,,Podróżować to żyć"-tym oto stwierdzeniem Hans Christian Andersen otwiera nam drogę do odkrycia indywidualnej egzystencji. Człowiek,jako istota ludzka,nieustannie poszukuje swego miejsca na ziemi. Życiowe usytuowanie każdego z nas wpływa na podejmowane decyzje oraz kształtowanie się naszego bytu.Należy wobec tego zadać sobie jedno podstawowe pytanie:,,Jak długo ma trwać ta ludzka podróż?" Pełnej odpowiedzi udziela nam Ryszard Kapuściński,który mowi tak: ,,Podróż przecież nie zaczyna się w momencie kiedy ruszamy w drogę,i nie kończy się,kiedy dotarliśmy do mety.W rzeczywistości zaczyna się dużo wcześniej i praktycznie nie kończy się nigdy,bo taśma pamięci kręci się w nas dalej,mimo że fizycznie dawno już nie ruszamy się z miejsca." Człowiecza wędrówka stanowi zatem nieodzowny element,niezbędny do życia wszystkim ludziom. Motyw podróży wielokrotnie pojawia się w literaturze,skupiając naszą uwagę wokół jej znaczenia oraz sensu ukazania.Treść utworów skłania do refleksji i pobudza działania,dając nadzieję na szereg zmian prowadzących do lepszego życia.Musimy zatem otworzyć nasze serca i dać się jej wprowadzić w krainę wielkich przygód oraz nowych doświadczeń. Jednym z najbogatszych źródeł podróżowania jest Biblia.Główny wątek stanowi wędrówka Izraelitów do Ziemi Obiecanej,opisana w Starym Testamencie.Władcą Egiptu w tamtych czasach był faraon,który przyjął do siebie w gościnę św.Józefa wraz z jego braćmi.Z upływem czasu izraelska rodzina rozrosła się w ogromny naród,co wzbudziło niepokój Egipcjan. W odwecie władze Egiptu rozpoczęły ogromne prześladowania ludności-wydano nawet rozkaz zabijania wszystkich hebrajskich noworodków.Jednym ze szczęśliwie uratowanych był chłopiec,którego mama ukryła w łódeczce i puściła wraz z nurtem Nilu w kierunku kąpiącej się córki faraona.Ta, spoglądając na dziecko,postanowila przyganąć je do siebie,nadając mu imię Mojżesz,czyli uratowany z wody.Mineło kilkanaście lat a młodzieniec od początku mial poczucie,iż należy do narodu izraelskiego.Pragnął odwiedzić swój kraj i poznać jego cierpienia.Bóg wysłuchał modlitwy proszącego ludu.Ukazał się Mojżeszowi w gorejącym krzewie i pokierował go,jak zarządzać całą podróżą.Dał mu również moc czynienia cudów.Gdy Izraelitom udało się uciec,Stwórca Nieba i Ziemi wielokrotnie zsyłał im pomoc w celu zaspokojenia głodu.Po dotarciu na wzgórze Synaj,Najwyższy objawia się całemu narodowi w pełnej okazałości i obiecuje wiernie się nim opiekować. Pustynna podróż przypomina nam o człowieczych upadkach i ciągłym podnoszeniu się z nich.Dzięki powstawaniu na nowo,zbliżamy się do Boga, który jest dla nas źródłem prawdziwej oraz wiecznej wiary i miłości. Wędrówka stanowi także uosobienie marzeń śmiertelników pragnących uzyskać pełną jej wartość. Kolejne motywy podróżowania pojawiają się w mitologii.W zbiorach mitów odnajdujemy wielokrotnie opisy podróży bogów,herosów i ludzi.Podejmują oni różne wyzwania,np.wyprawa po złote runo czy też zdobycie Troi.Ich przygody obfitują w wiele niezapomnianych chwil,a także przynoszą bohaterom ogrom nowych doświadczeń.Niektóe z nich niestety czasem kończą się tragicznie. Przykładem smutnej wędrówki jest bowiem ,,Mit o Dedalu i Ikarze".Dedal
urodził się w Atenach,był wybitnym artystą oraz rzemieślnikiem. Przesiadywał u króla Minosa na Krecie,gdzie zbudował labirynt dla Minotaura(złego potwora,uznawanego za potomka władcy).Pewnego dnia nadszedł moment,kiedy główny bohater zatęsknił za swym domem ojczystym i zapragnął głęboko do niego powrócić.Król jednak nie pozwolił na to, ponieważ obawiał się powiernika wszystkich swoich państwowych sekretów. Dedal wbrew zakazom próbował wydostać się z Krety.Skonstuował więc dla siebie i swojego syna Ikara skrzydła z ptasich piór posklejanych woskiem. Przed odlotem ojciec przestrzegł swe dziecko,aby nie wznosiło się ku słońcu,gdyż ono roztopiłoby wosk i doprowadziło do nieszczęścia.Ikar, zachwycony swym lotem zapomniał o przestrogach ojca i począł wzbijac się coraz to wyżej i wyżej,aż promienie słoneczne roztopiły mu skrzydła i nieposłuszny zginął. Podróż ta miała charakter ucieczki do ukochanego kraju,przy czym należy pamiętać,aby zawsze w życiu kierowac się rozsądkiem i roztropnością,gdyż czasem sama ciekawość może doprowadzić nas do zguby. Wędrówka w mitologii ma wiele różnych znaczeń i symboli.Jest czymś w rodzaju życiowego sprawdzianu dla człowieka,a także nauką.Popycha do poszukiwania i odkrywania prawdziwych zdobyczy.Budzi w ludziach poczucie spełnienia a zarazem zaspokaja wewnętrzną potrzebę. Najbardziej znaną wędrówką jest podróż opisana przez Homera w ,,Odysei". Poemat ten zawiera opis dziesięcioletniej tułaczki Odysa,który wraca spod Troi do rodzinnego domu-Itaki.Historia rozpoczyna się od zniszczenia miasta,do czego w wielkiej mierze przyczynia się wynalazca konia trojańskiego.Ściąga przez swój czyn ogromny gniew mieszkańców a także bogów,rozgniewanych widokiem zburzonej Troi.Biedak zostaje skazany na wieloletnią tułaczkę z dala od żony Penelopy i syna Telemacha.Główny bohater staje zatem do walki ze swym losem i odnosi zwycięstwo.Zanim jednak to nastąpi,błąka się po morzach i oceanach.Początkowo wraz ze swoimi towarzyszami trafia na przylądek Lotofagów.Tam wszyscy spożywają owoc zapomnienia.Kolejna scena to spotkanie załogi z cyklopem Polifemem. Odyseusz udowadnia nam,jak sprytnym i zdeterminowanym jest herosem. Przedstawia się jako Nikt,następnie ucieka wraz z przyjaciółmi,ukrywając się pod brzuchami wypędzanych z jaskini owiec.Polifem początkowo nie może uzyskać pomocy ze strony braci,którym tłumaczył,że okaleczył go-Nikt. Dopiero gdy cała prawda wychodzi na jaw,olbrzym prosi Posejdona,aby skazał Odyseusza na dalszą tułaczkę oraz nieszczęście w domu.Od tej pory bóg wszelkich mórz i oceanów utrudnia bohaterowi każdy dzień morskiej wędrówki i przejawia do niego swą śmiertelną wrogość.Wielką pomysłowością wykazał się Odys,przepływając obok Wysp Syrenich,gdzie poleglo już wielu żeglarzy,zauroczonych do utraty zmysłów boskim śpiewem syren.Rozkazał bowiem przywiązać się do masztu i prosił,by nie reagować na jego rozkazy. Towarzyszom zaś zakleił uszy woskiem.Po jakimś czasie załoga jednak zawiodła,wypuszczając wiatry z worka podarowanego przez boga Eola. Następnie wszyscy zetknęli się z urodziwą oraz niebezpieczną czarodziejką Kirke.Większość została zamieniona w wieprze,Odyseusz jednak odnalazł kwiat,który odczynił urok.Uległ on również urokom Kalipso,od której na szczęście wybawił go Zeus.Najciekawsze jest jednak zejście Odysa do świata umarłych w poszukiwaniu jasnowidza Tejrezjasza.Miał on zdradzić herosowi,jak powrócić do domu.Tymczasem dzielny syn wyrusza w poszukiwaniu ojca.Na szczęście Atenie udaje się namówić Telemacha,aby powrócił do swej matki i głosił,iż Odys wkótce wróci.Penelopa,przekonana o śmierci męża,nie spodziewa się rozpoznać go pod postacią żebraka,który pojawia się w Itace wykazując ogromną siłę i zręczność.Staje do zawodów o rękę własnej żony.Kobieta dopiero po długim czasie odkrywa w nędzniku swego męża. Niezwykłość tej opowieści wynika z wielkiej miłości,dla której człowiek powinien być gotów poświęcić wszystko.Wzorowym przykładem jest właśnie Odyseusz.To on pokonał wszelkie trudnościw celu powotu do swego domu i rodziny. Człowiek tak naprawdę nigdy nie wie,co go w życiu spotka. W wierszu ,,Wędrówką życie jest człowieka" Edward Stachura opisuje swoje osobiste przeżycia.Autor bowiem słynął z wielkiego zamiłowania do podróży.Dużą część swojego życia spędził przemierzając liczne szlaki i bezdroża. ,,Wędrówką jedną życie jest człowieka; Idzie wciąż, Dalej wciąż, Dokąd? Skąd?(…) Zjawia się, Dotknąć chcesz, Lecz ucieka? Lecz ucieka!" Stachura uświadamia nam,iż każdy z nas ma jakis cel swej podróży.Tak naprawdę nie wiemy,czy nasza wędrówka zakończy się za kilkadziesiąt lat, czy za chwilę.Ważne jest,aby się nie poddawać i wciąż dalej iść przed siebie,pokonując swe słabości oraz trudności napotkane na drodze. Następnym przejawem motywu podróży jest legenda o świętym Aleksym. Człowiek ten,pochodził z bogatego i książęcego rzymskiego rodu.Rodzice wychowali go na bardzo grzecznego chłopca,kierującego się chrześcijańskimi zasadami życia.Aby wypełnić wolę ojca i matki,poślubił on królewnę,mimo przeciwności serca.Nie potrafił jednak żyć w tym związku,wobec czego zaraz w noc poślubną opuścił młodą małżonkę.Zabrał ze sobą bogactwa i wyruszył w daleką podróż.Po dotarciu na nieznany brzeg,postanowił rozdać wszystko ubogim,a sam rozpoczął żebracze życie.W imię Boga wyrzekł się wszelkich dóbr doczesnych.Pewnego mroźnego wieczoru,Matka Boża ukazała mu swe miłosierdzie i nakazała klucznikowi,aby otworzył drzwi do kościoła.Po opuszczeniu miasta Aleksy rozpoczął wielką tułaczkę.Los jednak z powrotem zaprowadził go pod dom rodzinny,w którym jako żebrak nie został rozpoznany.Przesiadywał więc pod schodami,żywiąc się odpadkami z ojcowskiego stołu.Tak trwał przez szesnaście lat,ciągle upokarzany. Przeczuwając swą śmierć,spisał w liście wszystkie dzieje życia.Gdy zmarł, w mieście rozdzwoniły się dzwony,a jego kresowi towarzyszyły liczne cuda. Wielu przybyłych próbowało wyciągnąć kartkę z dłoni nieboszczyka.Udało się to jednak jedynie żonie zmarłego.Trwała ona w czystości i wierności wobec męża. Swą postawą Aleksy pokazuje nam droge,jaką winniśmy przemierzyć ku lepszemu wiecznemu życiu.Podróż ta jest pełną wielu wyrzeczeń,które pewnego razu maja zostać wynagrodzone każdej istocie ludzkiej. Czasem jest tak,iż człowiek czuje się w swym życiu bardzo osamotniony. Tak właśnie było z bohaterem książki Antoine’a de Saint Exupery’ego pt. ,,Mały Książę".Był to kilkuletni chłopiec zmaieszkujący obcą planetę ze swoją różą,która stale narzekała na wszystko..Nieszczęśliwy bohater opuścił ją i wylądował na planecie zamieszkałej przez samotnego króla. Potem natrafił kolejno na:podróżnika,pijaka,bankiera,latarnika i geografa.Z każdym z nich przeprowadził konwersację oraz wyciągnął wiele ciekawych wniosków.Na Saharze otrzymał ofertę pomocy,w razie gdyby zapragnął powrócić do domu.Podczas swej podróży napotkał także chytrego lisa,który wytłumaczył mu istotę przyjaźni.Przełomowym momentem w życiu chłopca była wizyta w różanym ogrodzie.Mimo pięknego widoku każdej z róż posmutniał,ponieważ przypomniał sobie o wyjątkowości tej jedynej, pozostawionej bez opieki.Postawa zapacowanego zwrotniczego pozwoliła zrozumieć bohaterowi pozytywne przejawy dziecięcego patrzenia na świat. następnie natknął sie na kupca posiadającego pigułki zaspokajania potrzeby.Wzbudziło to sprzeciw Małego Księcia.Jedynym roztropnym człowiekiem,który potem pozostał jego przyjacielem,był pilot.Uświadomił on przybyszowi miłość do róży,co skłoniło go do ostatecznego powrotu. W momencie śmierci chłopiec oznajmił,iż siężkie swe ciało pozostawia na ziemi,a wzbogaconą dzięki podróżom duszą powraca do utęsknionej róży,by ofiarować jej to,czego wcześniej nie był w stanie dać,a przede wszystkim prowadzić z nią szczęśliwe życie.Ziemia stanowiła zatem miejsce poznania najważniejszych wartości dla głównego bohatera,a także szkołę najpiękniejszych uczuć. Podsumowując,pragnę podkreślić,iż motywy podróży ukazane w literaturze,przede wszystkim przybliżają nam zarówno dobre jak i złe strony wędrówki ludzkiego życia.Podpowiadają również czym należy się kierować,aby nie zboczyć z właściwej drogi i trwać w tym,co naprawdę dobre.Niektóre,wręcz fikcyjne opowieści,jak podróż Małego Księcia, pobudzają wyobraźnię czytelnika.Warto więc czytac literaturę, w szczególności o tematyce podróżniczej. Przede wszystkim nie bójmy się podróży,jakikolwiek miałaby finał. Przesłaniem dla nas niech będzie fragment wiersza Leopolda Staffa pt. ,,Odys": ,,Niech cię nie niepokoją Cierpienia twe i błędy Wszędy są drogi proste Lecz i manowce wszędy O to chodzi jedynie, By naprzód wciąż iść śmiało, Bo zawsze się dochodzi Gdzie indziej niż sie chciało".