Cechy bohatera romantycznego na podstawie czwartej części "Dziadów" A. Mickiewicza

Gustaw, postać z czwartej części „Dziadów” A. Mickiewicza, bez wątpienia jest klasycznym przykładem bohatera romantycznego. Można by przedstawić tutaj Wiele dowodów, jednak najważniejszym z nich jest fakt, iż Gustaw zakochał się nieszczęśliwie i nawet śmierć nie jest w stanie zdusić w nim tego uczucia. To osoba dynamiczna. Targają nim sprzeczne emocje: z jednej str. Kocha swą wybrankę, z drugiej- nienawidzi. Wykazuje on także wielkie zamiłowanie do literatury, przez którą po części skazany jest na wieczne męki.

Gustaw, postać z czwartej części „Dziadów” A. Mickiewicza, bez wątpienia jest klasycznym przykładem bohatera romantycznego. Można by przedstawić tutaj Wiele dowodów, jednak najważniejszym z nich jest fakt, iż Gustaw zakochał się nieszczęśliwie i nawet śmierć nie jest w stanie zdusić w nim tego uczucia. To osoba dynamiczna. Targają nim sprzeczne emocje: z jednej str. Kocha swą wybrankę, z drugiej- nienawidzi. Wykazuje on także wielkie zamiłowanie do literatury, przez którą po części skazany jest na wieczne męki. Dzieje Gustawa można zestawić z losami samego autora poematu Dziady, co także jest cechą typowo romantyczną. Oni oboje cierpieli z powodu niespełnionej miłości do kobiety. Nasz bohater w rozmowie z księdzem wciąż idealizuje, uwielbia i gloryfikuje wizerunek Maryli, a jednocześnie ją oskarża. Zarzuca jej zdradę, niedotrzymanie obietnicy. Są to jednak niesłuszne oszczerstwa, czego Gustaw jest świadom, jednak nie chce przyjąć, jako prawdę. Nie mamy żadnych dowodów, że Maryla przyrzekała cokolwiek Gustawowi - on sam wyimaginował sobie tę miłość, sam spowodował swoją tragedię. Wmówił sobie, iż kocha ją ponad wszystko, co widział lub wyobrażał sobie na ziemi, albo czego spodziewał się gdziekolwiek indziej; że tylko z nią jego życie ma sens. Duży wpływ na jego postrzeganie świata miały tzw. ”książki zbójeckie”, które czytywał. Ufał, iż świat przedstawiany w powieściach jest rzeczywisty i pragnął, aby i jego historia zakończyła się równie szczęśliwie. Wierzył w wielką miłość od pierwszego wejrzenia. Liczne dzieła tylko podsycały uczucia żywione do Maryli i tym bardziej nie pozwalały mu o niej zapomnieć. Mickiewicz umieścił w swej twórczości liczne wątki autobiograficzne. Należą tu m.in. imię Maryli oraz jej ślub z bogatym hrabią. Poeta najwyraźniej podejrzewał, iż młoda Wereszczakówna wyszła za mąż tylko dla pieniędzy. Podkreślił to we fragmencie: ”Postaci twojej zazdroszczą anieli, A duszę gorszą masz, gorszą niżeli!… Przebóg! tak ciebie oślepiło złoto!” Oraz w wierszu Do*** Na Alpach…: ” Powiedz, czyś ty szczęśliwa, że ciebie poddani, Niewolnicze schylając karki, zowią Pani?” Poeta, po definitywnym zakończeniu swego związku pogrążył się w głębokim smutku, który dodatkowo spotęgowała śmierć jego matki. Był owego czasu, jak Gustaw „Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata”. Zamknął się w sobie, był obecny ciałem, lecz jakby nieobecny duchem. Gustaw jest kochankiem romantycznym. Cierpi z miłości, popada w skrajne uczucia, ma wiele wspólnego z autorem poematu, którego jest bohaterem. Ma zamiłowanie do literatury i święcie wierzy w to, co przeczyta. To wszystko składa się na jego romantyczny charakter i jednocześnie skazuje zarówno na męki za życia, jak i po śmierci.

Natalia® 25.11.2010.