Obraz społeczeństwa w "Dziadach" Adama Mickiewicza

„Dziady” autorstwa Adama Mickiewicza to cykl dramatów wydanych w latach 1822- 1860, całość składa się z czterech luźno powiązanych ze sobą części. Jedynym spoiwem łączącym je ze sobą jest przedstawiony w części drugiej „obrzęd dziadów’’ oraz postać Gustawa. Poszczególne wydania opowiadają o różnych wydarzeniach, pojawiają się w nich takie wątki jak: patriotyzm, miłość, wyzwolenie. Autor przedstawia również bardzo dużo autobiograficznych wątków, idei romantyzmu, zabarwiając całość groteskowym, fantastycznym przeplatającym się z realizmem tłem.

„Dziady” autorstwa Adama Mickiewicza to cykl dramatów wydanych w latach 1822- 1860, całość składa się z czterech luźno powiązanych ze sobą części. Jedynym spoiwem łączącym je ze sobą jest przedstawiony w części drugiej „obrzęd dziadów’’ oraz postać Gustawa. Poszczególne wydania opowiadają o różnych wydarzeniach, pojawiają się w nich takie wątki jak: patriotyzm, miłość, wyzwolenie. Autor przedstawia również bardzo dużo autobiograficznych wątków, idei romantyzmu, zabarwiając całość groteskowym, fantastycznym przeplatającym się z realizmem tłem. Trzecia cześć Dziadów powstała w 1832 roku i została nazwana „dziadami drezdeńskimi” co wiąże się z pobytem autora w Dreźnie. Cechą charakterystyczną owego dramatu jest jego otwarta i swobodna kompozycja oraz pojawiające się tutaj pojęcie „mesjanizmu”. Autor porównuje cierpienie Jezusa do ofiary Polaków pozbawionych własnej Państwowości. W przytoczonym fragmencie Mickiewicz przedstawia obraz społeczeństwa dzielący się na dwie grupy. Pierwsza z nich to prawdziwi patrioci do których należą młodzi studenci, oraz kilku starszych ludzi. Do drugiej z grupy przynależy elita dzieląca się na cesarskich urzędników, oficerów oraz zamożne damy. Są oni przedstawieni w niekorzystnym świetle, jako tak zwani sprzedawczykowie którzy całkowicie zaprzedali się zaborcy. Dzieli ich nie tylko widoczna różnica pozycji społecznych ale również drastycznie odmienne poglądy. Patrioci dyskutują o takich sprawach jak prześladowania, zesłania czy na temat cesarskiej polityki. W trakcie tej rozmowy pojawia się również wątek aresztowania Cichowskiego, napoleońskiego oficera, za przynależność do Towarzystwa Patriotycznego. Towarzystwo to jednocześnie bardzo sceptycznie wypowiada się o elicie zasiadającej przy stołach. Między tą grupą rozmowy toczą się na takie tematy jak literatura i poezja. Uważają oni iż rodzima literatura jest mierna i zupełnie nie dorównuje literaturze francuskiej. Grupa patriotów ma na ten temat odmienne zdanie. Ich zdaniem poezja powinna angażować się społecznie, politycznie pokazywać historię uczyć kochać ojczyznę. Mickiewicz w ten sposób chciał ukazać ogromny kontrast panujący pomiędzy tymi grupami polaków. Dosyć dobitnie zobrazował to porównując sprzedawczyków do lawy, zaś patriotów do wewnętrznego ognia. Ludzie którzy przewodzili narodowi nie byli mu oddani, prawdziwą miłością do ojczyzny pałali niepozorni młodzi ludzie jak i również prześladowani spiskowcy. Adam Mickiewicz przedstawia zatem obraz społeczeństwa podzielony, ukazuje jakie wartości patriotyczne są istotne, którą patriotyczną postawę popiera on sam. Nie bez powodu w trzeciej części dziadów pojawiają się takie osoby jak Zenon Niemojewski, Adolf Januszkiewicz czy Ludwik Nabielak.