Wiersz pt.”Próżnia” został napisany w 1899 roku przez jednego z najoryginalniejszych poetów Młodej Polski Stanisława Koraba – Brzozowskiego. Pisarz urodził się w 1876, a zmarł 1901. Wiersz przedstawia trzy obrazy, pierwszy to drzewo, które wznosi swoje konary ku niebu, jest samotne, suche i bezsilne („Drzewo samotne, obnażone podnosi chude swe ramiona”). Jego bezradność przejawia się w rozpaczliwy hymn kierowanych do Boga. Pod drzewem ustawiony jest krzyż, na którym pokazuje się męka i śmierć Chrystusa, jest to drugi obraz. Jezus wznosi swój wzrok ku niebu prosząc Boga o litość. Pod krzyżem klęczy człowiek, który cierpi i wznosi prośby do Boga. Człowiek ten próbuje zrozumieć sens życia i cierpienia - jest to trzeci obraz zamieszczony w utworze. Wiersz jest typowym utworem dla dekadentyzmu. Występują w nim różne jego wyznaczniki; śmierć, która go fascynowała, jej pragnienie oraz tajemnice. Pojawia się wiele symboli, drzewo jako oznaka najpotężniejszego ze wszystkich istot, króluje nad Chrystusem i człowiekiem. Również Jezus jest ukazany jako samotnik, nie ma przy nim jego towarzyszy, apostołów, ani ludzi, których nauczał. Tytuł jest zarazem motywem wiersza, na co wskazuje regularne zakończenie każdej strofy tak zwana anafora („Do stalowego nieba próżni”). W wierszu tak jak w innych przedstawicielach dekadentyzmu przedstawiony jest smutek, klęska, ból, pesymizm oraz człowiek jako istota słaba, łatwo poddająca się zniszczeniu i chorobie. Wiersz pt.”Próżnia” jest utworem typowym dla dekadentyzmu, ponieważ występują w nim jego wyznaczniki oraz tytuł jest motywem wiersza.