Zanim rozwinę ten temat, skupmy się najpierw na tym czym w ogóle jest miłość. Podstawową definicją miłości jest pragnienie szczęścia dla drugiej osoby. Miłość często jest rozumiana jako dowolna ilość emocji i doświadczeń zachodzących z powodu silnej więzi. Jednak miłość romantyczna, choć może wydawać się czymś pięknym nie zawsze taka jest. Bohater romantyczny był zawsze bohaterem nieszczęśliwym, ponieważ jego dusza nie mogła spotkać się z duszą ukochanej. Dzieliło je zawsze jakieś dramatyczne rozstanie, przeciwności losu, zawieruchy historii. Miłość jest przedmiotem i źródłem inspiracji dla twórców sztuki oraz literatury, religii i psychologii. Przez niektórych ludzi bywa uważana za sens życia ludzkiego – czyniąca je prawdziwym i w pełni szczęśliwym. Motyw miłości romantycznej ukazany jest w utworze Adama Mickiewicza, pt. „Romantyczność”. To historia nieszczęśliwej Karusi, która po śmierci ukochanego Jasia zachowuje się jak obłąkana. Wydaje jej się, że obcuje z tym człowiekiem, mówi do niego, widzi go. Jest to przykład miłości wszechogarniającej, takiej, która przekracza granice życia i śmierci. Mickiewicz motyw miłości ukazał też w innych utworach. Na przykład w „Dziadach” cz. IV, które często łączy się z nieszczęśliwą miłością samego Mickiewicza do Maryli Wereszczakówny. Głównym bohaterem dramatu jest Gustaw, a w zasadzie jego duch, który przybywa do domu księdza i spędza tam trzy godziny: miłości, rozpaczy i przestrogi. Opowiada historię swojej miłości do kobiety, która opuściła go, wybierając innego i wychodząc za mąż. Gustaw jest najlepszym przykładem romantycznego kochanka, który uwielbia kobietę, podziwia ją, potem szaleje z rozpaczy, bólu, cierpi i posuwa się do samobójstwa. Kolejny motyw miłości przedstawiony jest w utworze Zygmunta Krasińskiego pt. „Nie-Boska komedia”. Mamy tu obraz niedobranego małżeństwa. Hrabia Henryk, żeni się z Marią, ale małżeństwo to nie jest szczęśliwe, ponieważ Mąż dość szybko nudzi się, ukazuje mu się duch Dziewicy i opuszcza żonę. Potem biega za Dziewicą, by w końcu przekonać się, że to szkaradna zjawa, ułuda, która nie da mu spełnienia i radości. Kiedy wraca do żony, jest za późno, ponieważ Maria popadła w obłęd, słyszy głosy i umiera w szpitalu dla psychicznie chorych. Mamy tu do czynienia przede wszystkim z dramatem rodzinnym.
“Lalka” B. Prusa ukazuje miłość galanteryjnego kupca w świecie, w którym wszystko ma swoją cenę. Stanisław Wokulski to czterdziestopięcioletni mężczyzna, dla którego najważniejsza jest miłość. Od chwili, gdy zobaczył Izabele Łęcką, którą poznaje przypadkowo w teatrze, jego życie diametralnie się zmienia. Można powiedzieć że miłość to cud, łaska, gdyby nie ujrzał Izabeli Łęckiej, wiódłby nudne życie kupca, gromadziłby ruble, życie upływałoby mu jałowo. Stanisław od chwili ujrzenia Izabeli Łęckiej stara się zrobić wszystko, by Izabela zakochała się w nim. Gdyby nie ta miłość, to życie jego byłoby smutne i dramatyczne. Miłość dla Stanisława jest motywem budującym, zdobywa on majątek, fortunę, wstępuje w grono arystokracji, kupuje kamienicę, uczy się języka angielskiego, wszystko po to, by zdobyć przychylność Izabeli. Można powiedzieć, że Stanisław Wokulski jest postacią tragiczną, od chwili poznania Izabeli traci własną tożsamość, traci ideały, którym był wierny. Miłość przysłania mu oczy, krzyżuje mu plany. Miłość ta jest traktowana jako siła niszcząca. Zupełnie inaczej miłość przedstawia Aleksander Fredro w “Ślubach panieńskich”. Ten znakomity przedstawiciel komedii polskiej, kreuje to uczucie w szczególnie dodatnim świetle; daje wysoką, trafną i budującą jej ocenę. Zupełnie inną niż twórcy romantyczni. Miłość fredrowska jest wielka, prawdziwa, szczęśliwa, pobudzająca inteligencję i spryt. “Śluby panieńskie” - to doskonała analiza uczucia miłości, wielka pochwalna pieśń na jej cześć, którą poeta głosi przez usta Gustawa i Anieli. Dramat zawiera prawdziwy obraz narodzin i poetyckie ujęcie rozwoju uczucia miłości - jej nieśmiałe początki, rozkwit i zwycięstwo, słowem cały jej obraz. Miłość wypełnia cały utwór, stanowi główne jego zagadnienie i jest motorem postępowania bohaterów. Autor wierzy w potęgę tego uczucia i podkreśla szczególną jego rolę i znaczenie; uważa, że jest ono najważniejsze w życiu ludzkim. Podsumowując miłość jest uczuciem bardzo zawiłym i trudnym do zinterpretowania. Żeby ją zrozumieć trzeba przeżyć to na samym sobie. Choć nie zawsze jest czymś pięknym, to i tak warto ją doświadczyć.