MOTYW WIOSNY

Motyw wiosny w malarstwie

Wiosna - to najpiękniejsza z czterech pór roku. Jest ona okresem budzącego się życia oraz symbolem miłości. Wiosną zachodzą gwałtowne zmiany w przyrodzie i przełom w naszych sercach. Motyw wiosny jest częsty w sztuce, w tym również w malarstwie.

Motyw wiosny w malarstwie jest bardzo widoczny u wielu artystów.

 Sandro Botticelli – Primavera

Z prawej strony obrazu widoczna jest bogini chloris, która zostaje dotknięta przez powiew Zefira – wiosenny wiatr, z której ust wysypują się kwiaty zwiastujące nadejście wiosny.

Sandro Botticelli - Zbliżenie Flory

Obraz swoje powstanie czerpie z piątej księgi Przemian Owidiusza, który opisuje nimfę Chloris ściganą przez Zefira, pod którego dotknięciem przeistacza się w piękną Florę, nimfę kwiatów i boginię wiosny.

Tycjan – Flora Wizerunek Flory – bogini wiosny często pojawia się w starożytnej sztuce jaki i w nowożytnym malarstwie. Zainspirowała między innymi słynnego renesansowego artystę Tycjana.

Giuseppe Arcimboldo - Wiosna

Obraz pochodzi z okresu włoskiego manieryzmu. Należy do serii Cztery Pory Roku. Malarstwo Arcimaldiego miało jedną bardzo charakterystyczną cechę. Głowy postaci były tworzone z elementów martwej natury.

Rembrandt - Saskia jako Flora

Również Rembrandt pokusił się o wykorzystanie wizerunku Flory w swojej twórczości. Saskia była pierwszą żoną malarza i często pozowała do jego dzieł .

Françoise Boucher – Cztery pory roku – Wiosna

Temat czterech pór roku zazwyczaj był przedstawiany jako zajęcia rolnicza. Francoise Boucher postanowił wykorzystać go w nowatorski sposób. Obrazy tego artysty są pełne radości wdzięku. Przez wielu są uważanie za ucieleśnienie francuskiego rokoka. Obraz przedstawia scenę wpinania kwiatów we włosy dziewczyny przez młodzieńca. Scenerią jest piękna przyroda parku.

Francisco Goya - Wiosna Jest to hiszpański artysta tworzący na styl romantyzmu i rokoka. Wiosna tego malarza nawiązuję do rokokowych sielanek.

Bolesław Biegas - Wiosna

Polski artysta wykorzystał mozaikę do ukazania wiosny. twórczość należy do dekoracyjno-symbolicznego nurtu secesji. Jeśli chodzi o Polskich artystów to nie można przejść obojętnie obok pracy Tamary Łempickiej, która jest jedną z najbarwniejszych i szalonych kobiet lat dwudziestych. Jej wiosna jest silną, aktywną i energiczną kobietą.

Nie można ominąć Moneta wspominając o motywie wiosny. Impresjoniści oraz postimpresjoniści, do których zaliczamy Claude Moneta malowali pejzaże wiosenne rozświetlone słońcem. Podczas pobytu artysty w Givernie poszukiwał kolorów, swoje zainteresowania rozwijał malując ten sam motyw o różnych porach dnia i roku i podczas różnego oświetlenia.

Claude Monet – Wiosna w okolicach Argenteuil

Claude Monet – Maki w Argenteuil

Claude Monet – Pole tulipanów

Vincent van Gogh wyznawał kult słońca, które chciał zatrzymać w swoich obrazach. Również zaliczany jest to postimpresjonistów. Wypracował własny styl malowania. Do charakterystycznych cech zaliczana jest intensywność barw z przewagą żółci oraz gruba warstwa nakładanych farb.

Motyw wiosny w literaturze

 poeci XX -lecia międzywojennego twierdzili, że poezja powinna być radosna, głosić młodość, miłość i wiosnę, nobilitować życie codzienne i prostego człowieka, naturalne potrzeby ludzkie, podkreślać realia i związki z dużym miastem. Właśnie taką poezję ukazał w wierszu „Wiosna” J. Tuwim. W którym „pierwotny” i „dziki” tłum odrzuca wszelkie konwencje zachowań, zastępuje je modelem życia zbiorowego, który umożliwia przede wszystkim zaspokojenie popędu. Po długich dniach zimowego uśpienia rozpocznie się coś na kształt wiosennej orgii, pogańskiego święta. Wiersz jest prostą pochwałą wiosny, witalności.Innym wierszem o symbolice wiosennej jest „Gdzie nie posieją mnie…”  K. Wierzyńskiego, autor opisuje w nim zmianę pór roku, odchodzi zima, topnieją śniegi, kwitną pierwsze kwiaty. Jest to metafora, poprzez którą autor opisuje przemijanie tendencji różnych epok i pojawianie się na ich miejsce nowych. Spoglądając na sentymentalistów można dostrzec utwór „Tęskność na wiosnę” twórczości Franciszka Karpińskiego. Również w Panu Tadeuszu wpleciony jest wątek wiosny. Mickiewicz zmienił porę nadejścia Napoleona na wiosnę właśnie, bo wiosna wiąże się z nadzieją, a Polacy liczyli, że Bonaparte pomoże im w odzyskaniu niepodległości. Kolejny jest Leopold Staff ze swym wierszem „Deszcz wiosenny,Cztery pory roku,Kwiecień”. Nie można ominąć Chłopów i „Wiosny” „Wiosna" rozpoczyna sic lirycznym zachwytem narratora nad stanem natury o tej por/c roku. I )o wsi powraca Agata, niosąc w woreczkach dobytek uzyskany dzięki żebrom. Agata ze zdziwieniem spostrzega pustkę na polach, brak krzątających się o tej porze roku ludzi. Od Kłębowej dowiaduje się. że lipeckie chłopy „wszystkie w kreminale". Agata powróciła do rodzinnej wsi i krewniaków, ponieważ wśród swoich pragnie umrzeć. U Borynów nastały istotne zmiany. Hanka, obawiając się przebiegłości kowala, szybko wprowadziła się do swojej dawnej izby. Z. Jagną toczyła “zażartą, milczącą i nieustępliwą wojnę”. „A stróżowała pilnie: toć Antkowy leż był gront, a stary ledwie ział i mógł leda pacierz wyciągnąć kulasy. " Właśnie Hanka zajęła się chorym, opuszczonym Boryna, karmi go, troszczy się o jego pościel. Jagna niezmiernie się nudzi. Ucieka z chałupy na wieś. Siedzi jednak u Borynów, bo laka jest wola jej matki. Jednej niedzieli zjawia się Rocho z wiadomością od Antka. Poleca Hance przed Wielkanocą zabić wieprzka. Kowal węszy u Boryny pieniądze. Hanka zdaje sobie z tego sprawę. Pewnego razu chory Boryna odzyskuje przytomność, mówi Hance, gdzie w komorze schowane są oszczędności. Hanka je odnajduje. Podczas świąt dochodzi też. do pierwszego dłuższego spotkania Jagny z synem organistów, Jasiem. Zamieniają wówczas kilka słów o wyraźnym podtekście erotycznym. Jagna wydaje się być zauroczona księży-kiem. Zauroczenie to nic przeszkadza jej nawiązać nowego romansu - -z wójtem. Wprawdzie stroną aktywną jest tu wójt, to jednak Jagna jakby wyczekiwała tej nowej przygody miłosnej. W owym okresie ma miejsce tajemniczy pożar na Polesiu u Niemców. Ze wsi pomocy udzielają jedynie kowal i wójt. Wkrótce Hanka rodzi kolejne dziecko. Mimo poporodowej słabości nie wypuszcza z rąk władzy w gospodarstwie. Do Hanki przychodzi ojciec Bylica. od którego dowiaduje się, że do jego domu wprowadzi! się brat dziedzica, pan Jacek. Lipczanie ten gest solidaryzmu społecznego traktują jako dziwactwo, a nawet wariactwo.  Kobiety nie radzą sobie z pracami w polu. Z pomocą spieszy im Rocho, który w jedną z. niedziel zorganizował chłopów z sąsiedniej wsi do pracy na lipeckich polach. W jakiś czas po tym epizodzie powracają zwolnieni z. więzienia chłopi. Próżno jednak Hanka wypatruje Antka. Powoli życic w Lipcach zaczęło wracać do normy. Codziennej radości z powodu wyjścia z. więzienia często towarzyszy frasunek z powodu biedy. Weronice i Stachowi zawaliła się chałupa. Nawet świetny fachowiec stolarski. Mateusz, nie widzi sensu jej naprawy radzi postawić nową. Mieszkańcy mówią o powrocie z wojska brata Antka Borynowego, Grzeli i Jaśka Tereski. Tereska jawnie związana romansem z. Mateuszem przeżywa poważne rozterki. Jednak Mateusz, zadurzony w Jagnie, powściągliwość Tereski przyjmuje z ulgą. O Jagnie zaczyna się we wsi mówić głośno, że jest „wójtową kochanicą". Ciężki przednówek daje się lipczakom mocno we znaki. Na dodatek poważnie zadłużony dziedzic postanowił sprzedać Niemcom Podlesie. Chłopi postanawiają nie dopuścić do ich zasiedzenia się, rozważają możliwość wykupienia tego majątku. Odczuwa się powszechnie „głód ziemi". Rocho przeczytał Hance list z sądu, w którym zaproponowano, by ,,przywieźli pięćset rubli zastawu a/bo poręczenie, to Antka wypuszczą…". Podjęła więc starania o jego uwolnienie. Przed jego powrotem umiera stary Maciej Boryna. Scena śmierci utrzymana jest w konwencji symbolicznej: oto o świtaniu Maciej Boryna podczas siewu odchodzi z tego świata („Boryna naraz przyklęknął na zagonie i jął w nastawioną koszulę nabierać ziemi, niby z tego wora zboże naszykowane do siewu […], przeżegnał się, spróbował rozmachu i począł obsiewać… “). Tak dopełnia się jego los siewcy-gospodarza. Motywów wiosny w literaturze zatem mamy całe mnóstwo. Na koniec można wymienić jeszcze kilka. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska -„Babcia na wiosnę”. Bolesław Leśmian -”Romans”Tadeusz Boy-Żeleński „Z nastrojów wiosennych” Lew Tołstoj „Anna Karenina” Tom I.

Motyw wiosny w muzyce Wiosna ujawnia się również w muzyce w takich utworach jak :

Ewa Demarczyk - Wiosenna noc w Starym Krakowie Wolna Grupa Bukowina - Piosenka wiosenna Wolna Grupa Bukowina - Wychodzimy z zimy