,,Powstanie imperium rzymskiego’’

        Na samym początku tego wypracowania zacznę od Kartaginy, która wraz z Rzymem  stoczyła trzy wojny  punickie o dominację nad zachodnią częścią Morza Śródziemnego. Wojny te nazwę swą zawdzięczają temu, iż Rzymianie nazywali Kartagińczyków Punijczykami.                                                 Do wojen między nimi doszło  w związku ze sprzecznością  interesów obu tych państw, które jeszcze w III w. p.n.e. wspólnie walczyły przeciwko królowi Epiru.

Kartagina była miastem założonym początkowo przez Fenicjan w Północnej Afryce w IX w. p.n.e. Zajmowała się głównie handlem morskim. W wyniku podbojów i stopniowemu podporządkowaniu sobie innych miast fenickich stała się państwem o znacznym terytorium i sile militarnej. Obejmowała ziemie Północnej Afryki , wysepki Morza Śródziemnego oraz Cieśninę Gibraltar dzięki czemu Kartagińczycy prowadzili handel z Wyspami Brytyjskimi.

Przyczyną wybuchu pierwszej wojny punickiej toczonej w latach 264-241 p.n.e. była interwencja Rzymu na Sycylii, która była pod wpływami Kartaginy. Rzymianie nie wysłuchali żądań Kartagińczyków i nie wycofali się z wyspy, wręcz przeciwnie zajęli Mesynę . Działania wojenne toczyły się zarówno na morzu jak i na lądzie co zmusiło Rzymian do utworzenia floty wojennej, której do tej pory nie posiadali. Po zwycięskiej bitwie pod Mylae w 260 r. p.n.e. rzymianie przerzucili swe siły do Afryki (256 r. p.n.e. ).

       Nie odnosili tam jednak sukcesów dlatego tez ograniczyli się do walk na Sycylii. Ostatecznie pokonali Kartaginę w 241 r.  p.n.e. u wybrzeży Wysp Egackich i zajęli Sycylię, Sardynię  i Korsykę. Kartagina musiała zapłacić wysoką kontrybucję. Ponad to została złamana potęga armii kartagińskiej. Sycylia stała się pierwszą prowincją Rzymu.

Do wybuchu drugiej wojny punickiej toczonej w latach 218 – 202 p.n.e. doszło po zdobyciu przez Kartaginę znacznych terenów na obszarze Hiszpanii, co spowodowało niepokój wśród Rzymian. Pretekstem do rozpoczęcia działań wojennych stało się zajęcie i zniszczenie przez Kartagińczyków hiszpańskiego miasta Sagunt , było ono bowiem sprzymierzone z Rzymem. Kartagińczycy chcąc odzyskać dominację w basenie Morza Śródziemnego wysłali na Rzym swojego wybitnego wodza Hannibala wraz z armią, który na słoniach bojowych przedarł się przez Pireneje i Alpy do Italii. Po sukcesach odniesionych w bitwach nad rzeką Trebią i jeziorem Trazymeńskim, Hannibal zadał ostateczny cios armii rzymskiej w bitwie pod Kannami 2 sierpnia 216 r. p.n.e. Wtedy to operował już praktycznie nad całym Półwyspem Apenińskim, jednak nie zajął Rzymu. Liczył na to że inne ludy zbuntują się przeciwko Rzymowi i to one go zniszczą. Jednak nie doczekał się tej chwili. Wojska rzymskie pod wodzą Scypiona Afrykańskiego Starszego pokonały wojska punickie w Hiszpanii. Decydującym momentem było zdobycie przez Rzymian Syrakuzy na Sycylii, które były sprzymierzone z Hannibalem co spowodowało odcięcie drogi którą mogłyby nadejść posiłki dla Kartagińczyków. Po tym Hannibal został odwołany z Italii. Do decydującej bitwy doszło jesienią w 202 r. p.n.e. pod Zamą –n armia rzymska pokonała armię kartagińską. W skutek tego Kartagina utraciła wszystkie ziemie prócz Afryki, musiała zlikwidować flotę wojskową oraz zrezygnować z polityki zagranicznej.

Do wybuchu trzeciej wojny punickiej toczonej w latach 149 -146 p.n.e. doszło po zerwaniu przez Kartaginę jednego z postanowień pokoju po tym jak wypowiedziała wojnę numidyjskiemu władcy. Mieszkańcy bronili miasta przez trzy lata, jednak została ona zdobyta przez Scypiona Afrykańskiego Młodszego. Miasto zostało doszczętnie zniszczone, ludność zabita i oddana w niewolę. Na tym terytorium powstała kolejne rzymska prowincja – Afryka.

Po pokonaniu Kartaginy Rzymianie atakują państwa hellenistyczne.

Najpierw zaatakowana została Macedonia z którą stoczył trzy wojny głosząc, że celem walk jest wyzwolenie Greków spod panowania Macedonii. W 197 r. p.n.e. pod Kynoskefalai po raz pierwszy została złamana potęga armii macedońskiej. W bitwie pod Pydną w 168 r. p.n.e. Macedonia po raz kolejny została pokonana. W 190 r. p.n.e. Macedonia została prowincją Rzymu.

         Mieszkańcy podbitych terenów chętnie przyjmowali język łaciński i kulturę rzymską. Proces ten nazywano romanizacją  prowincji. Na podbitych terenach Rzymianie  nie tworzyli własnej administracji, pozostawiali to rdzennej ludności przez co zyskali sympatię.