Wydział Polonistyki UW wystąpił z inicjatywy nadania tego tytułu, ponieważ Andrzej Wajda stworzył wiele adaptacji filmowych znanych utworów literackich, dzięki czemu wielu mogło poznać działa, o których mogli nie słyszeć.

Słowa te zawarte w 2 akapicie mogą oznaczać, że każdy czytając jakiś tekst wyobraża opisany tam świat po swojemu, tak jak chciał, aby wyglądał, bez narzuconych wzorów.

– „Popioły” Stefan Żeromski – „Pan Tadeusz” Adam Mickiewicz – „Wesele” Stanisław Wyspiański – „Popiół i diament” Jerzy Andrzejewski

– Zaspokajają wyobraźnie odbiorcy. – Pozwala na publiczną dyskusje na temat danego działa literackiego.

Jerzy Andrzejewski zgodził się na zmiany w swojej powieści, ponieważ pomiędzy napisaniem tego utworu a rozpoczęciem nagrywania filmu w Polsce wiele się zmieniło a autor chciał wyjść naprzeciw nowym odbiorcom.

Andrzej Wajda odstąpił od zasady zachowania początku i końca danej powieści, co jest pokazane w akapicie 6 na postawie powieści „ Popiół i diament”.

Przeniesienie epilogu „Pana Tadeusza” na początek filmu jest spowodowane tym, że prolog epopei Mickiewicza mówi o dawnych czasach litewskich, przez co odbiorca może nie wiedzieć, o czym będzie dany film. W epilogu tegoż utworu jest natomiast pokazany zgiełk miasta, podobny obraz do obrazu dzisiejszych metropolii. Dzięki temu zabiegowi widz wie, co będzie oglądał.

Mowa wiązana jest to mowa rymowana, która daje filmowi waloru

– Angażuje uwagę odbiorcy. – Widz nie musi uważać na treść tak jak w dialogach prozy.

W tym cytacie chodzi o to, że reżyser jak i scenarzysta są odpowiedzialni za swoją pracę, lecz to reżyser ciągnie wszystko do końca, to on ma wizje i to on napędza scenarzystę do każdego najmniejszego działania.

Słowa te należą do stylu potocznego, mówionego.

Wajda powiedział, że mimo tego, iż dostał nagrodę jest tylko człowiekiem naśladującym zachodnie style tak jak większość polskich artystów, lecz to tez czyni ich oryginalnymi i samodzielnymi wobec zachodnich rywali.