Temat: Dokonaj analizy porównawczej postawy Kordiana i Tomasza Judyma. Kordian jest tytułowym bohaterem dramatu Juliusza Słowackiego. Pochodzi on prawdopodobnie ze szlachty, jego najbliższym przyjacielem i powiernikiem jest stary sługa Grzegorz. Tomasz Judym to główny bohater powieści Stefana Żeromskiego „Ludzie bezdomni”. Młody lekarz o niskim pochodzeniu społecznym, mieszkający na ul. Ciepłej w Warszawie, jego ojcem był szewc, zaś wychowywała go źle prowadząca się, bogata (dzięki czemu zdobył wykształcenie) ciotka. Miał starszego brata Wiktora. Obaj bohaterowie, mimo, że pochodzą z zupełnie innych epok są postaciami tragicznymi. Kordian był przez polskich pisarzy romantycznych stawiany za wzorzec idealnej postaci. To typ człowieka dynamicznego, przechodzącego proces zmian, dlatego jego życie możemy podzielić na dwa etapy. Po raz pierwszy poznajemy go jako piętnastoletniego chłopca cierpiącego na „chorobę wieku”. Przejawia się ona apatią, samotnością, niechęcią do życia, co w konsekwencji prowadzi do samobójstwa (nieudanego jednakże). Jest niesłychanie wrażliwy, ma melancholijne usposobienie, jest ciągle zamyślony i smutny. Przeżywa także nieszczęśliwą miłość do Laury, kobiety starszej od niego, która lekceważy jego uczucie. Marzy mu się dokonanie bohaterskiego czynu, który uczyniłby go lepszym, nadał sens istnieniu, lecz nie wiedział jak to zrobić. Często popada w różne, skrajnie odmienne nastroje. W akcie II, bohater podróżując, dojrzewa psychicznie, rodzi się w nim typowy bohater romantyczny. Na szczycie góry Mont Blanc Kordian odzyskuje moc i chęć działania. Nabiera pewnej samoświadomości i potrafi określić wartości, którymi chce się kierować. Kordian staje się patriotą, buntownikiem, bojownikiem o wolność swojego narodu. Te cechy świadczą o jego prometeistycznej postawie wobec świata. Pragnie poświęcić się bezinteresownie dla ogółu (chce zabić cara). Jako indywidualista postanawia to zrobić sam, na własną rękę, wbrew woli innych spiskowców. Zignorował brak społecznej aprobaty dla swoich zamiarów i zapomniał o granicach rozsądku oraz moralności. Na dodatek gotów jest też ponieść konsekwencje własnego czynu. W końcu niestety gubi go ta pewność siebie. Jest zbyt słaby psychicznie by to zrobić, ma wyrzuty sumienia, że chce popełnić królobójstwo. Tragizm tej postaci polega na rozbieżności między jego delikatną psychiką, pragnieniem dokonania czynu a własnymi słabościami, z których początkowo w ogóle nie zdaje sobie sprawy, bo kieruje się sercem, własną szlachetnością, pragnieniem wyzwolenia Polaków spod rządów cara - tyrana. Dlatego poniósł klęskę. Mimo wszystko pozostał symbolem buntu. Tomasza Judyma z kolei poznajemy w dojrzałym wieku, w Luwrze, w Paryżu. Judym jest idealistą święcie wierzącym w możliwość naprawy świata. Pragnie podnieść poziom higieny i warunków życia ludności, ale także zlikwidować przyczyny szerzenia się chorób i ubożenia społeczeństwa, o czym mówi w swoim referacie. Nędza i upokorzenia, jakich doznał w dzieciństwie, dały mu wewnętrzny nakaz spłacenia długu wobec niskiej warstwy społecznej. Wszędzie napotyka jednak na opór zamkniętych konserwatywnych kół (lekarze u doktora Czernisza, spotkanie u Węglichowskiego). Stał się bardzo wrażliwym na ludzkie cierpienie. Szereg nieudanych prób wcielenia w życie młodzieńczych ideałów pogłębiał u Judyma poczucie alienacji ze społeczeństwa. Bywa egzaltowany, zatopiony w myślach, refleksyjny, bywa także nieprzewidywalny w swoich czynach, niekiedy wręcz niezrównoważony. To również bohater dynamiczny. Z jednej strony tęskni za komfortem i wygodnym życiem, a takie marzenia symbolizuje oglądana przez niego rzeźba „Wenus z Milo”, z drugiej zaś cały czas czuje się zobowiązany wobec grupy ludzi najuboższych, z której pochodzi. Reprezentuje postawę skrajnie indywidualistyczną. Prometejskość Judyma polega na buncie przeciwko wszystkiemu, co staje mu na drodze w realizacji jego planów. Ten altruista wyrzeka się swojego, własnego szczęścia i miłości do Joasi Podborskiej na rzecz pomocy ogółowi społeczeństwa. To doprowadziło bohatera do rozdarcia wewnętrznego. W swym postępowaniu jest bezkompromisowy, nie uznaje półśrodków, potrafi być gwałtowny i impulsywny. Jednak konsekwentnie zmierza do określonego celu, sam walczy ze złem świata. Judyma określa się niekiedy romantykiem realizmu. Faktycznie był to człowiek, którego poglądy nie pasowały nieco do ideologii i modelu społecznego epoki, w której przyszło mu żyć. Charakteryzowała go także postawa pozytywistyczna. Próbuje działać metodami opartymi na „pracy organicznej” oraz realizować idee „pracy u podstaw”. Wierzy w naukę, jako narzędzie polepszenia bytu ludzi. Ciężka praca pozwoliła mu zdobyć wykształcenie. Z typowo romantyczną uczuciowością, wrażliwością, marzycielstwem i indywidualizmem Tomasz Judym był bohaterem, którego działania w świecie uprzemysłowionym, władzy pieniądza, podziałów społecznych musiały zakończyć się ambitną wprawdzie, ale jednak porażką. Omówieni przeze mnie bohaterowie posiadają zarówno cechy wspólne, jak i różnice. Najbardziej uderzającym podobieństwem między nimi jest ich prometejska postawa. Obaj poświęcają się dla społeczeństwa i wyrzekają się swojego szczęścia. W obu przypadkach kończy się to klęską bohatera. Kordian prawdopodobnie umiera, Tomasz traci swoją ukochaną Joannę. Postacie te charakteryzują się cechami typowego romantyka, czyli wrażliwością na ludzką krzywdę, rozdarciem wewnętrznym, kierowaniem się marzeniami i emocjami, poczuciem wyobcowania, indywidualnością oraz niespełnioną miłością. Judym szuka właściwej drogi, tak jak Kordian. Różnica pomiędzy nimi polega na tym, że doktor posiada też cechy pozytywistycznego społecznika. Pomaga ubogim, ciężko pracuje, z trudem zdobywa wykształcenie (kult pracy i nauki). Jak widać, Kordian i Tomasz Judym to dwie postacie bardzo do siebie podobne. Mają wiele wspólnych cech i z pewnością można ich nazwać romantykami. To bohaterowie, których determinację w dążeniu do celu bardzo podziwiam. Mimo, że odnieśli klęskę życiową, to wiele możemy się od nich nauczyć, m.in. tego, że w życiu warto walczyć o swoje i pomagać innym bezinteresownie.