Małżeństwo to istotny element życia człowieka, które powinno nieść za sobą przede wszystkim szczęście i wzajemne zaufanie. Ludzie decydujący się na tak ważny krok jakim jest zawarcie związku małżeńskiego powinni wzajemnie się uzupełniać, stanowić nierozerwalną całość, ale także doskonale się rozumieć. Niestety nie da się ukryć faktu, że nawet idealne pary przeżywają swoje „złe dni”. To, czy sobie z nimi poradzą zależy tylko od ich nastawienia. Taki obraz dostarczają nam utwory literackie przedstawiające różne modele małżeństw-te lepsze i gorsze, na tle zmieniających się epok. Analizowane teksty zostały stworzone przez polskiego pisarza okresu pozytywizmu – Bolesława Prusa. Przedstawiają one zestawione ze sobą na zasadzie kontrastu dwa różne portrety małżeństw – doskonałe,kochające się i to, które możemy uznać za antywzorzec prawdziwej miłości. Pierwszy fragment pochodzi z nowelki pozytywistycznej pod tytułem „Kamizelka”. Ukazane wydarzenia rozgrywają się w jednej z warszawskich kamienic w XIX wieku. Została tu przedstawiona sytuacja młodych małżonków, w których spokojne, szczęśliwe życie brutalnie wdarła się śmiertelna choroba Pana, gruźlica płuc. Niestety nie może zniszczyć jednego – ogromnego uczucia pomiędzy nimi. O losie tego doskonałego małżeństwa dowiadujemy się od narratora, który kupił tytułową, starą kamizelkę, należącą do zmarłego sąsiada. Jest on uczestnikiem tych zdarzeń, nie ujawnia się bezpośrednio, a cała sytuacja jest opisana z jego perspektywy. Bohaterowie to ludzie młodzi, „ani ładni, ani brzydcy”. Są anonimowi, dlatego też nie wiemy jak się nazywają. Pani-kobieta niezwykle silna, pracowała jako nauczycielka i dorabiała sobie szyciem. Pan-urzędnik najemy, który ciężko pracował do późna w nocy, aby zapewnić rodzinie należyty byt. Nie mieli dzieci, żyli bardzo skromnie, ale pomimo trudnych warunków stanowili szczęśliwe małżeństwo i znosili to z pokorą. Bardzo się kochali,traktowali z wzajemnym szacunkiem, a każdy najdrobniejszy postępek wyrastał z troski o partnera. Główną przyczyną dramatu opisanego w noweli staje się choroba mężczyzny, która burzy cały dotychczasowy ład,przynosi mu upokorzenie i cierpienie. Przestaje wierzyć w to, że kiedykolwiek wyzdrowieje, jest bezradny. Wówczas oparciem dla niego staje się wierna żona, która opiekuje się nim do samego końca i za wszelką cenę próbuje podnieść go na duchu. Zdając sobie sprawę, że nie ma już ratunku dla ukochanego, mimo wszystko pielęgnuje nadzieję na szybki powrót do zdrowia. Pryzmatem, przez który oglądamy ich miłość jest właśnie tytułowa kamizelka. Drastycznie tracący na wadze mąż chcąc oszczędzić trosk ukochanej, przesuwał pasek na kamizelce, którą zakładał tak, by uwierzyła, iż wraca do zdrowia przybierając na wadze. Z kolei żona, zanim mąż zdążył przesunąć sprzączkę, skracała pasek, aby tchnąć w niego wiarę, że faktycznie przybiera na wadze. Ten ważny przedmiot ma dawać drugiemu z małżonków nadzieję oraz podtrzymywać wiarę w wyzdrowienie. Możemy zauważyć, że autor odwrócił sens moralny kłamstwa nadając mu pozytywną wartość, które ma służyć oszukiwaniu partnera w tak szlachetnym celu.