Ruch obrotowy Ziemi Ruch obrotowy naszej planety to ruch wokół jej własnej osi, która jest teoretyczną linią prostą, przechodzącą przez bieguny. Ziemia wiruje z zachodu na wschód. Czas jednego pełnego obrotu to 23 godziny 56 minuty i 4 sekundy. jest to tzw. doba gwiazdowa. Doba słoneczna ma 24 godziny. Liniowa prędkość ruchu wirowego uzależniona jest od szerokości geograficznej. Maksymalną prędkość (1670 km/h) notuje się na równiku, a najmniejszą na biegunach.

Konsekwencje ruchu obrotowego Ziemi:

• widoma dobowa wędrówka Słońca po sklepieniu niebieskim,
• dobowy ruch sfery niebieskiej,
• zmiana dnia i nocy oraz wynikająca z niej rachuba czasu,
• pływy morskie,
• spłaszczenie Ziemi na biegunach,
• odchylanie od pionu ciał swobodnie spadających
• siła Coriolisa (odchylenie kierunku poruszania się ciał w prawo na półkuli północnej i w lewo na półkuli południowej). Do zjawisk powodowanych siłą Coriolisa należą:
• odchylenie kierunków przesuwania się stałych wiatrów na kuli ziemskiej
• przemieszczenie się fali pływów na oceanach świata
• silniejsze podmywanie brzegów rzek płynących południkowo.

RACHUBA CZASU , CZAS SŁONECZNY . Czas słoneczny. Czas słoneczny to czas określony dla każdego ziemskiego południka na podstawie momentu górowania Słońca. Wszystkie południki lezące na wschód od miejsca aktualnego górowania mają czas późniejszy, a południki położone na zachód mają czas wcześniejszy. Zakładając że każdy punkt na powierzchni naszej planety dokonuje pełnego obrotu w czasie 24 godzin, można obliczyć różnice czasu pomiędzy danymi południkami. Należy wiedzieć, że: 360° długości geograficznej odpowiada 24 godzinom różnicy czasu, 180° długości geograficznej odpowiada 12 godzinom różnicy czasu, 15° długości geograficznej odpowiada 1 godzinom różnicy czasu, 1° długości geograficznej odpowiada 4 minutom różnicy czasu. Posługiwanie się czasem miejscowym byłoby bardzo uciążliwe w codziennym życiu. Czas strefowy. W 1884 roku wprowadzono nowy system rachuby czasu tzw. czas strefowy. Ziemię została podzielona wzdłuż południków na 24 strefy czasowe. Miejscowy czas słoneczny środkowego południka danej strefy czasowej jest czasem, który obowiązuje w całym wydzielonym pasie. Każda strefa ma szerokość 15°, czyli 7°30’ po obu stronach środkowego południka. Przez Polskę przebiega południk 15°E, który jest południkiem środkowym dla tzw. strefy środkowoeuropejskiej. Różnica pomiędzy czasem naszej strefy a czasem uniwersalnym równa się różnicy długości geograficznej południka środkowego naszej strefy (15°E) i południka Greenwich (0°), wynosi więc jedną godzinę. Czas urzędowy. Czas urzędowy opiera się dużej mierze na czasie strefowym. Wprowadzany jest na podstawie ustaleń władz poszczególnych państw świata. Większość krajów (zwłaszcza małe i średnie pod względem powierzchni oraz o rozciągłości południkowej) ma na całym swoim obszarze tą samą godzinę. Niektóre kraje (zwłaszcza o dużej powierzchni i znacznej rozciągłości równoleżnikowej) wprowadzają różny czas dla swoich jednostek administracyjnych.. Wśród nich są m.in. Stany Zjednoczone oraz Rosja, w której różnica czasu strefowego między wschodnimi a zachodnimi krańcami wynosi aż 9 godzin. Ruch obiegowy Ziemi. Ruch obiegowy Ziemi to ruch jaki wykonuje nasza planeta wokół Słońca. Odbywa się po eliptycznej orbicie. Odległość Ziemi od Słońca nie jest stała i zmienia się w czasie ruchu. Najbliższe położenie (tzw. peryhelium) ma miejsce 2 stycznia i wynosi 147 mln km, a położenie najdalsze (aphelium) obserwuje się 3 lipca i wynosi 152 mln km. Za średnią odległość Ziemi od Słońca (tzw. a.u. - jednostka astronomiczna) przyjmuje się 150 mln km. Ruch obiegowy jest ruchem prawoskrętnym. Okres jednego pełnego obiegu wynosi 365 dni 5 godzin, 49 minut i 42 sekundy. W czasie wykonywania ruchu obiegowego oś ziemska utrzymuje stałe położenie. Jest nachylona do płaszczyzny orbity pod kątem 66°33’. Prędkość z jaką nasza planeta porusza się po orbicie nie jest jednakowa. W ciągu roku zmienia się wysokość Słońca nad horyzontem w czasie górowania, miejsce wschodu i zachodu Słońca oraz długość trwania dnia i nocy. Jedynie na równiku przez cały rok dzień i noc trwają po 12 godz. Poza kołami podbiegunowymi występuje zjawisko dni i nocy polarnych a w wyższych szerokościach geograficznych zjawisko białych nocy. Jednym z dowodów na istnienie ruchu obiegowego Ziemi jest paralaksa gwiazd. Ruch Ziemi po orbicie skutkuje tym, że w różnych okresach roku Słońce widoczne jest na tle różnych gwiazdozbiorów. To na jakim tle widziana jest nasza planeta ma wpływ na podział roku na 12 miesięcy. Słońce w swym pozornym ruchu po sklepieniu niebieskim wędruje po ekliptyce, która nachylona jest do płaszczyzny równika po kątem 23°27’. W dniu przesilenia letniego na półkuli północnej Słońce obserwowane jest na tle gwiazdozbioru Raka. Dwa razy w ciągu roku nasza najbliższa gwiazda wyznacza koła odpowiadające płaszczyźnie równika niebieskiego, którego umownym odbiciem jest równik ziemski. Największa ilość promieniowania słonecznego dociera do powierzchni Ziemi, gdy promienie padają prostopadle. Dzieje się tak: 22.czerwca na Zwrotniku Raka (przesilenie letnie), 22.grudnia na Zwrotniku Koziorożca (przesilenie zimowe) 21. marca na równiku (równonoc wiosenna) i 25. września na równiku (równonoc jesienna). Konsekwencje ruchu obiegowego Ziemi:

• pory roku,
• zmiany w ciągu roku wysokości Słońca nad horyzontem w momencie górowania,
• różna długość dnia i nocy w ciągu roku,
• różne punkty wschodu i zachodu Słońca na horyzoncie w ciągu roku,
• zmiana położenia gwiazdozbiorów na sferze niebieskiej w ciągu roku,
• nierównomierna ilość docierających promieni słonecznych, która powoduje występowanie:
• stref oświetlenia,
• stref klimatycznych,
• stref roślinnych,
• stref glebowych. Ruch Ziemi dookoła Słońca stał się podstawą rachuby lat. W 45 roku przed naszą erą Juliusz Cezar wprowadził reformę kalendarza rzymskiego. Rok kalendarzowy uzgodniono z długością roku zwrotnikowego w ten sposób, że po trzech latach zwyczajnych, liczących 365 dni postanowiono dodawać rok przestępny liczący 366 dni. Przyjęto, że dodatkowym dniem w roku przestępnym będzie 29 luty. Kalendarz ten nazwano juliańskim. Później wprowadzono regułę, że rokiem przestępnym jest każdy, który dzieli się przez cztery. Długość roku juliańskiego była o około 11 minut dłuższa od roku zwrotnikowego, przez co data równonocy wiosennej, średnio co 129 lat, przesuwała się o jedną dobę na datę wcześniejszą. W roku 1582 papież Grzegorz XIII przeprowadził kolejną reformę dopasowującą w lepszy sposób długość roku kalendarzowego do długości roku zwrotnikowego. Dokonał tego poprzez modyfikację liczby lat przestępnych. W ciągu czterystu lat miało być tylko 97 lat przestępnych, a nie 100 jak jest w kalendarzu juliańskim. W tym celu postanowiono, że spośród lat wyrażających się w pełnych setkach, tylko te będą przestępne, które będą podzielne przez 400. Kalendarz gregoriański, jako “papieski”, przyjmował się bardzo opornie w krajach protestanckich, a tym bardziej w prawosławnych. W Niemczech wprowadzono go w 1700 roku, w Anglii w 1752 roku, a w Rosji dopiero w 1918 roku. W cerkwi prawosławnej i w kościołach katolickich obrządku wschodniego używany jest do tej pory kalendarz juliański, a że od czasu reformy różnica pomiędzy kalendarzami wzrosła o dalsze 3 dni Boże Narodzenie obchodzone jest w Kościele prawosławnym o 13 dni później niż w katolickim. W roku 1279 od założenia Rzymu, zakonnik Dionisius Exiguus zaproponował, aby rachubę lat rozpoczynać od Narodzenia Chrystusa.