Ks. Józef Tischner urodził się 12 marca 1931 r. w Starym Sączu, w rodzinie nauczycielskiej. Dzieciństwo i młodość spędził w Łopusznej. Miejscowość tę musiał jednak wraz z rodzicami opuścić na parę lat w czasie wojny. Mieszkali najpierw w Rabie Wyżnej, a od 1942 r. w Rogoźniku, gdzie przebywali do końca wojny. W tej ostatniej miejscowości przyszły ksiądz skończył szkołę powszechną oraz pierwszy rok gimnazjum na tajnym nauczaniu. W 1945 r. został przyjęty do gimnazjum w Nowym Targu, gdzie po 4 latach zdał maturę. Następnie podjął studia na Wydziale Prawa UJ, ale już po roku zmienił go na Wydział Teologiczny. Jego studia przypadły na bardzo trudny dla Kościoła okres. Na ostatnim roku jego wykładowcą był przyszły papież Karol Wojtyła. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 czerwca 1955 r. W latach 1955- 1957 studiował na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Studia te kontynuował po powrocie do Krakowa na Wydziale Historyczno- Filozoficznym (lata 1957-59). W tych samych latach co studia na UJ pracował jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Chrzanowie, a w okresie od 1959 do 1963 r. pełnił tę samą funkcję w parafii św. Kazimierza w Krakowie. W 1963 r. obronił pracę doktorską (habilitował się w r. 1974) i zaczął wykładać filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym (obecnie Papieska Akademia Teologiczna) w Krakowie. Od 1965 r. zaczął współpracę z “Tygodnikiem Powszechnym” oraz “Znakiem”. W tym samym roku przeprowadził się z parafii św. Kazimierza do domu księży profesorów przy ul. św. Marka. Tam mieszkał do lat 90 i odprawiał m.in. słynne Msze Św. Dla przedszkolaków (lata siedemdziesiąte). Od początku powstania “Solidarności” był związany z tym ruchem. 19 października 1980 r. wygłosił na Wawelu głośną homilię “Solidarność sumień”, brał też udział w licznych akcjach pomocowych. Został kapelanem Związku Podhalan. Od 1982 r. odprawiał sierpniowe Msze Święte w intencji ojczyzny w kaplicy pod Turbaczem. Równolegle od 1981 r. współtworzył Wydział Filozoficzny Papieskiej Akademii Teologicznej jako dziekan, a od 1985 r. profesor nadzwyczajny (odmówił jednak przyjęcia funkcji rektora, ponieważ trudno byłoby ją godzić z pracą naukową i duszpasterską). W 1981 r. założył też wraz z Hansem- Georgiem Gadamerem i Krzysztofem Michalskim Instytut Nauk o Człowieku w Wiedniu, gdzie pełnił rolę prezydenta. Zdobył doktorat honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego oraz Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie i liczne nagrody za działalność literacką. Popularności przysporzyły mu nie tylko książki, ale i audycje radiowe i programy telewizyjne. Pod koniec życia chorował na raka krtani. Zmarł 28 czerwca 200 r. w Krakowie.