Utwór Jana Kochanowskiego to dziękczynna pieśń, zaś „Hymn” Słowackiego ma charakter refleksyjno- elegijny. W ‘Pieśni XXV’ Kochanowskiego podmiot przemawia w imieniu zbiorowości – „Chowaj nas,póki raczysz, na tej niskiej ziemi”. Nastrój wiersza jest podniosły, dziękczynny. Bóg postrzegany jest jako dobry Stwórca, a jego wytwory ufają mu bezgranicznie. Ludzie mają poczucie, iż są niewiele warci, wobec Boga. Postać mówiąca w wierszu myśli o tym, co ludzie mogą ofiarować Panu za wszystkie dobrodziejstwa, których doznali. Dochodzi do wniosku, iż podziękowaniem jest niezachwiana wiara. W ostatniej zwrotce wiersza podmiot liryczny zwraca do Boga w sprawie otoczenia ludzi nieprzemijającą opieką. Ten objawia się człowiekowi poprzez naturę. „Tyś fundament założył nieobeszłej ziemi ,I przykryłeś jej nagość zioły rozlicznemi.” Stwórca w tym wierszu przedstawiony jest jako „Deus Artitex” (Bóg architekt) – jest budowniczym, artystą, który tworzy, dbając o szczegóły, cały świat. Owy świat jest tutaj pełen ładu i harmonii, charakteryzuje się optymizmem i otwartością. W „Hymnie” Juliusza Słowackiego mamy do czynienia nie z podmiotem zbiorowym, a jednostkowym. Jest nim wygnaniec, pielgrzym, który postrzega świat podmiotowo. Jest samotnikiem. Zachwyca się światem, jednak smuci się, ponieważ tęskni za Ojczyzną. Ufa Bogu, podobnie jak podmiot z Pieśni XXV. Wyjawia Stwórcy swoje uczucia, uzewnętrznia się przed nim. Podmiot jest na obczyźnie,świat wydaje mu się piękny, wielki, mimo tego, wciąż jest smutny i przygnębiony. Między dwoma utworami widać różnicę w nastroju. W Pieśńi XXV dominuje radość, ciepło, optymizm, zaś w ‘Hymnie’ smutek, cierpienie i gorycz. Należy również zwrócić uwagę na charakter wypowiedzi podmiotu lirycznego. Pieśń utrzymuje ton dziękczynny, zaś w utworze Słowackiego podmiot uzewnętrznia swoje uczucia, które powodują, iż jest smutny.

W obu wierszach adresatem jest Bóg, a świat przedstawiony jest jako piękny, doskonały, wręcz idealny. Główną różnicą natomiast jest nastrój, który dominuje w utworach – Starcie optymistycznego i pesymistycznego. Człowiek w Pieśni ukazany jest jako radosna, wdzięczna Bogu, pokorna istota, natomiast w Hymnie jest to samotnik, wygnaniec, będący na obczyźnie, cierpi, ale ufa Stwórcy ponad wszystko.