„Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią” to polski wiersz średniowieczny o charakterze moralistyczno-dydaktycznym. Utwór prezentuje typowo średniowieczny wizerunek śmierci w postaci rozkładającego się ciała kobiety. Atrybutem jej władzy jest kosa. W utworze występują elementy religijne i świeckie.

Przykłady elementów religijnych to: obraz śmierci, wzbudzenie przed nią lęku oraz myśl, że za uczciwe życie czeka człowieka nagroda-wieczne szczęście w raju, zaś za grzechy w życiu doczesnym :piekielne żałości”.

Do pierwiastków świeckich występujących w tym utworze można zaliczyć krytykę duchowieństwa za obżarstwo i pijaństwo, oszustwa i nieuczciwość kupców, niemoralność kobiet, nieuczciwość i niesprawiedliwość sędziów. W utworze spotykamy się z personifikacją pojęcia śmierci.