[i][b]Moni[/i]tor[/b] [b]Druga połowa wieku siedemnastego i początek osiemnastego pogrążył nasz kraj w głębokim zacofaniu kulturalnym i dusznej atmosferze marazmu i konserwatyzmu. Mimo to udało się dokonać przewrotu umysłowego, który był wstępem do dalszych działań. Przemiany te miały związek z wystąpieniem grupy magnatów skupionych wokół “Familii” Czartoryskich, stawiających sobie za cel głębokie reformy w kraju. [/b] Stanisław August wiele czasu poświęcał kulturze i oświacie, ponieważ nie mógł do końca zrealizować swoich planów politycznych. Czasy Stanisławowskie przyniosły rozkwit polskiego piśmiennictwa. Wydawano i drukowano poezję, dzieła naukowe, prasę, publicystykę. Autorzy dzieł nie tylko chcieli śmieszyć, ale też uczyć. Z inicjatywy króla powstał w 1765 r. Teatr. Odegrał on ważną rolę w programowaniu reform i wychowywaniu społeczeństwa. Walczył z wynaturzeniami społeczeństwa. W związku z wydarzeniami w kraju istniał do 1767 r. Potem rozpoczęła się 7 letnia przerwa.

Król lubił być otaczany przez artystów. Wydawał wiele pieniędzy na obrazy i rzeźby zdobiące sale Zamku Królewskiego. Na królewskim dworze malowali: Canaletto i Marcello Bacciarelli. Zostawili oni po sobie piękne obrazy oddające najmniejsze szczegóły ówczesnej stolicy. Król był mecenatem sztuki. W architekturze panował umiar i prostota w przeciwieństwie do sztuki baroku. Taki styl nazwano [b]klasycyzmem[/b]. W czasach panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego wielką wagę przywiązywano do literatury i oświaty więc te czasy nazwano także [b]oświeceniem [/b][b]stanisławowskim[/b].