Panowanie Jagiellonów w Polsce zostało zapoczątkowane w 1385 r. przez ustalone na podstawie unii w Krewie małżeństwo Jagiełły z dziedziczką tronu polskiego Jadwigą Andegaweńską, koronowaną na króla Polski po śmierci Ludwika Węgierskiego, siostrzeńca Kazimierza III Wielkiego, który nie pozostawił męskich potomków. Panowanie Jagiellonów to czas wielkich sukcesów militarnych państw Polski i Litwy na zachodzie (wygrane wojny z zakonem krzyżackim) i jednoczesnej presji na ziemie litewskie zaborczego Wielkiego Księstwa Moskiewskiego.

Jagiellonowie w 1440 r. zasiadli na tronie węgierskim, jednak panowanie w tym kraju nie trwało długo, bowiem Władysław III Warneńczyk, król Polski i Węgier, zginął podczas bitwie pod Warną w 1444 r.

Władysław II Jagiellończyk, syn Kazimierza IV Jagiellończyka obejmując trony Czech w 1471 r. i Węgier 1490 r., dał początek czesko-węgierskiej gałęzi dynastii Jagiellonów, która wymarła w 1526 r. po bezdzietnej śmierci Ludwika Jagiellończyka, który zginął w bitwie pod Mohaczem.

Zygmunt I Stary był kontynuatorem polskiej gałęzi dynastii Jagiellonów, która wymarła w linii męskiej w 1572 r. po bezdzietnej śmierci Zygmunta Augusta, a w linii żeńskiej w 1596 r. po śmierci Anny Jagiellonki.

W szczytowym okresie Jagiellonowie skupiali pod swoim panowaniem obszar ponad 2 000 000 km², co czyniło ich jedną z najpotężniejszych dynastii w Europie. Przez cały czas swojego panowania rywalizowali o wpływy z monarchią Habsburgów. W okresie ich władzy nastąpił rozkwit kulturalny i gospodarczy państw, w których sprawowali władzę.