Święta Nadzieja była córką św. Zofii i siostrą św. Wiary (Pistis, Fides) i św. Miłości (Agape, Caritas). Żyła prawdopodobnie w I wieku. Po śmierci ojca wraz z matką i siostrami udała się do Rzymu. Gdy wybuchło jedno z prześladowań, namiestnik Antioch, nakazał matce złożyć ofiarę kadzidła na ołtarzu Diany. Gdy matka odmówiła, wtedy jej córki poddano wyszukanym torturom, które zakończyły się męczeńską śmiercią. Dziewczynki podpalano, oblewano wrzącą smołą, kaleczono ostrymi przedmiotami oraz bito pałkami. Kiedy odkryto, że jeszcze żyją, zostały ścięte mieczem. Trzy dni później zmarła ich matka z żalu po utracie córek. Śmierć sióstr i ich matki nastąpiła w Rzymie. W chwili śmierci Wiara miała 12 lat, a najmłodsza Miłość 9 lat.

W ikonografii święte Wiara, Nadzieja i Miłość przedstawiane są z reguły razem z matką a w przypadku przedstawiania ich osobno, wyróżnia je przepaska z diademem. Młode dziewczęta trzymają w dłoniach krzyże. W sztuce zachodniej dziewczęta mają często korony na głowach lub miecze w dłoniach.

Święta Nadzieja jest patronką dzieci i męczennic oraz symbolem odwagi i męstwa.

Dzień obchodów
Wspomnienie liturgiczne sióstr oraz ich matki św. Zofii, w Kościele prawosławnym obchodzone jest 17/30 września, tj. 30 września wg kalendarza gregoriańskiego.