„Trwałość pamięci” to jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów Salvadora Dali. Często tytułowany jest on także jako „Miękkie zegary”. Obraz powstał w roku 1931 i znajduje się obecnie w nowojorskim Museum of Modern Art. Jest to stosunkowo niewielki obraz, który jednak wstrząsnął odbiorcami. Dali w niezwykły sposób skomponował ze sobą elementy realne z fantastycznymi. Przede wszystkim widzimy urokliwy nadmorski krajobraz i cztery zegary. Trzy z nich są miękkie, ciągnące się. Czwarty leży na piasku, widzimy, że zjadają go mrówki. Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na niezrównana malarska technikę Dalego, wprawdzie odrzucał on akademicki sposób przedstawiania rzeczywistości, ale korzystał z akademickiej techniki malarskiej, która pozwalała mu osiągnąć niezwykle realistyczny efekt, który sprawiał, że malowane przez niego obrazy stanowiły niezwykła mieszankę iluzji i realizmu. Jeśli chodzi o wybrzeże w „Trwałości pamięci” to nie jest to bynajmniej wyimaginowany pejzaż, Dali namalował po prostu skały wybrzeża Cape Creus w Katalonii. Na szczególną uwagę zasługuje zegar leżący na ludzkiej głowie znajdującej się na pisaku. Mimo znacznej deformacji głowy dopatrzeć się w niej można autoportretu Dalego, głowa ta zresztą pojawia się także w kilku innych dziełach artysty. Wspomniany już zegar pożerany przez mrówki znajduje się po lewej stronie obrazu. Jest to jedyny zegar, którego tarcza obrócona jest do ziemi. Metafora tego obrazu jest oczywista – zegar symbolizuje proces rozkładu, który wieńczy przemijanie ludzkiej egzystencji. Zegary na obrazie są miękkie, co ma przypominać jakby, że czas nie jest sztywny, nie zatrzymuje się w miejscu, lecz nieustannie posuwa się do przodu. Warto jeszcze dodać, że motyw miękkich zegarów wykorzystał Dali jeszcze nie raz w swym malarstwie, za każdym razem czyniąc je metafora czasu.