Utwór Edwarda Stachury “Człowiek człowiekowi…” zbudowany jest z 10 strof, które mają postać dystychów. Tytuł to incipit. W wierszu pojawiają się cechy charakterystyczne dla liryki inwokacyjnej (wskazują na apostrofy “lecz ty”). Anafory “człowiek człowiekowi” świadczą o silnym związku dzieła z ideałami renesansowymi, które opierały się głównie na antropocentryzmie. Utwór związany jest szczególnie z postacią humanisty i ukazuje jak on powinien się zachowywać. Wykrzyknienia podkreślają emocjonalny stosunek podmiotu lirycznego do tematu człowieczeństwa, a także wpływają na melodykę wiersza.

Na podstawie wypowiedzi osoby mówiącej w wierszu można uznać, że współczesne relacje międzyludzkie nie zaliczają się do godnych podziwu. Rzeczowniki znajdujące się na końcach strof 1, 3, 5 i 7 zdecydowanie mają charakter pejoratywny, przez co ukazują negatywne nastawienie ludzi względem siebie. Natomiast strofy 2, 4, 6 i 8, w których zawarta jest apostrofa “lecz ty się nie daj” wskazują zachowanie właściwe renesansowemu światopoglądowi, jakim jest humanizm. Ostatnia strofa jest w pełni pozytywna, ponieważ obrazuje poprawne i możliwe do urzeczywistnienia stosunki interpersonalne polegające na wzajemnym szacunku i sympatii.