Psalmy, czyli uroczyste pieśni religijne, zna niemalże każdy z nas. Jednymi wyrażamy swoje dziękczynienie za łaski, jakie zesłał nam Bóg, innymi o nie prosimy, a jeszcze z innych czerpiemy treści prorockie, mądrościowe czy też żałobne. Do tych najbardziej wyjątkowych należą psalmy pochwalne, które wychwalają naszego Stwórcę.

W Psalmie 100, słowami “Wykrzykujcie na cześć Pana wszystkie ziemie, służcie Panu z weselem, (..) albowiem dobry jest Pan, łaska Jego trwa na wieki”, podmiot liryczny wzywa stworzenia ziemskie do chwały i uwielbienia Boga, który jest Panem wszystkich istot żywych i pragnie naszego dobra tak, jak pasterz pragnie dobra dla swoich owiec. Mówi również o tym, że jest On nieskończenie łaskawy, w co niewzruszenie wierzy. Lecz przede wszystkim psalmista nawołuje do dziękczynienia Bogu za Jego niezmierną dobroć i podkreśla Jego nadrzędną rolę wobec ludzi w zdaniu “On sam nas stworzył, my Jego własnością”.

Psalm 130 natomiast jest wołaniem do Boga o wysłuchanie i przebaczenie grzechów. Podmiot liryczny wyraża w nim skruchę i uniżenie wobec Jego potęgi, mówiąc “Z głębokości wołam do Ciebie, Panie, (…) wysłuchaj głosu mego”, a także niecierpliwe oczekiwanie na dostąpienie Jego łaski, które dostrzegamy w słowach “Dusza moja oczekuje Pana bardziej niż strażnicy świtu”. Jednak najbardziej znaczący jest fakt, że bojaźń - a więc szacunek połączony z miłością - budzi nie kara, lecz przebaczenie.

Oba przytoczone utwory mówią o Bogu jako o miłosiernym odkupicielu, w którym poddany Mu człowiek szuka wsparcia, pomocy i ratunku. Jest On Panem każdego z nas, o wielkiej mocy, jednak chce dla nas jak najlepiej. Dlatego też bez trudu jesteśmy w stanie Mu niezmiernie zaufać.