“Mona Lisa” jest najsłynniejszym obrazem Leonarda da Vinci. Powstał w latach 1503-1506 i obecnie znajduje się w paryskim luwrze będąc własnością rządu Francji. Twórca jest malarzem włoskiego renesansu. Wykonywał swoje obrazy w sposób bardzo powolny i nadzwyczaj drobiazgowy. W porównaniu z innymi artystami renesansu stworzył niewiele dzieł. Znany jest przede wszystkim z fresków i obrazów olejnych. W renesansie popularne były portrety, co wiązało się z rolą jednostki w życiu społecznym. Artyści dążyli do jak najwierniejszego odzwierciedlenia rzeczywistości.

Postać przedstawiona na obrazie to florencka patrycjuszka Lisa Gherardini, zwana także Monną Lisą del Giocondo. Mimo, że ukazana jest tylko do połowy, można dostrzec jej krągłą i kobiecą figurę. Ma ona długie, ciemne włosy, oczy w kształcie migdałów i niewielkie usta. Największą uwagę przykuwa delikatny, ledwo zauważalny uśmiech Jej ciało jest pokryte szatą. Za kobietą znajduje się krajobraz z brunatno-zielonymi skałami. 
Forma płaszczyzny obrazu jest usytuowana wertykalnie. Kolory przedstawione na obrazie są zimne, ciemne i stonowane, a dominatą kolorystyczną jest zieleń co potwierdza szata Mona Lisy oraz znajdujący się za nią las. Postać na pierwszym planie nie odznacza się jaśniejszą kolorystyką, wręcz wtapia się w krajobraz. Wpływają również na to łagodne przejścia od światła do cienia. 

Według mnie fascynującym punktem obrazu jest niezwykły uśmiech kobiety, który pozwala na indywidualną interpretację odbiorcy. Może on oznaczać dumę, zadowolenie, cnotliwość, a nawet zniechęcenie. Decyduje on więc o uniwersalności tego dzieła.