W pierwszym fragmencie podróżujący do Polski ojciec i syn rozmawiają o kraju. Baryka stara się przekonać Cezarego do utopijnej wizji ojczyzny, kreśli mu przed oczyma fikcyjny obraz zaawansowanego cywilizacyjnie, społecznie i technicznie kraju. Mówi o pięknych ,szklanych domach których twórcami są „artyści” , „ludzie mądrzy” , „pożyteczni” oraz „ twórcy świadomi i natchnieni” . Domy są kolorowe, różnorodne, mieszkańcy mają możliwość wpływania na wygląd domów. Według opowieści Seweryna Baryki szklane domy nie są drogie. Oszukuje syna, który urodzony i wychowany daleko od Polski, nie czuje z nią związku. Chce w ten sposób przekonać go do podróży. Młody człowiek, z początku sceptyczny, uwierzy w obietnice ojca, widząc w nich realizację swoich rewolucyjnych marzeń. Opowieść Seweryna Baryki odwołuje się do dwuznacznej symboliki szkła. Z jednej strony nasuwa skojarzenia z doskonałością, nieskazitelnością, czystością, z drugiej zaś wskazuje na kruchość i nietrwałość. Szklana cywilizacja jest może i piękna, przyciąga oko, kusi i uwodzi, ale jej piękno jest tylko pozorne, w każdej chwili może runąć, rozpaść się na tysiące drobnych odłamków. Koncepcja szklanych domów ma więc raczej wymiar marzenia niż realnej prawdy. Jeśli się ponadto weźmie pod uwagę, że opowiada ją człowiek bredzący w malignie, wówczas nie ma wątpliwości co do jej znaczenia. Być może jest ona również znakiem kondycji psychicznej Polaka, uosobieniem odwiecznych polskich skłonności do snucia planów efektownych, ale jakże nierealnych i kruchych.