Twórczość Adama Mickiewicza jest niezwykłym dziedzictwem polskiej literatury. Poeta w swoich dziełach poruszył bardzo ważne dla Polaków tematy, aktualne zarówno wśród romantyków, pozytywistów jak i w czasach dzisiejszych. Również bohaterowie literaccy niejednokrotnie zachwycali się wrażliwością Mickiewicza i znajdowali w jego utworach zrozumienie i wsparcie w trudnych chwilach. W niniejszej pracy pragnę przedstawić portret autora “Pana Tadeusza” i “Sonetów odeńskich”, jak i porównać reakcje dwóch fikcyjnych czytelników powyższych dzieł. Adam Mickiewicz żył i tworzył w okresie romantyzmu. W swoich dziełach poeta często poruszał temat tęsknoty za ojczyzną, która spowodowana była jego życiem na emigracji oraz wątek nieszczęśliwej miłości romantycznej, który miał znaczny wpływ na jego losy. Fragment noweli Henryka Sienkiewicza pt. “Latarnik” ukazuje moment, w którym Skawiński, człowiek zmęczony życiem pełnym wrażeń, który odzyskał spokojne życie na cichej, tropikalnej wyspie czytał po raz pierwszy Inwokację, czyli fragment epopei narodowej pt. “Pan Tadeusz” autorstwa Adama Mickiewicza. Skawiński, który walczył wiele lat o wolność Ojczyzny zagłuszył w sobie głos tęsknoty za domem i dopiero przeczytany fragment Inwokacji na nowo obudził w nim uczucia patriotyczne. Chwili tej towarzyszyły silne emocje, mężczyzna nie potrafił ogarnąć swoich rozbieganych myśli. Adam Mickiewicz świetnie rozumiał ten rodzaj tęsknoty, ponieważ sytuacja w kraju zmusiła go do tułaczki. Inwokacja jest wyrazem jego tęsknoty za Ojczyzną. Ukazuje również jego niesamowitą wrażliwość, która potrafi pobudzić serca rodaków, bo przekazuje im to czego, sami nie potrafią ubrać w słowa. Jego miłość do Ojczyzny obecna jest w każdym wersie w postaci szacunku i idealizacji. Drugi fragment pochodzi z “Lalki” Bolesława Prusa i zawiera w sobie fragment “Sonetów odeńskich” Mickiewicza. Wokulski po raz kolejny otwiera książkę w tym samym miejscu i znajduje w niej własne uczucia przelane na papier. Budzi się w nim żal i bunt, gardzi koncepcją miłości romantycznej, ale po chwili budzi się w nim współczucie dla Mickiewicza, ponieważ wie, że poeta również cierpiał z powodu nieszczęśliwej miłości. Mickiewicz również uległ złudzeniu miłości romantycznej kochając przedstawicielkę innej grupy społecznej, która była dla niego nieosiągalna. Sonety odeńskie to opis zakazanej miłości, która skazywała na niepewność i samotność do wyidealizowanej Laury, miłość jako przeżycie metafizyczne i intelektualne. Ponownie dzięki wrażliwości Adam Mickiewicz niezwykle delikatnie ubiera uczucia w słowa i zadziwia czytelników trafnością opisów. Obaj bohaterowie literaccy odnaleźli w dziełach Mickiewicza zrozumienie. Dla Skawińskiego kontakt z “Panem Tadeuszem” był przypomnieniem o zapomnianych pragnieniach, wzbudził silne emocje i nic już nie mogło być takie samo. Książka, którą otrzymał obudziła w nim to co było motywatorem całego jego życia - miłość do Ojczyzny. Wokulski, który był pozytywistą szukał podmiotu, który mógł by oskarżyć za swoje niepowodzenia zwiazane z miłością romantyczną, która zatruwała jego życie. Szybko zrozumiał natomiast, że Adam Mickiewicz preżywał te same katusze co on i to pozwoliło mu obdarzyć go szacunkiem i szczerze mu współczuć. Zauważył, że jego dzieła są dziedzictwem Polaków, ale zrodziły się z cierpienia wrażliwej jednostki.

Adam Mickiewicz stale porusza serca czytelników, zarówno tych realnych jak i fikcyjnych. Jego wrażliwość, inteligencja i delikatność stanowi wsparcie dla wielu czytelników, ponieważ jak mało kto potrafił on nazywać pewne uczucia i zjawiska, a jego przeżycia sprawiają, że jego poezja nigdy nie zginie, bo ciągle na nowo poruszać będzie kolejne pokolenia Polaków.