Obraz jest realistyczny, ale pełen głębi psychologicznej, tajemniczości i duchowości. Prezentuje mistrzowskie operowanie światłem oraz półcieniem. Na pierwszym planie znajdują się postacie marnotrawnego syna i ojca. Postać syna przejmuje stanem, w którym się znajduje. Na nogach widoczne są rozpadające się chodaki, ukazujące poranione stopy, a brudne złachmanione ubranie jest w strzępach. Głowa jest ogolona i pokryta strupami. Twarz syna nie jest dobrze widoczna, ale widać na niej grube rysy i ulgę. Lewa jego bosa stopa, symbolizuje uniżoność i szacunek wobec ojca. Postać ojca wyraża wybaczenie i ulgę z powrotu już opłakanego syna. Dłonie ojca są symbolicznie różne – jedna jest szeroka, twarda, spracowana, druga zaś smukła i biała, jakby kobieca. Zdają się badać ciało wynędzniałego przybysza. Ojciec ubrany jest starannie, ale ubogo. Wybacza synowi grzechy oplatając go dłońmi. Obraz roztacza aurę duchowości. Jedną z postaci drugiego planu jest wierny syn, który pozostał z ojcem w domu. Jest on bogato ubrany, a jego twarz wyraża zdziwienie. Jest wyraźnie niezadowolony z reakcji ojca na powrót niewiernego syna, który go opuścił. Złości go to, że z taką czułością ojciec przyjął swego syna, który opuścił go i roztrwonił ofiarowane mu bogactwo. Widocznie nie jest zadowolony z powrotu swego brata. To dzieło już po pierwszym spojrzeniu wydaje się oryginalne i jakby inne. Niewątpliwie takie wrażenie na odbiorcy wywiera jego nietypowy kształt – okrąg, symbol boskiej doskonałości, ujęty w ośmiokąt oznaczający zmartwychwstanie ciała i duszy. Na obrazie możemy wyróżnic trzy plany oraz dwie strony: prawą-dobrą i lewą- złą.. Na pierwszym planie, po środku, przedstawiony jest wędrowiec ubrany w obdarte szaty. Na plecach ma kosz podróżny – jedyną rzecz

łączącą go z domem. Na pewno nie przypadkiem autor umieścił w nim wystającą łyżkę, gdyz jest to znak włóczęgarstwa. W lewej dłoni trzyma kapelusz, którego umieszczenie interpretuję jako chęć powrotu do domu. Na drugim planie, po lewej stronie, widzimy budynek, a właściwie jego ruiny. Prawdopodobnie jest to karczma, która chyli się już ku bankructwu i upadkowi. Wygląda na bardzo zaniedbaną. Natomiast z prawej strony widać bramę oraz drzewo, na którym siedzi sowa. Brama to przejście do nowego, lepszego zycia. ma ona uchwyt w kształcie równobocznego trójkąta- symbol Boga oraz sześc pól. Ten akcent rozumiemy jako biblijne szesc dni stworzenia świata. Możemy się domyślac, że drzewo za bramą to buk czyli tzw drzewo zycia oraz sowa na jego gałęzi, czyli mądrość. Specjalną symbolikę ma też, nie przypadkiem umieszczona z prawej str, krowa – zwierze poświęcane Bogu jako ofiara oraz świnia przed karczmą – jako zło i nieczystość. Kontrast jest tu tez uwidoczniony poprzez delikatną zmianę barw. na pierwszym planie kolorystyka jest ponura, utrzymana w brązach i szarościach., jednak im dalej tym jaśniej. W prawym górnym rogu możemy nawet dostrzec barwę błękitną. Z tego krótkiego opisu wnioskuję, iż ukazany mężczyzna – syn - przechodzi na dobrą drogę. Idzie w kierunki bramy i światłości, być może to właśnie brama do lepszego życia. Wyraznie widac, ze zostawia za soba ciemnosc i opuszcza zły swiat. Zatem wymowa tego obrazu jest niezwykła. pokazuje ze trzeba umiec pokonac zlo i wejść na dobra droge, isc za Bogiem i nie dac się zwiesc szatanowi. Lot (hebr. לוֹט, welon, zasłona, całun[1]) – bratanek biblijnego patriarchy Abrahama. Wraz ze swoim dziadkiem Terachem i stryjem Abrahamem wyruszył z Ur chaldejskiego do Charanu. Później towarzyszył Abrahamowi w wędrówce do Egiptu. Po jego opuszczeniu rozstał się ze stryjem i osiadł w Sodomie. Gdy Bóg zesłał karę na to miasto, Lot jako jedyny sprawiedliwy w mieście został ocalony wraz ze swoją rodziną. Jednak żona Lota (jej imię nie zostało podane w Biblii[2]) została zamieniona za nieposłuszeństwo wobec Boga w słup soli. Po ucieczce z okolic Sodomy Lot mieszkał w pieczarze z córkami. Te, chcąc zapewnić ojcu potomstwo lub z obawy, iż są jedynymi ocalałymi ludźmi z katastrofy, jakiej byli świadkami i chcąc w ten sposób utrzymać rodzaj ludzki, upiły go i obcowały z nim, dając mu synów Moaba i Ben-Ammiego, protoplastów Moabitów i Ammonitów. Lot był synem Harana, najmłodszego z synów Teracha; bratankiem Abrama (znanego później pod imieniem Abrahama) i Nachora. Siostrami Lota były Milka, żona Nachora, i Jiska. Po śmierci Harana, Terach zabrał ze sobą swojego syna Abrahama, synową Saraj (znaną później pod imieniem Sary) oraz wnuka Lota i opuścił Ur chaldejskie, by wyruszyć do Kanaanu. Po drodze zatrzymali się w Charanie, gdzie zdecydowali się osiedlić. Tam zmarł Terach. Później Abraham na polecenie Boga Jahwe wyruszył w dalszą drogę, zabierając ze sobą żonę Sarę, bratanka Lota i cały dobytek, jaki obydwaj posiadali. Razem dotarli do Kanaanu, by następnie skierować się w stronę Negebu. Gdy zaś w Kanaanie nastał głód, obydwaj udali się do Egiptu. Po opuszczeniu kraju faraonów powrócili do Negebu. Okazało się jednak, że pastwiska nie są wystarczające dla trzód obydwóch krewnych; dodatkowo dochodziło do sprzeczek między pasterzami jednego i drugiego. W takiej sytuacji Lot i Abraham zdecydowali się rozdzielić; pierwszy osiedlił się w dolinie Jordanu, a jego namioty sięgały aż po Sodomę; drugi pozostał w Kanaanie. W tym czasie Bera, król Sodomy, sprzymierzony z Birszą, królem Gomory; Szinabem, królem Admy; Szemeeberem, królem Seboimu; oraz władcą miasta Beli prowadził w wojnę z Kedorlaomerem, królem Elamu; Tidalem, królem Goim; Amragelem, królem Szinearu, i Ariokiemk, królem Ellasaru. W bitwie w dolinie Siddim wygrali ci ostatni. Sodoma wpadła w ręce zwycięzców; wśród jej mieszkańców wziętych do niewoli znajdował się Lot. Abraham, poinformowany przez jednego ze zbiegów o całej sytuacji, wraz z Amorytami dowodzonymi przez braci Memrego, Eszkola i Anera, wyruszył w pościg za Kedorlaomerem i jego sojusznikami, których rozbił w okolicy Dan. Lot odzyskał wolność i powrócił do Sodomy. Abraham (hebr. Abraham אברהם, akad. A-bi-ra-mu[1], arab. Ibrahim ابرَاهِيم “kochający ojca”) – pierwotnie zwany Abramem, pierwszy z hebrajskich patriarchów.Po tych wydarzeniach Bóg obiecał Abramowi potomka, ale wyjaśnił mu również, że jego spadkobiercy będą w obcym kraju niewolnikami przez przeszło czterysta lat[6]. Wtedy to Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat.Gdy Abram miał 99 lat, ponownie objawił mu się Jahwe i obiecał niezmiernie liczne potomstwo. Pan nadał mu imię Abraham, gdyż zamierzał uczynić go ojcem narodów. Abram, a odtąd już Abraham, miał zapoczątkować dynastię królewską. Swoją żonę Saraj miał zacząć też inaczej nazywać. Jej nowym imieniem miało zostać Sara. Abrahamowi za rok miał urodzić się syn, chociaż jego żona w to nie wierzyła. Jednak Pan ukazał jej łaskawość i uczynił to, co zapowiedział. Sara urodziła syna dokładnie w tym czasie, jaki został wyznaczony. Abraham dał synowi imię Izaak.Po tych wydarzeniach Bóg-Elohim (jednak wg tłumaczenia Sartre’a anioł[7], hebrajskie והאלהים, w Torze: veha’elohim, w Koranie: sen) spowodował próbę (wg innych interpretacji prowokowanie, kuszenie) Abrahama. Kazał mu na jednym z pagórków złożyć w ofierze swojego syna. Abraham nazajutrz podjął decyzję. Narąbał drzewa do spalenia ofiary i wyruszył w drogę. Na górze zbudował ołtarz, związał syna i sięgnął ręką po nóż. Ale wtedy ukazał się Anioł Pański (dosłowne tłumaczenie Anioł Jahwe) i powiedział: Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna. Po chwili Abraham spostrzegł niedaleko barana i złożył go w ofierze zamiast syna. Następnie Anioł Pański przemówił ponownie i pobłogosławił Abrahama za jego oddanie. Abraham wrócił więc do swych sług i wyruszył w kolejną drogę, tym razem do Beer-Szeby. Abraham dożył 175 lat.Według Biblii synem, który miał zostać ofiarowany, był Izaak. Według Koranu - Izmael.

Mojżesz, łac. Moyses, hebr. מֹשֶׁה Mosze, arab. موسى, Musa, cs. Prorok Bogowidiec Moisiej – postać biblijna, przywódca Izraelitów w okresie ich wyjścia z Egiptu i wędrówki do Ziemi Obiecanej, święty prorok. Żył prawdopodobnie w XIII-XII wieku p.n.e. (według Biblii 120 lat). Syn Amrama i Jokebed, brat Aarona i Miriam.Mojżesz ocalał mimo wydanego przez faraona nakazu mordowania wszystkich nowo narodzonych chłopców hebrajskich. Jego matka ukrywała go przez 3 miesiące, a potem włożyła do skrzynki z papirusu powleczonej żywicą i smołą i umieściła wśród sitowia Nilu. Siostra dziecka Miriam śledziła kosz i gdy wyłowiła to piękne dziecko córka faraona, Mojżesz odbył długą wędrówkę przez pustkowie, by schronić się w krainie Midian. Tam też, gdy pasterze odpędzili od studni 7 córek Jetry i ich trzodę, pomógł kobietom i napoił ich zwierzęta. Jetro zaprosił go do siebie i zatrudnił jako pasterza, a z czasem dał mu za żonę swą córkę Seforę, która urodziła mu dwóch synów: Gerszoma i Eliezera (Wj 2:16-22; 18:2-4). Pasł stada w okolicy, aż pewnego dnia udał się do nieuczęszczanego przez innych miejsca na górze Horeb (Synaj). Tam w postaci krzaka, który płonął, lecz się nie spalał, ukazał mu się Bóg. Nakazał on Mojżeszowi wracać do Egiptu i przeprowadzić lud Izraela przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Wtedy też Bóg objawił Mojżeszowi znaczenie swego imienia - Jahwe (Jehowa).Mojżesz udał się do Egiptu i cudami przekonał swój naród, że przysłał go Bóg Jahwe. Mojżesz z bratem Aaronem udali się do faraona, ale on odmówił zgody na wyjście ludu. Wtedy Bóg za pośrednictwem Mojżesza zesłał na Egipcjan 10 plag, z których ostatnią i najbardziej dotkliwą była śmierć wszystkich pierworodnych synów Egipcjan podczas nocy paschalnej.Jahwe za pośrednictwem Mojżesza sprawił, że Morze Czerwone się rozstąpiło, Mojżesz i Izraelici uciekli przez jego środek a pogoń zginęła w nieskończonych odmętach powracających na swe miejsce wód. Mojżesz z mężczyznami, a potem i Miriam z kobietami zaśpiewali pieśń dziękczynną (inaczej Pieśń morza) ku czci Jahwe, chwaląc Go za wielką potęgę (Wj 15,20; BT).od górę Synaj lud otrzymał od Boga 10 przykazańNastępnie w Kadesz-Barnea wyprawił on zwiadowców do ziemi Kananejskiej, ci jednak wrócili przestraszeni potęgą jej mieszkańców. Swym strachem zarazili pozostałych Izraelitów, którzy po raz kolejny złorzeczyli Mojżeszowi. Bóg ukarał Hebrajczyków za ich szemrania, skazując ich na 40-letnią tułaczkę i oznajmiając im, że dopiero ich synowie wejdą do Ziemi Obiecanej. Tam też przeciwko nie mu zbuntowało się 250 wybitnych naczelników wśród nich Korach, za co Bóg ich ukarał – pochłonęła ich rozstępująca ziemia.Mojżesz przewodził Izraelowi przez czterdzieści lat wędrówki po pustyni, jednak nie dane mu było wejść do Ziemi Obiecanej Kanaan, za grzech którego się dopuścił u źródeł Meriba. Mógł jednak popatrzeć na Ziemię Obiecaną z łańcucha górskiego Abarim w Pisga. Śpiewa swoją pieśń pożegnalną. Następnie z wolą Bożą przekazał dowodzenie Jozuemu. Zmarł w wieku 120 lat. Pochowany został w nieznanym miejscu w krainie Moab. Lud opłakiwał jego śmierć przez 30 dni. Żona Lota – nieznana z imienia postać starotestamentowa, która wraz z mężem i dwiema córkami uciekała z zagrożonej zagładą Sodomy. Józef Flawiusz w (DDIXI4) wspomina o zalotnikach dziewic, którzy też by się uratowali, jednak zlekceważyli ostrzeżenie Lota. Przed ucieczką Bóg Jahwe ostrzegł Lota, by nikt nie oglądał się za siebie, gdyż podzieli wówczas los przeklętego miasta. Niestety żona Lota podczas ucieczki obejrzała się ku Sodomie, prawdopodobnie zaciekawiona tym co się tam działo (Biblia daje zbyt mało informacji na temat tej kobiety, nie mamy więc pewności jakimi pobudkami się kierowała, a przekonanie że obejrzała się z ciekawości, jest głównie stereotypowym spojrzeniem na kobiety w tamtej kulturze). Stało się jak mówił Bóg i spotkała ją zagłada, gdyż zamieniła się w słup soli[1]. Jezus Chrystus udzielił przestrogi dla chrześcijan, ostrzegając: Przypomnijcie sobie żonę Lota[2]. Egzegeci[3] uważają, że przyczyną śmierci żony Lota było to, że wróciła do miasta, gdyż je kochała, tam też zginęła. Słup soli jest symbolem - metaforycznym pouczeniem, że za nieposłuszeństwo czeka kara. Jednocześnie jest zapewne etiologicznym wyjaśnieniem powstałego na skutek wypiętrzeń tektonicznych, jakiegoś bloku soli o kształcie postaci ludzkiej. zmienić się w słup soli – zamrzeć w bezruchu, skamienieć z wrażenia lub przerażenia.