Mimo tego, że sprawca nie został jeszcze zatrzymany, Werter wiedział kto nim jest. Natychmiast jednak postanowił, że musi się udać do Wahlheim, aby się upewnić. Po drodze ożyły w nim wspomnienia, wówczas był już pewien, że osoba która dopuściła się tego czynu jest człowiek, z którym nieraz rozmawiał a także bardzo go lubił. Ciało zamordowanego parobka znajdowało się w gospodzie. Wertera ogarnęło przerażenie, że w miejscu w którym zazwyczaj bawiły się dzieci obecnie znajdowała się krew. Miłość i wierność, które są najważniejszymi uczuciami człowieka zamieniły się w cierpienie i morderstwo. Gdy Werter zbliżał się do gospody, w dali ujrzał, że zbrojni prowadzą mordercę. W tamtej chwili nasz bohater pozbył się wszelkich wątpliwości. Mordercą był parobek, który kochał się w wdowie. Kierowała nim zazdrość i rozpacz. Werter zbliżając się do więźnia nazwał go nieszczęsnym. Ten zaś był spokojny i pewny tego, że wdowa którą kocha nie wyjdzie za nikogo ani nikt jej nie dostanie. To wydarzenie wywarło w Werterze zmianę. Przestał być smutny, zniechęcony i zrezygnowany. Zaczął współczuć parobkowi, a nawet chciał mu pomóc. Wczuł się w jego nieszczęście i uznał go za niewinnego. Był pewien, że uda mu się go uratować, argumentując jego zachowanie w sposób, że jego czym w imię tak pięknego uczucia nie zasługuje na karę. Werter był wielce podekscytowany, od razu udał się na leśniczówkę i ledwo powstrzymał się od tego, by po drodze nie wygłosić swej mowy. Gdy wszedł do pokoju ujrzał tam Alberta. Werter był zmieszany, ale szybko się opanował i zaczął przekonywać komisarza. Mimo tego, że Werter z wielkim zapałem przytaczał wszelkie argumenty jakich można użyć na obronę drugiej osoby, komisarz był niewzruszony, a nawet nie pozwolił mu skończyć jego wywodu. Wytłumaczył Werterowi, że musi przestrzegać prawa, bez którego znikło by bezpieczeństwo w państwie. Werter jeszcze długo się nie poddawał, wymyślał co raz to nowe argumenty i sposoby aby parobek mógł dalej cieszyć się wolnością. Po chwili do rozmowy wmieszał się Albert, który stanął po stronie komisarza. Przegłosowany i załamany Werter ruszył w drogę powrotną do domu. Słowa wypowiedziane przez komisarza: „Nie, nie można go uratować” boleśnie utkwiły w pamięci Wertera. Bohater swój ból przelewa na papier. Wśród jego notatek odnajdujemy: „Nieszczęsny, nie nie można cię uratować! Widzę dobrze, że nic nas obu uratować nie może!”