Tango zostało napisane przez Sławomira Mrożka. Nazwa dramatu została zaczerpnięta od nazwy tańca. Tango powstało w Argentynie. Wywodzi się z przedmieścia, biednych dzielnic, barów i domów publicznych. Początkowo tańczone było przez dwóch mężczyzn, uznawane było za taniec biedoty. Utwór opowiada o walce pokoleń we współczesnym społeczeństwie, konflikcie między konformizmem i anarchią. Akcja dramatu rozgrywa się w domu Stomila, który nie przez przypadek został przedstawiony jako artysta. Mają oni pociąg do kiczu i różnych eksperymentów. Jednym z nich było sprowadzenie do domu Edka. Człowieka posiadającego wiele “chłopskich” cech. Artur i mieszkańcy domu lekceważą Edka co staje się dla nich zgubne w skutkach, ponieważ ulegają oni przesłaniającej im oczy chłopomanii. Finałowa scena dramatu, która następuje po zabójstwie Artura, ma znaczenie zarówno symboliczne jak i metaforyczne. Edek przejmuje władze. Oznajmia domownikom ze będzie sprawiedliwy i dobry lecz nie będzie tolerował sprzeciwów. W ostatniej scenie tańczy tango z Wujem Eugeniuszem. Osobą prowadzącą jest brutalny i prostacki Edek, co miało świadczyć o pokazaniu jego pozycji w domu oraz, że posiada władze absolutna dzięki swojej sile fizycznej. Scena końcowa stanowi ostrzeżenie dla ludzi przed władza totalitarna w której rządzi siła i brutalność, której odzwierciedleniem jest Edek, zamiast inteligencji którą charakteryzuje Eugeniusz. Wskazuje ona również na uległość polskiej inteligencji, która podporządkuje się brutalności i sile zamiast samemu wykazać inicjatywę. Może to być porównanie do sytuacji panującej w PRL-u. Uważam, że taniec tytułowy został wybrany ze względów na powiązanie historii Tanga z pochodzeniem, zachowaniem i wyglądem Edka który był bardzo brutalny, pochodził z niższych sfer i nie dbał o swój wygląd. Nie miał on również możliwości nauczenia się tańców wyższych sfer ze względu na swoje pochodzenie co powodowało, że były one poza jego zasięgiem.