Wokulski to z pewnością bohater romantyczny, jednak jego bezgraniczna chęć miłości posiada zachowania neurotyczne. Stanisław nie jest egoistą pragnącym zachłannie miłości. Pragnie on tylko kochać i być kochanym, jednak wątpliwe jest by ktokolwiek z bohaterów Lalki byłby wstanie zaspokoić jego potrzebę miłości. Wokulski obsesyjnie porównuje się z pozostałymi bohaterami, w ten sposób ujawnia symptomy neurozy. Gardzi on Starskim, lecz czasami chciał by być taki jak on. Tego typu zachowania pogłębiają stan niepewności. Bohater pragnie wspiąć się po drabinie społecznej, mimo, że pnie się w górę, stopniowo zdobywając kolejne szczeble, rodzi się w nim coraz większe poczucie zagrożenia. Przecież im później spadnie z drabiny, tym upadek będzie bardziej bolał. Pogoń Stanisława za byciem doskonałym i wyjątkowym, sprawia, że narasta w nim napięcie, które odbija się w kontaktach międzyludzkich. Mimo, iż rzeczywistość otaczająca Wokulskiego jest dla niego zbyt ciasna i agresywna, wciąż na niego napiera, on sam nie jest wstanie zrezygnować z wyścigu szczurów. Odczuwa on potrzebę triumfowania. Nie zależnie od tego jaka dziedzina jest tematem rozmowy, zawsze ma coś do powiedzenia. Stara się, aby jego było zawsze na wierzchu.