Hektor – obok Achillesa – jest jednym z głównych bohaterów napisanego przez Homera eposu heroicznego, „Iliady”. Jest potomkiem króla Troi – Priama i Hekabe. W księdze XXII przedstawiona jest jego walka z najpotężniejszym spośród Greków – Achillesem. Hektor jest w niej przedstawiany jako mężczyzna bez skazy oraz wzór cnót idealnego starożytnego wojownika. Jego rysy są męskie, budowa ciała atletyczna, jego samego cechuje zaś opanowanie i spokój. Nieobce są mu uczucia lęku czy strachu przed śmiercią. Hektor wiedział, że Achilles jest bardzo niebezpiecznym wojownikiem, a w gniewie może się stać nieobliczalny. Dlatego w chwili zwątpienia chciał uciec z pola walki: „…Ujrzał go Hektor, zadrżał, nie wytrwał do końca; Więc porzuciwszy bramę, uciekać zaczyna, Szybkim ścigany biegiem przez Peleja syna.” Potrafi jednak przezwyciężyć lęk w imię wyznawanych przez siebie wartości. Jego zdrowy rozsądek oraz świadomość powinności wojownika powstrzymuje go przed haniebnym czynem. Mężczyzna zawraca i mężnie staje oko w oko ze swoim wrogiem, mimo iż wie, że jego szanse w walce z rozwścieczonym herosem są bliskie zeru. Daje tym dowód wielkiej odwagi i odpowiedzialności za swój lud. W czasie walki z Achillesem Hektor jawi się przede wszystkim jako sprawny wojownik, prawy człowiek oraz wielki patriota. Myśli przede wszystkim o Trojanach, nie o sobie: „…Broń się mej dzidy, chcącej twoją krwią się skropić! Obym ci ją mógł całą w twych piersiach utopić! Lżejsze by się Trojanom stały walki znoje, Bo największym pogromem dla nich ręce twoje.” Hektor jest szlachetnym i prawym wojownikiem. Ma szacunek dla swojego wroga. Przed walką Hektor prosi Achillesa o przebaczenie oraz o godne potraktowanie jego ciała. Dla starożytnych Greków nie było bowiem większe hańby od zwłok pozostawionych po śmierci bez pochówku: „…Będę się bił walecznie – umrzesz lub ja zginę. Ale wprzódy umowę zróbmy w świętej wierze […] Jeśli mnie da bóg ciebie na placu położyć, Przysięgam, że nie będę nad trupem się srożyć, Boską twą zbroję wezmę. Grekom oddam ciało; Żądam tylko, by ze mną podobnie się stało […] Zaklinam cię przez ciebie, przez twoje rodzice, Nie chciej nieszczęśliwego psom oddawać łupem! […] Niechaj mi stos zapalą spółziomkowie moi”. Jednak słowa mężczyzny spotkały się tylko z obelżywym śmiechem wroga. Ostatecznie ginie w walce ze strasznym przeciwnikiem, ale pamięć o Hektorze i jego odwadze przetrwa wieki.

Hektor to postać jednoznacznie pozytywna – prawdziwy wzór szlachetnego i prawego rycerza oraz wielkiego patrioty.