Jak mówi nam sam tytuł utworu, Makbet jest w dramacie Williama Shakespeare’a najważniejszą osobą. Czy to znaczy, że jest on pozytywną postacią? Czy słowo “główny bohater” również w tym przypadku oznacza człowieka godnego naśladowania? Kto czytał dzieło Shakespeare’a zatytułowane “Makbet”, doskonale wie, że odpowiedź na to pytanie brzmi “nie”. A więc kim jest Makbet?

Encyklopedia mówi, że Makbet to król szkocki panujący w XI wieku. Shakespeare mówi nam znacznie więcej. Na początku utworu dowiadujemy się z ust żołnierza, że Makbet jest walecznym, nieustraszonym wojownikiem szkockim, który gotów jest poświęcić życie dla swego kraju w walce z Norwegami, wielkim wrogiem Szkocji w ówczesnym okresie. Również słowa samego króla Szkocji, Dunkana, świadczą o wielkim szacunku dla Makbeta: “O zacny mężu, waleczny Makbecie!”.

William Shakespeare nigdzie nie wspomina o wyglądzie głównego bohatera, co zresztą nie jest potrzebne, bo nie wnosi niczego nowego do utworu. Ale każdy na pewno ma w pamięci własny wizerunek Makbeta. Ja wyobrażam go sobie jako przystojnego, poważnego mężczyznę o posępnym spojrzeniu, bo to właśnie przywodzą mi na myśl słowa “waleczny wódz”.

Aby przeanalizować cechy charakteru Makbeta, musimy najpierw przyjrzeć się pokrótce jego postępowaniu w ciągu jego całego życia, o czym informuje nas mistrz Shakespeare, który potrafił między wstrząsającymi, tragicznymi wydarzeniami doskonale zwrócić uwagę czytelnika na rzecz najważniejszą - przemianę wewnętrzną Makbeta. Jest to człowiek o zbyt skomplikowanej duszy, aby jednoznacznie określić wszystkie jego cechy. Dlatego myślę, że analizując zachowanie Makbeta w danych sytuacjach, najlepiej przedstawię jego charakter.

Początkowo wódz szkocki jest wzorem waleczności i postępowania, kocha swoją ojczyznę i szanuje króla, w stosunku do którego jest uniżonym sługą. Ale żądza władzy zmienia tego człowieka diametralnie. Zaskoczony przepowiednią wiedźm, odkrywa, że bardzo pragnie władzy, a tron królewski nie jest dla niego nieosiągalny, a wręcz dostępny z racji pokrewieństwa z Dunkanem, pod jednym tylko warunkiem… śmierć aktualnie rządzącego władcy.

Niesprawiedliwością byłoby winić wyłącznie żonę Makbeta, Lady Makbet za śmierć króla. Myśl o morderstwie pojawiła się w umyśle Makbeta już wtedy, gdy Dunkan ogłosił, że spadkobiercą korony będzie jego najstarszy syn, Malkolm. I co gorsza, ten pomysł nie odstępował Makbeta już na krok - myśl o władzy nie dawała mu spokoju. Lady Makbet była tu tylko podporą duchową, kroplą, która przepełniła czarę. Makbet potrzebował usprawiedliwienia swego czynu i poparcia swej ukochanej żony, aby podjąć ostateczną decyzję: zabić króla, czy zrezygnować, a w najlepszym przypadku długo czekać na koronację. Wybrał tę pierwszą drogę.