System wyborczy w Niemczech System wyborczy obowiązujący w wyborach do Bundestagu jest mieszany, czyli proporcjonalno - większościowy. Określa się go jako „zindywidualizowaną reprezentację proporcjonalną”. Każdy obywatel ma dwa głosy, jeden z nich oddaje na listę partyjną (proporcjonalną) a drugi na kandydata (listę większościową, imienną, lokalną). Kiedy wyniki wyborów są już znane, wszystkie głosy oddane na daną partię są sumowane po to, aby można było określić jaki, procentowy udział zapewniła sobie ona w parlamencie. Aby partia weszła do parlamentu musi przekroczyć próg 5% wszystkich oddanych głosów (klauzura zaporowa). Następnie każda partia otrzymuje odpowiednią do zdobytej ilości głosów liczbę miejsc w parlamencie, dalej od tej liczby odejmuje się liczbę miejsc, jaką dana partia otrzymała w wyborach większościowych (tzn. w głosowaniu na danego kandydata – regionalny kandydat to ten, który otrzymał najwięcej głosów w danym okręgu wyborczym). Reszta jej kandydatów dobierana jest z listy krajowej (land listy). W praktyce wyborczej oznacza to, że jeżeli dana partia otrzymała w wyborach proporcjonalnych taką liczbę głosów, która zapewnia jej 100 miejsc, a w wyborach większościowych zdobyła na przykład 60 głosów to pozostałych 40 delegatów dobiera sobie z landlisty, natomiast, jeżeli w wyborach większościowych partia zdobyła więcej niż 100 miejsc to może zostawić te miejsca i wtedy rozszerza się liczbę delegatów. System taki ma wiele zalet, bowiem pozwala on odzwierciedlić rzeczywistą sytuację polityczną w państwie. Kanclerz - reprezentant egzekutywy, wybierany jest przez Bundestag na wniosek prezydenta większością 2/3 głosów, jeśli nie otrzyma takiej ilości głosów to w następnym głosowaniu wystarczy, aby uzyskał większość 50% +1 głos, jeśli i to też zawiedzie to po dwóch tygodniach wybierany jest ponownie zwykłą większością głosów. Inicjatywa prezydenta dotycząca powołania kanclerza oparta jest na ustaleniach partii tworzących koalicję rządzącą i dysponującą bezwzględną większością miejsc w Bundestagu. Stanowisko Kanclerza stanowi wyodrębniony organ państwowym, kanclerza może odwołać jedynie mechanizm zwany „konstruktywnym wotum nieufności”, co oznacza, że parlamentarzyści mogą głosować za odwołaniem kanclerza tylko wtedy, gdy jednocześnie będą głosować za innym kandydatem na jego miejsce. Kanclerz stoi na czele rządu, wyznacza jego strukturę organizacyjną oraz ustala kierunki polityki. Odpowiedzialność polityczna rządu odnosi się tylko i wyłącznie do kanclerza. Prezydent w Niemczech Prezydent wybierany jest na okres 5 lat przez Zgromadzenie Federalne złożone z członków Bundestagu i takiej samej ilości członków Parlamentów Związkowych. Jego rola w państwie podporządkowana jest zasadzie „prezydent reprezentuje, a nie rządzi”. Pełni on funkcją bezstronnego i apolitycznego arbitra. Podpisuje układy i traktaty międzynarodowe, wydaje akty urzędowe, które jednak wymagają kontrasygnaty. Dysponuje także prawem łaski. Kontrasygnata, w języku łacińskim contra – sprzeciw, signo – podpisywać, to konstytucyjny wymóg podpisania urzędowego aktu głowy państwa - prezydenta, monarchy, przez premiera lub właściwego ministra. Kontrasygnata oznacza, że członkowie rządu, czyli premier i ministrowie przejmują na siebie odpowiedzialność polityczną za podpisany akt. Instytucja kontrasygnaty wynika z przyjętej zasady, że głowa państwa nie ponosi odpowiedzialności politycznej przed parlamentem. W Polsce, w myśl postanowień Konstytucji, akty urzędowe Prezydenta RP wymagają podpisu Prezesa Rady Ministrów, który ponosi odpowiedzialność przed Sejmem. Reguła ta nie dotyczy m.in. zarządzania przez prezydenta wyborów do parlamentu, zwoływania pierwszego posiedzenia nowo wybranego Sejmu i Senatu, podpisania albo odmowy podpisania ustawy, składania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego i Najwyższej Izby Kontroli, desygnowania i powoływania premiera, przyjmowania dymisji rządu, zwoływania Rady Gabinetowej, powoływania sędziów, a także Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego (sądownictwo administracyjne), prezesów Sądu Najwyższego, członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Prezydent mianuje i zwalnia kanclerza wybranego przez Bundestag oraz mianuje i zwalnia ministrów na wniosek kanclerza. Ponadto ma prawo rozwiązać parlament, gdy ten nie potrafi wybrać kanclerza lub, gdy odmówi kanclerzowi udzielenia wotum zaufania. Prezydent nie ma prawa veta ustawodawczego, ale może przesłać projekt ustawy do zbadania jej zgodności z konstytucją, również ma prawo do kontroli trybu jego uchwalenia. Prezydent nie ponosi odpowiedzialności politycznej, ale może być pociągnięty do odpowiedzialności konstytucyjnej przez Bundestag lub Bundesrat, rozstrzygnięcie w tej sprawie należy do Związkowego Trybunału Konstytucyjnego, który może pozbawić Prezydenta stanowiska.