Dokonując analizy i interpretacji pieśni „Wybudowałem pomnik ” i „Do Apollina”, określ, co dla starożytnego poety ma w życiu szczególną wartość. W swoich rozważaniach wykorzystaj kontekst filozoficzny.

Okazuje się, że najsłynniejszym starożytnym poetą lirycznym Rzymu był syn wyzwolonego niewolnika- Horacy. Kiedy utracił on cały swój majątek, jedynym jego utrzymaniem była twórczość literacka, która gwarantowała mu materialną opiekę rzymskiego arystokraty zwanego Mecenasem. Wolny od konieczności zarabiania pieniędzy na życie, Horacy poświęcił się tworzeniu. Pieśni „Wybudowałem pomnik” i „Do Apollina” stanowią zaledwie cząstkę całej twórczości poety. W odzie „Wybudowałem pomnik” Horacy porusza problem poezji i jej uniwersalnego i ponadczasowego wymiaru.

Okazuje się, że najsłynniejszym starożytnym poetą lirycznym Rzymu był syn wyzwolonego niewolnika- Horacy. Kiedy utracił on cały swój majątek, jedynym jego utrzymaniem była twórczość literacka, która gwarantowała mu materialną opiekę rzymskiego arystokraty zwanego Mecenasem. Wolny od konieczności zarabiania pieniędzy na życie, Horacy poświęcił się tworzeniu. Pieśni „Wybudowałem pomnik” i „Do Apollina” stanowią zaledwie cząstkę całej twórczości poety. W odzie „Wybudowałem pomnik” Horacy porusza problem poezji i jej uniwersalnego i ponadczasowego wymiaru. Oda „Do Apollina” natomiast jest prezentacją postawy życiowej Horacego i wypracowanej przez niego filozofii, będącej swego rodzaju syntezą poglądów stoików i epikurejczyków- horacjanizmu. Obydwa utwory są przykładami liryki bezpośredniej, refleksyjno-filozoficznej. Pierwsza strofa ody „Exegi monumentum” („Wybudowałem pomnik”) zawiera opis stworzonego przez autora potężnego pomnika, którym jest jego poezja. Podmiot liryczny, który wyraźnie utożsamia się z autorem, pokazuje wielkość i ponadczasowość owego postumentu mówiąc, że jest on trwalszy od największych ówczesnych budowli- piramid. Horacy daje tym samym wyraz swojej pewności, że dzięki swej twórczości ma już zapewnione wieczne życie w pamięci potomnych. Najlepszym tego dowodem jest zawarte w drugiej strofie stwierdzenie „non omnis morial” czyli „nie wszystek umrę”. Trzecia zwrotka odnosi się do pochodzenia poety. Horacy uświadamia nas, że nawet człowiek „z nizin wyrosły” może odnieść sukces, a dorobek materialny nie świadczy o wielkości człowieka. W ostatniej strofie wiersza autor zwraca się do Melpomeny- muzy tragedii, aby była dumna z jego zasług i sowicie go za nie wynagrodziła „i delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”. Po dokładnej interpretacji tego wiersza można stwierdzić, że pamięć potomnych miała szczególną wartość w życiu poety. Utwór „Do Apollina” rozpoczyna pytanie „O co poeta prosi Apollina”. Następnie następuje prezentacja postawy poety wykluczającej bezkrytyczne czerpanie z życia przyjemności „ani o stada mnożące się w żarach Kalabrii ani nie prosi o złoto”. W ostatniej strofie jednak poeta zauważa możliwość wzięcia czegoś od życia, prosi o godną starość i zdrowie, zbliża się trochę w kierunku epikureizmu: „Spraw niech się cieszę tym co mam, niech zdrowie zawsze mi służy (…)” . W wierszu tym widać wyraźnie wyznawaną przez Horacego zasadę złotego środka, która opiera się na przekonaniu, że od świata należy czerpać tyle ile potrzeba, nie za wiele i nie za mało. Horacemu udało się stworzyć własną filozofię życiową. Mając w pamięci takie jego utworu jak „Do Leukonoe”, czy „Do Deliusza” można stwierdzić, że w życiu jego przeplatały się poglądy stoików i epikurejczyków. W pieśni „Do Apolina” uwidacznia się wyznawana przez Horacego zasada złotego środka, która głosi, że w życiu należy cenić rozum, sprawny umysł, dopisujące zdrowie, pogodną starość. Należy żyć w zgodzie z naturą, biorąc od świata nie za dużo ani nie za mało. Taka postawa zapewni spokój i szczęście. Na podstawie pieśni „Wybudowałem pomnik” mówić można o tym, że dla poety ważna jest także pozostanie w pamięci potomnych dzięki ponadczasowym utworom, które udało mu się stworzyć.