W czasach starożytnych, panowało wśród Greków przekonanie, że ludzkim losem rządzi fatum. Człowiek żyjąc podejmuje pewne decyzje, dokonuje wyborów, jednak tak na prawdę cała ścieżka jego życia jest już przesądzona. Własnego przeznaczenia w żaden sposób nie da się uniknąć. Przykładem takiego pojmowania ludzkiego losu są tragedie antyczne. Jedną z nich, która w najdoskonalszy sposób przedstawia zmagania z ludzkim losem jest ,,Król Edyp” Sofoklesa. ,,Król Edyp” wyjątkowo uwypukla rolę fatum. Sofokles w Stasimonie IV tej tragedii szczególnie odniósł się do przeznaczenia. Istotną rolę odgrywa w nim chór, którego tematem przewodnim pieśni jest właśnie rozważanie nad ludzkim życiem. Pieśń otwiera pełna dramatyzmu apostrofa do całej ludzkości: „o śmiertelnych pokolenia, życie wasze to cień cienia!" Słowa te stanowią swego rodzaju przesłanie. Chór ukazuje bezwartościowość, nicość i przemijanie ludzkiego istnienia wobec ciążącego na nim fatum. Oznacza to, że życie ludzkie jest znikome i nietrwałe, człowiek nie ma na nie żadnego wpływu. W pieśni podkreślona zostaje złudność ludzkiego bytu, który dąży do szczęścia, a który tak naprawdę nigdy go nie zazna. Dzieje się tak, dlatego, iż szczęście jest zabrane człowiekowi przez jego przeznaczenie. Główny a zarazem tytułowy bohater tej tragedii jest przykładem zwykłego człowieka, który podjął trud walki z losem, podjął zmaganie, którego wynik z góry był przewidziany. Przykład „Króla Edypa” Sofoklesa ukazuje nam, że człowiek nie ma wpływu na swoje przeznaczenie, a wszelkie próby uwolnienia się od złego losu, jeszcze bardziej przyczyniają się do jego porażki. Dlatego też los ludzki w ujęciu antycznym twórców i myślicieli jest losem tragicznym to znaczy polega na niemożliwości ocalenia się od fatum. Niezależnie od charakteru człowieka, woli i intencji prowadzi on, bowiem do zaplanowanego końca. Człowiek podlega swojemu przeznaczeniu, które jest nieodmienne, a jego wyrok ciąży nad człowiekiem jeszcze przed jego narodzinami.