Ignacy Jan Paderewski urodził się 6 listopada 1860 roku we wsi Kuryłówka na Podolu. Po śmierci matki Polikseny jego jedynym opiekunem był ojciec, który za udział w powstaniu listopadowym musiał odbyć karę roku więzienia w Kijowie. Przez ten czas małym Ignacym opiekowała się ciotka. Od dzieciństwa był uzdolniony muzycznie i grał na starym, rodzinnym fortepianie. W jego wychowaniu pomagał także Michał Babiński-były powstaniec listopadowy, który nauczał go historii, geografii, języka francuskiego oraz literatury polskiej. W wieku 12 lat rozpoczął naukę w Instytucie Muzycznym noszącym potem nazwę Konserwatorium Warszawskie. Po jego ukończeniu utrzymywał się z grania na przyjęciach i weselach oraz nauki gry na fortepianie. Komponował także własne utwory i wykonywał je na owych przyjęciach. Od razu zyskał uznanie publiczności i otoczenia pomimo to twierdził, że musi się jeszcze wiele nauczyć i ćwiczył czasem nawet 12 godzin dziennie. W 1880 roku zawarł pierwsze małżeństwo. Jego wybranką była Antonina Korsakówna. Ich małżeństwo nie trwało niestety długo. Po roku czasu jego zona zmarła i pozostawiła go z zaledwie kilkumiesięcznym synem Alfredem. Zaraz po tym razem z synem wyjechał do Berlina doskonalić swój warsztat na studiach muzycznych. Podczas zagranicznych wyjazdów Paderewski poznał wiele słynnych osobliwości m.in. znaną polską aktorkę Helenę Modrzejewską . Ona zafascynowana jego talentem przekazała mu dużą kwotę pieniężną na doskonalenie gry. Dzięki temu mógł on kontynuować naukę w Wiedniu u polskiego pianisty, kompozytora i nauczyciela Teodora Leszetyckiego. To właśnie on polecił go konserwatorium w Strasburgu w którym Paderewski pracował w latach 1880-1888. W Wiedniu w 1887 roku zadebiutował własnym recitalem, a odniesiony sukces pozwolił mu na wyjazd do stolicy Francji-Paryża. W 1888 roku odbył się jego pierwszy duży koncert. Po serii koncertów w muzycznej stolicy Europy Paderewski odniósł rozgłos i popularność. Poznał tam tez i zaprzyjaźnił się z kompozytorem Camille Saint-Saëns. Sławę wirtuoza fortepianu potwierdziła trasa koncertowa w Anglii. Brytyjska królowa Elżbieta wpisała do swojego diariusza : “Gra tak przecudnie, z taka siłą wyrazu i głębokim uczuciem. Myślę naprawdę, ze zupełnie dorównywa Rubinsteinowi”. Pełnie tryumfu przyniosły mu koncerty w USA w latach 1891-1892 na które Paderewski musiał się udać ze względu na kłopoty finansowe. Potem na stałe zamieszkał w USA. Zyskał ogromna popularność. Nazywany był największym ze wszystkich, mistrzem, królem pianistów, czarodziejem klawiatury. W 1899 roku ożenił się z Heleną Górską. Pomimo zakupienia dworku w Polsce Paderewscy zamieszkali w Morges, niedaleko szwajcarskiej Lozanny Paderewski był patriotą. Na jego zlecenie w 1908 roku rzeźbiarz Antoni Wiwulski wykonał pomnik upamiętniający zwycięstwo wojsk polskich nad zakonem krzyżackim w bitwie pod Grunwaldem. Posąg został odsłonięty w pięćsetną rocznicę bitwy w 1910 roku w Krakowie w obecności ponad 15 osób. Paderewski wygłosił wtedy przemówienie o wymowie niepodległościowej. O wybuchu I wojny światowej Paderewski dowiedział się podczas przyjęcia z okazji jego imienin. Razem z Henrykiem Sienkiewiczem organizował Komitet Pomocy Polskim Ofiarom Wojny w Vevey oraz Polski Komitet Ratunkowy w Londynie. Od roku 1917 zaangażował się w prace Komitetu Narodowego Polskiego jako jego delegat w USA. Przed każdym ze swoich występów przemawiał na temat postulowanej przez niego niepodległości Polski. W krótkim czasie udało mu się zbliżyć do doradcy prezydenta Wilsona, Edwarda House’a. Później spotkał się z samym prezydentem, któremu w styczniu 1927 roku przekazał memoriał na temat Polski. Być może z tego powodu sprawa niepodległości naszego kraju znalazła się w słynnych 14 punktach Wilsona. Wkrótce powrócił do Polski. 25 grudnia 1918 roku pojawił się w Gdańsku, skąd następnie udał się do Poznania. Jego przemówienie z hotelowego balkonu do tłumu wiwatujących na jego cześć poznaniaków stało się sygnałem do wybuchu powstania wielkopolskiego zakończonego sukcesem. Po przyjeździe do stolicy spotkał się z marszałkiem Piłsudskim i podjął się roli mediatora pomiędzy nim, a obozem Dmowskiego. 16 stycznia 1919 roku został premierem, zatrzymując dla siebie także stanowisko ministra spraw zagranicznych. Wraz z Romanem Dmowskim reprezentował Polskę na konferencji w Paryżu zakończoną podpisaniem traktatu wersalskiego, kończącego I wojnę światową. Powrócił jednak do kraju po rozpoczęciu wojny polsko bolszewickiej w 1920 roku. Został wysłannikiem rządu polskiego do Ligi Narodów. Wkrótce jednak zrezygnował z tej funkcji w 1921 roku. Z końcem roku 1921 zrezygnował z czynnego udziału w życiu politycznym i wznowił swoje trasy koncertowe w USA. Później zajął się także działalnością charytatywną (w 1932 roku, na występ Paderewskiego w Madison Square Garden przybyła rekordowa liczba widzów - 16 tys., a dochód z tego koncertu artysta przeznaczył na bezrobotnych amerykańskich muzyków). Wrócił do polityki w połowie lat 30. jako jeden z inicjatorów Frontu Morges. Wybuch II wojny światowej był dla niego wstrząsem.

Po wybuchu II wojny światowej, Paderewski wszedł w skład władz Polski na uchodźstwie. Został przewodniczącym Rady Narodowej w Londynie, która stanowiła coś na kształt emigracyjnego parlamentu. Jesienią 1940 roku 80-letni Paderewski powrócił do USA, gdzie, owacyjnie witany, wygłosił szereg przemówień radiowych. Ich cel był zawsze ten sam-niesienie pomocy ojczyźnie. Ignacy Jan Paderewski zmarł 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku. Pierwotnie pochowano go na cmentarzu wojskowym Arlington w Waszyngtonie. Jednak w 1992 roku trumnę z jego prochami sprowadzono do Polski, gdzie spoczęła w podziemiach archikatedry św. Jana w Warszawie.