Adam Mickiewicz to poeta, działacz i publicysta żyjący na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy polskiego romantyzmu, a za jego największe dzieło postrzega się epos narodowy pod tytułem: ”Pan Tadeusz”. Opowiada on historię i ukazuje stosunki międzyludzkie dwóch rodów Sopliców i Horeszków. Główny bohater to Tadeusz Soplica, który na swojej drodze życiowej napotyka dwie kobiety: Zosię i Telimenę. Pierwsza z nich to młoda dziewczyna o pięknej, nieskazitelnej urodzie, w której zakochany jest młodociany syn Jacka Soplicy. W nim zaś zakochała się dojrzała Telimena, którą można określić mianem damy modnej. Obie mają bardzo ciekawe osobowości. Kobiety różnią się pod różnymi względami. Młodziutka córka Ewy Horeszkówny charakteryzuje się wielką radością życia oraz spontanicznością. Można by sądzić, że cieszy się niemal z wszystkiego: „[…] Szukała kogoś okiem, daleko na dole; Ujrzała, zaśmiała się i klasnęła w dłonie, Jak biały ptak zleciała z parkanu na błonie. I wionęła ogrodem przez płotki, przez kwiaty, I po desce opartej o ścianę komnaty”. Na podstawie powyższego fragmentu nasuwa się też stwierdzenie, iż jest to osoba niewinna, delikatna i wolna, jako, że została określona mianem białego ptaka, który symbolizuje owe cechy. Zosia to również postać nieśmiała i płochliwa. Gdy tylko zobaczyła nieznajomego wtedy jeszcze Tadeusza w swojej komnacie, od razu się speszyła i uciekła: „Wtem ujrzała młodzieńca i z rąk jej wypadła. Suknia, a twarz od strachu i dziwu pobladła.[…]Skromny młodzieniec oczy zmrużył i przysłonił, Chciał coś mówić, przepraszać, tylko się ukłonił. I cofnął się; dziewica krzyknęła boleśnie, Niewyraźnie, jak dziecko przestraszone we śnie; Podróżny zląkł się, spojrzał, lecz już jej nie było.”. Dziewczyna wykazuje się też dużym posłuszeństwem i skromnością. Ma świadomość, że nie do końca potrafi dobrze podejmować decyzje, więc woli tylko doradzać. Zosia jest bardzo ugodową kobietą: „Jestem kobietą, rządy nie należą do mnie. Wszakże Pan będziesz mężem; ja do rady młoda. Co Pan urządzisz, na to całem sercem zgoda!”. Młoda Horeszkówna bardziej też odnajduje się na wsi niż w wielkim mieście. Woli małe Soplicowo niż ogromny Petersburg: „Przekonałam się zimą po krótkim pobycie. W Wilnie, że ja na wiejskiej urodzona życie; Pośród zabaw tęskniłam znów do Soplicowa.”. Jej przeciwieństwem jest Telimena, krewna Sędziego i opiekunka Zosi. To dojrzała kobieta, świadoma swojej atrakcyjności i atutów, jak również słabych stron. Jest świadoma przemijania swojej młodości, dlatego poluje na męża by nie zostać na stare lata sama: „[…]Lecz myślą goni zwierzów dwóch; szuka sposobu, Jak by razem obsaczyć i ułowić obu[…]”. Liczy się z opinią innych lecz zdarza jej się robić z siebie obiekt żartów, ze względu na jej nie stosowny do sytuacji ubiór. W przeciwieństwie do Zosi, Telimena uwielbia Petersburg. Jest pewna siebie i potrafi sama podejmować decyzję. Tuż przed ślubem jej i Rejenta okazuje się, że nie kieruje się ona uczuciami. Niepocieszony zbytnio tym, że wychodzi ona za mąż był Hrabia i właśnie dlatego wybuchła między nim a Telimeną sprzeczka. Miał on pretensje do niej, że ta poślubia Rejenta. Kobieta natomiast gotowa była porzucić go i wyjść za mąż za Hrabiego. Ten jednak stwierdził ostatecznie, że nie będzie kłócił jej szczęścia z Rejentem. Podsumowując, A. Mickiewicz stworzył w swoim dziele dwie tak odmienne kobiety, ale obie na swój sposób pozytywne z charakteru. Każda z nich ma swoje wady i zalety. Zosia to spokojna, uczynna, skromna dziewczyna, natomiast Telimena to bohaterka dynamiczna, często w swoich zachowaniach śmieszna, umiejąca walczyć o swoje. Obie bohaterki wzbudzają sympatie.