EPOS inaczej epopeja - główny gatunek epicki aż do czasu powstania powieści, to rozbudowany utwór wierszowany, który ukazuje dzieje legendarnych lub historycznych bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla danej społeczności narodowej. Styl epopei jest podniosły, dostosowany do heroicznych czynów bohaterów. Obfituje w realistyczne, drobiazgowe opisy ważnych przedmiotów i sytuacji. W każdej epoce historycznej wykształciły się odmiany eposu charakterystyczne dla swoich czasów.

Wyznaczniki: a) Inwokacja – apostrofa, umieszczona w wstępie, skierowana do bóstwa z prośbą o pomoc w pisaniu dzieła. W „Illadzie” autor zwraca się do muzy, bogini, która podaje wenę śpiewakom. b) Współistnienie świata ludzi i bogów – W „Illadzie” fabuła odbywa się w świecie ludzi (Atena decyduje o zwycięstwie nad Hektora), jak i ludzkich problemów i uczuć. c) Narrator – w inwokacji występuje narracja personalna, narrator przedstawia swe uczucia i stan ducha, a potem staje się obiektywny, wszechwiedzący i zdyscyplinowany. d) Styl patetyczny, podniosły e) Opis scen batalistycznych – pojedynek Hektora i Achillesa f) Epizodyczność – wielowątkowość, odbieganie od głównego tematu, opis szczegółowy (np. tarcza Achillesa) g) Porównanie homeryckie - charakterystyczne dla takiego porównania jest to, że jego drugi człon stanowi oddzielną, epizodyczną scenkę. Narrator zostawia jakby akcję poematu, rozwijając stworzony przez siebie obraz, i dopiero zakończenie, pokazujące obiekt porównania i powraca do właściwego toku akcji. h) Heksametr – miara wierszowa eposu, metrum poezji antycznej złożone z sześciu stóp daktylicznych