„Makbet „  jest to renesansowa tragedia  Williama Shakespeare’a  pisana monologiem wewnętrznym. Tytułowy bohater , wódz wojsk szkockich, wasal, a jednocześnie krewny króla Szkocji – Dunkana był postacią historyczną. Żył w XI w. „Makbet” jest wzorcem tragedii teatru elżbietańskiego. Postać tytułowa ma możliwość wyboru pomiędzy dobrem, a złem, w niezwykły sposób łączy w sobie cechy niepohamowanego mordercy z wrażliwością i poetycką wyobraźnią. 

W scenie VII aktu I  Makbet rozważa wszystkie za i przeciw popełnieniu zbrodni a także zdaje sobię sprawe z konsekwencji jakie to za soba poniesie. Zdaje sobie sprawę z potworności czynu zabicia swojego krewnego, który jest królem i jego gościem oraz bezgranicznie mu ufa. Bohater jest niezdecydowany i do końca nie wie czy popełni zbrodnieKieruje nim wybujała ambicja.  We fragmencie sceny 5 aktu 5 ukazana jest przemiana, jaka dokonuje się w Makbecie.Nie on żałuje win,  zaczyna dostrzegać absurdy, rządzące życiem i światem.Są to suche stwierdzenia faktów  nie refleksje przepełnione żalem czy skruchą/ Wydarzenia, jakie miały miejsce w jego życiu zmusiły go do refleksji i przemyśleń nad marnością ludzkiej egzystencji. Szekspir w ten sposób przedstawił zmiany jakie zaszły w osobowości Makbeta od popełnienia zbrodni. 

Potop Henryka Sienkiewicza jest powieścią historyczną opowiadająca o potopie szwedzkim z lat 1655-1660. . Autor połączył w powieści cechy romansu i powieści historycznej.  Janusz Radziwiłł to historyczna postaćPotopu sprawował urząd wojewody wileńskiego i hetmana wielkiego koronnego. Był najpotężniejszym człowiekiem na Litwie.  Niemiernie bogaty, dumny, wywyższający ponad wszystko własny ród i dbajacy przede wszystkim o świetność i potęge rodu. Pierwszy fragment przedstawia scenę, która miała miejsce w nocy, po uczcie w Kiejdanach. Na której Radziwiłł Ujawnił swój zamiar połączenia się z królem szwedzkim Jednak spotkał się z potępieniem i sprzeciwem. Sienkiewicz za pomocą epitetów przedstawia uczucia bohatera: „gniew szalony” .Zdaje sobie sprawe z tego, że zostało przy nim tylko kilku mało znaczących oficerów. Boi się klęski i kary jednak następstwem tego jest pragnienie zemsty – w wyobraźni widzi już obraz kar i mąk dla buntowników.

W drugim fragmencie widzimy przemianę bohatera Radziwiłł nie tylko analizuje własne postępowanie i jego skutki, lecz także zaczyna rozumieć siłę wartości, którym się sprzeniewierzył. Był już wyczerpany głodem i pogłębiającą się chorobą. Radziwiłł umiera w sposób, który w pewien sposób podsumowuje jego życie. Odchodzi z tego świata w pełnej świadomości swojej klęski. Wie, że popełnił błąd. Nie czuje się już wielki i mocny, lecz raczej mały, pogardzany przez wszystkich. Uświadamia sobie, że służenie tylko samemu sobie doprowadziło go do samotności, upadku nie tylko stanowiska, ale także duszy. 

Zarówno w „makbecie” jak i w Potopie ukazany jest motyw władzy i wpływu, jaki ma ona na człowieka. W postawie księcia uwidaczniają się ludzkie namiętności i ich skutki zarówno wewnętrzne (zmiany charakteru i osobowości), jak i zewnętrzne (klęska, zło wyrządzone innym). Oboję są zdolni do zabójstwa aby osiągnąć swój cel.