Międzynarodowe Prawo Humanitarne to normy prawne, przyjęte przez państwa jako normy zwyczajowe oraz jako normy ujęte w formie umów międzynarodowych; reguły postępowania służące zachowaniu godności, zdrowia i życia człowieka; mają one zastosowanie na całym świecie w czasie pokoju, wojny i w innych okolicznościach. Współczesne regulacje dotyczące prawa humanitarnego opierają się na zasadach, których podstawą jest dorobek całej ludzkości w tej dziedzinie. W czasie II wojny światowej nagminnie łamano podstawowe zasady i prawa dotyczące Mędzynarodowego Prawa Humanitarnego. Niemcy oraz Rosjanie wywozili ludnośc do obozów pracy tj. łagrów lub lagrów, gdzie panowały oskrajne warunki życia. Transporty odbywały się w wagonach towarowych lub dla bydła, były przeładowane ludzie się tratowali i ginęli bez jedzenia i picia, a nawet zimna lub gorąca podczas długich podróż. Niemcy w lagrach traktowali ludzi głównie jak surowiec do produkcji mydeł, płaszczy ( z włosów) itp. Mordowali ludzi z powodu swoich fanatycznych przekonań. Aby kogoś zabić nie potrzebowali donosów ani procesów, wystarczyło samo pochodzenia, np. że ktoś był żydem czy Romem. Ludzie pracują ponad własne siły. Rosjanie w łagrach używali ludzi do celów robotniczych, mordowali ludzi po “procesach”, odbywały się procesy oparte na donosach, zarzutach itp. W obozach panuje bród i robactwo. Ludzie pracują często przy temperaturze -30 stopni, do pracy chodzą nieraz wiele kilometrów. Dzielili się na silnych i mniej silnych i w zależności od tego dostawali racje żywnościowe. Innym również przykładem prześladowania czasie II wojny światowej naziści realizując program ludobójstwa, zaczęli używać preparatu cyjanowodoru Cyklonu B do zabijania ludzi w dużych, stacjonarnych komorach gazowych. Komory gazowe funkcjonowały w większości niemieckich obozów koncentracyjnych położonych na terenie Polski, m.in. w Auschwitz i Majdanku. Realizując program „eutanazji” „osobników niepełnowartościowych” (głównie osób upośledzonych umysłowo) w ramach tzw. T4 Aktion – eksperymentowali z tlenkiem węgla i spalinami w adaptowanych pomieszczeniach murowanych lub na samochodach. W ramach tego programu w Łodzi, w szpitalu psychiatrycznym w Kochanówce, w marcu 1940 r. zgładzono w komorach gazowych na samochodach 540 upośledzonych bądź chorych psychicznie osób, głównie dzieci. Jednymi z zasad prawa humanitarnego są zakaz zabijania lub ranienia przeciwnika poddającego się lub niezdolnego do walki oraz obowiązek pomocy chorym lub rannym, zabiernie ich z pola walki oraz leczenie. Niestety te zapisy były całkowicie łamane i nieprzestrzegane. Wręcz dochodziło do dobijania i katowania żołnierzy. Kolejnym przykładem mordu na ludności była zbrodnia katyńska–zbrodnia stalinowska polegająca na rozstrzelaniu wiosną 1940 roku co najmniej 21 768 obywateli polskich, w tym ponad 10 tys. oficerów wojska i policji, na mocy decyzji najwyższych władz Związku Radzieckiego zawartej w tajnej uchwale Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku (tzw. decyzja katyńska). Egzekucji ofiar, uznanych za „wrogów władzy sowieckiej” i zabijanych strzałami w tył głowy z broni krótkiej, dokonała radziecka policja polityczna NKWD. W latach 1940–1990 władze ZSRR zaprzeczały swojej odpowiedzialności za zbrodnię katyńską, lecz 13 kwietnia 1990 roku oficjalnie przyznały, że była to „jedna z ciężkich zbrodni stalinizmu”. Wiele kwestii związanych ze zbrodnią katyńską nie zostało jak dotąd wyjaśnionych. Następnym przejawem brutalności w czasie II wojny światwej było strzelanie do bezbronnych cywilów, łapanki. Łapanka jest to jeden z głównych sposobów używanych przez Niemców podczas II wojny światowej dla zatrzymania na ulicach okupowanych miast większej liczby przypadkowych przechodniów w celu uwięzienia ich, przesiedlenia, umieszczenia w obozach koncentracyjnych bądź skierowania na przymusowe roboty do Niemiec. Według prawa humanitarnego ludnośc cywilna nie powinna być przedmiotem ataków wojskowych. Jeńcy zabijani byli na oczach innych ludzi, przy małych dzieciach. Dochodziło także do sytuacji, kiedy ludność przebywająca w zagładach zatrdniona była do zabijania innych. Wpływało to wtedy negatywnie na ich psychikę, stawali się brutalni i pozbawieni skrupułów. Wszechobecy był także głod. Racje żywnościowe były ograniczone do minimum. Ludzie masowo umierali z powodu niedożywienia. W myśl siódmego prawa humanitarnego „Każdej osobie przysługują podstawowe gwarancje sądowe. Nikt nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za czyn nie zabroniony. Niedozwolone są tortury fizyczne lub psychiczne, kary cielesne oraz traktowanie w sposób okrutny lub poniżający.” Niestety jak wiadomo to prawo również nie było przestrzegane. Jedno jest pewne i nie zaprzeczalne, że podczas II wojny światowej, czyli w latach od1939r. do 1944r. znacznie łamano prawo humanitarne. Nie były to drobne złamania prawa, na co najlepszym dowodem jest tragiczny los rannych, chorych i rozbitków, co było jedną z przyczyn opracowania zbioru międzynarodowych norm prawnych dotyczących problemu przedstawionego powyżej .