Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia w Zaosiu niedaleko Nowogródka. Pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej. Jego ojciec, Mikołaj, był nowogródzkim adwokatem, a matka Barbara z domu Majewska, córką ekonoma z Czombrowa. Naukę w prowadzonej przez dominikanów powiatowej szkole w Nowogródku rozpoczął w 1907 r.. 16 maja 1812r. umarł ojciec poety, co spowodowało pogorszenie się warunków materialnych rodziny. Mickiewicz w 1815r. wyjechał do Wilna, i wstąpił na tamtejszy uniwersytet. Zaczął studia na wydziale Nauk Fizycznych i Matematycznych, oraz uczęszczał na wykłady na wydziałach: Nauk Moralnych i Politycznych oraz Literatury i Sztuk Wyzwolonych. Równocześnie starał się o przyjęcie do Seminarium Nauczycielskiego. Ze względu na swoją sytuację materialną ubiegał się o stypendium rządowe. Po ukończeniu studiów musiał je odpracować. Był jednym z założycieli tajnego Towarzystwa Filomatów, którego celem była praca samokształceniowa i naukowa, a także działalność. W 1818r. w „Tygodniku Wileńskim” zamieszczono pierwszy drukowany wiersz Mickiewicza „Zimę miejską”. W 1819 r. skończył naukę, uzyskując stopień magistra. Ze studiów wyniósł dobre przygotowanie humanistyczne w zakresie filologii klasycznej, historii, teorii poezji i wymowy. Został skierowany do pracy w powiatowej szkole w Kownie (1819 - 1823). W 1822r. w Wilnie ukazał się pierwszy tom jego poezji (Ballady i Romanse). Data ta została uznana za przełom romantyczny w Polsce. Rok później Adam wydał drugi tom poezji (m.in.: Grażyna, II i IV cz. Dziadów). W listopadzie 1823 r. Mickiewicz został aresztowany, na podstawie śledztwa w sprawie tajnych związków młodzieży na Litwie. Wolność odzyskał w maju 1824r., a jesienią opuścił Litwę. Udał się do Rosji, gdzie spędził pięć lat. W tym czasie odbył wycieczkę na Krym, której owocem są „Sonety Krymskie”. W Moskwie i Petersburgu zyskał sławę poety romantycznego, a jego improwizacje wzbudzały na salonach powszechny zachwyt. W 1828r. opublikował Konrada Wallenroda. Dzięki pomocy zaprzyjaźnionych Rosjan w maju 1829r. opuścił Rosję i popłynął do Hamburga. Podczas swoich podróży po Europie Mickiewicz poznał m.in.: J. F. Goethego, A. W. Schlegla, oraz V. Hankę. Będąc w Rzymie dowiedział się o wybuchu powstania warszawskiego. Nie wziął w nim jednak udziału. W marcu 1832r. w Dreźnie powstała III cz. Dziadów. W lipcu tego roku wyjechał do Paryża, w którym z niewielkimi przerwami spędził resztę życia. Początkowo włączył się w prace emigracji. Został członkiem Towarzystwa Literackiego, Towarzystwa Litwy i Ziem Ruskich, w 1833 był redaktorem i głównym publicystą “Pielgrzyma Polskiego”. Swoje przemyślenia na temat misji Polski i zadań emigracji zawarł w Księgach narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego w 1832r.. W 1834 wydał „Pana Tadeusza”. W 1834r. Adam Mickiewicz ożenił się z Celiną Szymanowską, choć był nieszczęśliwie zakochany w Maryli Wereszczakównie. Poeta nie miał stałych dochodów. Miał sześcioro dzieci. Od listopada 1839r. wykładał literaturę łacińską w Akademii w Lozannie, lecz jesienią 1840r. objął katedrę literatury słowiańskiej w Collége de France. Wykłady paryskie były bardzo popularne, i to nie tylko wśród polskich emigrantów. Marcem 1848 zorganizował Legion u boku Józefa Wysockiego, walczący we Włoszech do lipca 1849. W 1852r. otrzymał posadę w Bibliotece Arsenału. Po śmierci żony w 1855r. zastawił nieletnie dzieci w Paryżu i udał się do Turcji. Rozgoryczony politycznymi starciami, zmęczony fizycznie i psychicznie nieoczekiwanie zmarł w Stambule, prawdopodobnie na cholerę. Jego zwłoki przewieziono do Francji i pochowano na cmentarzu w Montmorency. W 1890r. trumna z ciałem Mickiewicza została przewieziona do katedry wawelskiej w Krakowie.