Ignacy Rzecki jest przedstawicielem pokolenia idealistów politycznych. Należy on do pokolenia romantyków. Rzecki to zagorzały bonapartysta. Wierzy w siłę i potęgę Napoleona. Wyrazem jego patriotyzmu był udział w Wiośnie Ludów ( 1848) na Węgrzech. Mimo odejścia w niepamięć Napoleona Rzecki cały czas wierzy, że któryś z jego potomków przywróci czasy świetności wielkiego wodza. W swoim zacięciu politycznym dziwaczny, wszędzie dopatruje się jakiejść wielkiej polityki. Z powodu zapatrzenia w politykę często nie jest w stanie dobrze ocenić otaczającej go rzeczywistości. Rzecki żyje w świecie własnych marzeń i złudzeń. Ignacego można też nazwać idealistą pracy , ponieważ całe życie spędził w sklepie Mincla, później Wokulskiego. Jest on dokładnym, sumiennym subiektem. Upadek idei Rzeckiego jest bardzo widoczny w powieści. Ludowik Napoleon umiera, w co Rzecki uwierzyć nie chce. Uwielbiania przez niego Helena Stawska wychodzi za bawidamka Mraczewskiego. Wokulski, który był jego najwierniejszym przyjacielem, a którego Rzecki widział jako przywódcę zrywu narodowowyzwoleńczego przepada w tajemniczych okolicznościach. Rzecki z pełną smutku zadumą obserwuje odrzucanie ideałów wolności, równości, braterstwa narodów, patriotyzmu i solidarności w walce o wolną ojczyznę.