Teza : ojczyznę kocha się nie dlatego, że wielka, ale dlatego, że własna Argumenty : 1. nie ważne ze nie jest az tak wielka, ale ze wogole ja mamy i czujemy się w niej jak u siebie 2. wiążą się z nią wspomnienia 3. przodkowie walczyli o nią dla nas podsumowanie:

t: ,,Ojczyznę kocha się nie dlatego, że wielka, ale dlatego, że własna”.

W pełni zgadzam się z tezą sformułowaną w temacie. Zanim przystąpię do jej bronienia, myślę, że warto zastanowić się, nad znaczeniem słowa ,,ojczyzna”. Ojczyzna to pojęcie o dwojakim znaczeniu, odnoszącym się do przestrzeni istotnej dla pojedynczego człowieka lub zbiorowości (narodu). Może być traktowana jako ważna ze względu na miejsce urodzenia, długi i wspaniały czas przeżyty w tym miejscu, np. dzieciństwo, lub, dlatego, że jest miejscem pochodzenia przodków czy rodziny.

Niektórym może wydawać się, że ojczyzna nie jest im do niczego potrzebna. Są osoby, którym na niej nie zależy i nie darzą jej żadnym specjalnym uczuciem. Często jest to spowodowane tym, że nie jest wysoko zmodernizowana, jej terytorium jest niewielkich rozmiarów a władze sprawują osoby, które egoistycznie patrzą na swoje potrzeby a nie swojego państwa. Jednakże ja zajmuje w tej sprawie odmienne stanowisko, zgodne z tezą tej rozprawki. Nie jest istotne to, jak bardzo nasza ojczyzna jest rozwinięta, materialna strona na miłość prawdziwych obywateli nie powinna mieć wpływu! Ważne jest przywiązanie, wdzięczność za to, że posiadamy swoje miejsce na ziemi, swój dom. Sam Juliusz Słowacki w swoim ,,Hymnie” opisywał jego niewymowną tęsknotę za ojczyzną, podczas przebywania na emigracji. Mimo że znajdował się w miejscu stokroć lepszym od Polski – z piękniejszymi krajobrazami, otaczało go grono miłych ludzi, to nie wystarczyło, by zapomnieć. Zapomnieć o kraju, który kochał, był jego własnym, a to co w nim się znajdowało, nawet jeśli mniej doskonałe, należało DO NIEGO.

Kolejnym moim argumentem potwierdzającym tezę jest to, że z ojczyzną na ogół łączy nas przeszłość. Jest nieodłączną częścią naszego dzieciństwa, dorastania. To w tym miejscu przyszliśmy na świat, w nim spędziliśmy wspaniałe chwile, z nią wiążą się cudowne wspomnienia! Czy patrząc z tej perspektywy, mając na uwadze to, jak dużą odegrała rolę w naszym życiu, możemy przestać ją kochać? Z tak błahych powodów, że np. nie jest tak rozbudowana jak inne kraje? Ja oczywiście uważam, że nie. Przecież gdyby nie ona, bylibyśmy kimś zupełnie innym. Powinniśmy okazać jej wdzięczność, za to, kim jesteśmy. Jako przykładem posłużę się ,,Inwokacją” Adama Mickiewicza, w której opowiada krajobrazy pozostałe w pamięci, związane z ojczyzną a tym samym z jego młodością. Zachwyca się jej pięknem, klimatem, wspomina chwile spędzone na jej terenie i opisuje swoją tęsknotę. Ma nadzieję, że Bóg pozwoli mu tam jeszcze wrócić.

Bywa też tak, że ludzie czują specjalny sentyment do miejsca, w którym ani się nie urodzili, ani nie spędzili za wiele czasu, o ile w ogóle kiedykolwiek tam byli. Często nazywamy ojczyzną lub ‘drugą ojczyzną’ miejsce, z którego pochodzi nasza rodzina, wyrosły nasze korzenie. Jeśli mówimy już o przodkach, warto uświadomić sobie, jak wiele zrobili dla naszej ojczyzny! Powinni być dla nas wzorem do naśladowania, a ich patriotyczna postawa to dowód szczerej i niekłamanej miłości do ojczyzny, której brakuje u tak wielu osób. Zastanówmy się, jak wiele poświęcili, byśmy teraz mogli żyć w niepodległym, wolnym, bezpiecznym kraju. Jak duża jest liczba patriotów, którzy zginęli w imię swoich przekonań, dając dowód swojej bezgranicznej miłości do kraju, z którego pochodzili. Konrad z ,,Dziadów” Mickiewicza był w stanie nawet wyrzec się wiary i Boga, dla ojczyzny i swoich rodaków mógł zrobić wszystko. Oczywiście taka postawa to znowu przesada w drugą stronę, aczkolwiek jest to dobry przykład.

Mam nadzieję, że moje argumenty przekonały was do tego, by kochać ojczyznę bez względu na wszystko, żewarto dla niej walczyć i być jej wdzięcznym. Myślę, że zaczniecie bardziej zwracać uwagę na wartość tego, że Polska jest naszym krajem, niż na to, że nie jest zbyt duża.