się on także wytyczaniem zasadniczych kierunków, zadań i celów w zakresie fizyczności i sportu w resorcie. Także upowszechnianie doświadczeń i wyciąganie wniosków z dotychczasowych ćwiczeń i operacji to zadanie Zarządu Szkolenia. Na czele stoi generał brygady Franciszek Kochanowski. 3.8 Zarząd Planowania Rzeczowego P8 Planowanie rzeczowe w obszarze modernizacji technicznej, w obszarze inwestycji budowlanych oraz remontów nieruchomości oraz zamierzeń inwestycyjnych, które realizowanie są w ramach Programu Inwestycji NATO (NSIP) – tym zajmuje się Zarząd Planowania Rzeczowego P8. Również zakup środków dla Sił Zbrojnych, określanie zasad opracowywania i realizacji Centralnych Planów Rzeczowych przynależy temu zarządowi. Najważniejszym w zarządzie jest generał brygady Sławomir Pączek. 3.9 Biuro Koordynacyjne Normowanie, planowani, koordynowanie i rozliczanie działalności bieżącej Sił Zbrojnych RP oraz Sztabu Generalnego WP to główne zadania Biura Koordynacyjnego. Normowanie i planowanie działalności wydawniczej w zakresie wojskowych wydawnictw specjalistycznych i wewnętrznych oraz koordynowanie i nadzorowanie systemu ewidencyjno-sprawozdawczego, a także wszelkiej pracy biurowej to również zadania powierzone tej jednostce. Biuro koordynacyjne planuje i zarządza działalnością kontrolną, którą prowadzi Sztab Generalny, Dowództwo Operacyjne, dowództwa sił zbrojnych, Inspektorat Wsparcia, Dowództwo Garnizonu Warszawa i Dowództwo Wojsk Specjalnych. Zajmuje się współpracą zagraniczną Sztabu Generalnego Wojska Polskiego oraz poszczególnych jednostek, które są bezpośrednio podporządkowane. Prowadzi sprawozdania w obszarze przedmiotowym, zabezpiecza Kierownictwo Sztabu Generalnego WP, a także Sekretariat Szefa SGWP pod względem biurowym oraz gospodarczo-administracyjnym. Na czele stoi pułkownik Leszek Laszczak.

  Podsumowując, Sztab Generalny jest integralną częścią jakichkolwiek Sił Zbrojnych, które chcą pochwalić się dobrym zorganizowaniem i poważnym podejściem do wykonywanych zadań. Polski Sztab Generalny jest o tyle warty uwagi, że ciągnie się przy nim naprawdę długa i bogata historia. Każde państwo może się poszczycić posiadaniem takiego sztabu, jednak ten polski jest nam najbliższy, to jego działania wpływają na nasze bezpieczeństwo i jego istnienie gwarantuje nam, że Rzeczpospolita będzie dobrze przygotowana do wszelkich sytuacji w czasie pokoju, kryzysu i wojny.