Tytułową bohaterką dramatu Sofoklesa pt. „ Antygona ” jest właśnie Antygona z rodu Labdajkidów , córka Edypa i Jokasty. Antygona jest siostrą Ismeny . Jest ona młodą dziewczyną, narzeczoną Hajmona.

Antygona jest młoda, piękna, zakochana. Bardzo chce żyć. Ale poczucie obowiązku i konieczność wypełnienia praw boskich jest silniejsza niż wola życia. Jej zdaniem prawo boskie jest wyższe i ważniejsze niż prawo ziemskie, ustanowione przez człowieka. Nie może zrezygnować z tego, co uważa za słuszne i moralne.

Antygona jest pełna dumy rodowej. Porywcza i łatwo wybuchająca, zdecydowana i energiczna, doskonale wie jak przekonać lud, że ma słuszność co do pochówku swojego brata i co do przeciwstawienia się przeciwko rozkazowi króla. Dziewczyna jest przekonana o swojej racji i wyższości nad Kreonem, którego uważa za głupca. Jako, że jest dumna, nie godzi się na hańbienie zarówno swojego jak i Polinejkesowego imienia.

Dla zmarłego brata jest zdolna zrobić wszystko, ponieważ uważa, że należy czcić swe rodzeństwo ponad wszystko, nawet po śmierci. Dla rodziny gotowa jest umrzeć, gdyż śmierci się nie boi.

Antygona jest zuchwała i odważna. Nie boi się przeciwstawić królowi Teb – swojemu wujkowi. Może liczyła na wyjątek przez wzgląd króla na pokrewieństwo, lecz sądzę, że Antygona nawet o tym nie pomyślała.

Moim zdaniem Antygona jest godna uwagi przez swoją postawę i dorosłe zachowanie. Dziewczyna wykazała się niemałą odwagą, rozsądkiem i poświęceniem dla innej osoby co w starożytnej Grecji należało do rzadkości.

I to właśnie dzięki niej dramat Sofoklesa jest warty czasu poświęconego na jego przeczytanie. Czasu, którego później nie żałujemy.