Wojna nadeszła niespodziewanie, niszcząc marzenia Polaków. Przez 6 lat zmagali się z jej okrucieństwami. Jedni przeżyli, drudzy niestety umarli lub doznali uszczerbku na zdrowiu. Zaczęły pojawiać się obozy koncentracyjne, zakładano także getta, które były niewielkimi ośrodkami mieszkaniowymi. Mieszkało tam kilkaset tysięcy ludzi. Byli oni często stłoczeni w ciasnych pokojach, które niekiedy były zamieszkiwane przez kilka rodzin. Jednak zbyt duże zagęszczenie ludzi na tak małym terenie było tylko kroplą w morzu okrucieństw, jakich dopuścili się oprawcy- Niemcy na Żydach. Głód, publiczne egzekucje, ciężkie warunki pracy, szykany ze strony hitlerowców doprowadziły do tego, że z powierzchni getta znikało kilkaset ludzi w przeciągu jednego dnia. Ida Fink, która także zamieszkiwała getto, zapisuje wszystkie swoje refleksje na temat egzystencji jednostki w miastach przeznaczonych dla Żydów, które były oddzielone od aryjskiej strony. Holocaust to bolesny epizod trwający kilka lat, który przyczynił się do śmierci wielu ludzi. Fink pisała na ten temat w wielu tekstach. Jednym z nich jest opowiadanie ‘Przed lustrem’. Akcja utworu rozgrywa się w grudniowe, ponure popołudnie. Są to czasy II wojny światowej, kiedy na ziemiach polskich trwa Zagłada Żydów. Miejsce akcji to getto, składające się z ponurych i szarych kamienic, w których wydzielone są małe pokoiki dla kilku osób. Bohaterkami utworu są Nisia – była krawcowa, samotna i nieszczęśliwa oraz Adela – sąsiadka Nisi, szczęsliwie zakochana dziewczyna z błyskiem w oku. Obie młode kobiety zmuszone są do ciężkiej pracy, dźwigają łopaty, które zostawiają na ich wychudzonych dłoniach odciski i powodują pęknięcia skóry. Była krawcowa zawsze służy pomocą sąsiadom, gdy potrzebują drobnej pomocy w przeróbce ubrań. Zwraca się do niej szczęśliwie zakochana dziewczyna, która być może obdarzyła uczuciem mężczyznę po raz ostatni. Adela nie daje poznać po sobie, że dotyka ją życie w getcie. Miłość zakryła wszystkie szarości z jej codziennego życia, ‘uskrzydliła’ dziewczynę z wesołym błyskiem w oku. Nisia podczas pracy nad skróceniem sukienki sąsiadki wciąga ją w rozmowę o życiu w getcie. Zwierza się Adeli, że zwolniły się u niej w pokoju wszystkie łóżka więc została ona sama, rozmyślając o brutalnych realiach egzystencji na terenie żydowskim. Obie bohaterki żyją w przeczuciu zbliżającej się śmierci, jednak między nimi widać kontrast. Jedna z nich jest szczęśliwie zakochana, czerpie z resztek swojego życia, ponieważ jest świadoma czyhającej na nią śmierci. Druga postać z opowiadania to Nisia-była krawcowa, osamotniona młoda dziewczyna, żyjąca tak samo jak Adela w biedzie. Jest ona zaskoczona postawą swojej koleżanki, która jej zdaniem nie powinna czuć się szczęśliwa w czasie wojny. Poczucie zadowolenia z życia jest według Nisi czymś abstrakcyjnym i niepojętym. Gdy bohaterka widzi błysk w oku i promienność sąsiadki, zaczyna płakać, zdając sobie sprawę z okrucieństw, jakimi obdarzył ją los. W utworze o temacie wojny i śmierci nie mówi się wprost, obie bohaterki próbują żyć normalnie, o czym świadczy zwyczajność ich codziennych zajęć – jedzenie posiłku, rozmowa i usługi krawieckie. Język w utworze jest prosty, można dostrzec pewnego rodzaju aluzje, niedopowiedzenia ze strony bohaterek. Kompozycja opowiadania jest zamknięta. Tytułowe lustro spełnia wiele funkcji w utworze. Lustro odbija ciemną otchłań i mrok co oznacza smutny koniec życia bohaterek, ukrytą w głębi serca rozpacz i smutek oraz zło wyrządzone przez ludzi. Krzywdy, które może wyrządzić drugi człowiek opisuje Zofia Nałkowska w ‘Medalionach’ opisując bestialskie praktyki wytapiania tłuszczu człowieka na mydło i tworzenia abażurów z ludzkich kości. To niehumanitarne traktowanie drugiego człowieka można podsumować tylko jednym zdaniem: ’To ludzie ludziom zgotowali ten los.’ Jest to także brutalna prawda o Zagładzie Żydów, o widmie śmierci, które wisi nad bohaterkami. Żółta otchłań, jezioro o sfalowanej wodzie jest symbolem zdeformowanej rzeczywistości. Adela widzi w lustrze sfałszowany obraz losu, ponieważ nie chce dopuścić do siebie brutalnych myśli i rozmyślać o śmierci. Podobny zabieg zastosował w ‘Kamizelce’ Bolesław Prus, przedstawiając parę małżonków wspierających się w obliczu śmierci. Żyli w kłamstwie, które miało na celu dodanie otuchy w walce z wyniszczającą organizm chorobą. Żółta, mętna woda, którą odbija lustro jest symbolem wyniszczenia organizmów bohaterek. Nisia to uszkodzona psychicznie i fizycznie dziewczyna, która swoim zgorzknieniem przeciwstawia się szczęściu Adeli. Dziewczyna dziwi się koleżance, że ta ma jeszcze siłę i powód do uśmiechu. Podobny nastrój wprowadziła Hanna Krall, która w swojej książce ‘Zdążyć przed Panem Bogiem’ opisuje realia życia w getcie warszawskim. Historie, które opowiada Marek Edelman, ocalały z getta, są jego bolesnymi wspomnieniami. Mężczyzna opowiada o głodzie, który panował w warszawskim osiedlu żydowskim, o zabijających dzieci pielęgniarkach, które chciały oszczędzić bólu małym istotom. Lustro to symbol zła, zakrzywienia rzeczywistości przez jedną z bohaterek i siły destrukcyjnej oddziałującej na stan psychiczny i fizyczny młodych kobiet, które zostały przedstawione w utworze. Kontrast, który widać między Nisią i Adelą ma za zadanie ukazać okrutne realia w czasie II wojny światowej. Jedna jest pesymistką i osamotnioną dziewczyną natomiast druga to zakochana istota, maskująca brutalną rzeczywistość życia w getcie. Adela chce stworzyć namiastkę normalnego życia w czasach Holocaustu, ponieważ wie, że za chwilę umrze. Bohaterka odznacza się odwagą, ponieważ sprzeciwia się światopoglądowi swej sąsiadki i ma siłę czerpać z życia wszystko, co najlepsze, nawet jeśli jest ono naznaczone cierpieniem i smutkiem.